Laos

We vliegen naar Laos en moeten bij aankomst nog een visum regelen. Dit blijkt geen moeilijkheid te zijn en voor we het weten staan we buiten. Normaal gesproken zijn we wel voorbereid wat betreft de munteenheid en hoeveel een taxi kost naar het gebied waar we heen willen, maar dit keer staan we wat verbluft om ons heen te kijken en hebben we geen idee. De munteenheid berekenen we zo ongeveer met wat ons visum ons gekost heb en als ik iemand naar een taxi vraag moeten we terug naar binnen om een kaartje te kopen. Laos maakt schijnbaar buiten het vliegveld om niet echt gebruik van taxi’s en hier op het vliegveld is het allemaal vooraf geregeld, ook wel fijn.

Vientiane

Aangekomen in Vientiane droppen we eerst onze spullen in het hotel, een prima klein kamertje en natuurlijk weer een heel vriendelijk ontvangst. We pakken twee gratis fietsen van het hotel en gaan de omgeving verkennen. Prioriteit nummer één is; de was! Niels draagt op dit moment zijn boxers al binnenstebuiten en ik kan mijn bh’s echt niet meer dragen. Al snel vinden we de wasserette en nadat we deze hebben afgegeven willen we wat lunchen.
Op dit moment vind ik Laos minder dat Vietnam, er is veel minder bedrijvigheid op straat en het komt me vakantietachtig over. Een lange boulevard (maar niet met winkels) , veel tempels, weinig mensen op straat en veel bedrijfsgebouwen.
We gaan aan de boulevard bij een Belgische tent wat eten en wat drinken en het valt ons op hoe rustig het hier is. De Boulevard zit aan de Mekong Rivier, wat dan wel weer heel mooi is en s’avonds is er over de gehele boulevard een nightmarket. De rest van de dag fietsen we wat in de rondte en maken we een plan voor de volgende dag.

Vooraf had ik al gehoord dat Vientiane niet veel bijzonders is en we blijven dus ook maar twee nachten. Het enige wat ik hier wel graag wil doen is naar het Buddhapark en natuurlijk de nightmarket. Niet omdat deze nou bijzonder of anders zou moeten zijn, maar ja het blijft gewoon leuk om overheen te lopen.
We huren een scooter en gaan naar het Buddhapark, ongeveer een uur rijden. Dit Buddhapark is in 1958 gebouwd en heeft een mix van hele uitbundige sculpturen uit het hindoeïsme en boeddhisme. Onderdeel van deze sculpturen is ook een gigantische pompoen waar je in kunt klimmen en zo van het dak het hele park kunt overzien. Niels wil een foto van mij maken en gaat alvast naar beneden, mij achterlatend op het dak. Voor een normaal persoon is uit zo een pompoen komen niet echt een uitdaging misschien, voor mij dus wel. Ik heb echt nul richtingsgevoel en kom er niet uit, heb werkelijk geen idee waar het mis gaat en Niels moet me via de kleine ramen (gaten) begeleiden. Goed eindelijk zie ik de uitgang en wil ik er gehurkt uit kimmen, staan er drie kleine kindjes die net op de foto gaan. De kleinste (4 ongeveer) kijkt achterom, heeft nog niet zo vaak een westerling gezien denk ik en begint keihard te huilen. De rest van het park houdt ie me strak in de gaten en laat me geen seconde uit het oog.
Nadat we het hele park hebben gezien wil Niels me laten rijden, we hebben namelijk een schakelbrommer gehuurd en ik heb nog nooit op een schakel gereden. Ik vind het meteen helemaal leuk en Niels heeft alweer spijt want nu wil ik rijden. Op de terugweg kijken we nog bij wat Tempels en gaan we bij een suggestie van het hotel eten. Dit is vrij lastig te vinden, maar na een tijd door de modder een steeg in te zijn gereden vinden we het toch en zijn we de enige. We bestellen beide wat anders, maar krijgen precies hetzelfde. Goed maakt niet, uit het is echt heel goedkoop en ook echt lekker dus niks te klagen. Na het eten wil ik nog even bij de Mekong Rivier kijken, waar ook weer een soort mini buddhapark zit. Ze zijn hier echt heel erg van de buddha’s en tempels. Overal waar je kijkt staat wel iets, al is het een soort mini tempel.
S’avonds eten we bij Makphet, dit restaurant is een onderdeel van de Friends restaurants en hier zetten ze zich in voor de straatkinderen. Ze bieden de kinderen hier kansen van werk en inkomsten, om zo een betere toekomst voor zichzelf te realiseren. Het zijn wat duurdere restaurants, maar alle winst gaat naar het verbeteren van de levens van zulke kinderen. Het restaurant is echt leuk aangekleed en het eten is er zeker goed.
Na het eten gaan we natuurlijk naar de nightmarket. Een hele lange markt met weer alleen maar troep, waar ik met veel plezier weer een uur overheen loop en Niels met waarschijnlijk net zoveel plezier een uur lang naast me loopt.

Vang Vieng

Voor de volgende dag hebben we een busticket naar Vang Vieng geboekt. Nadat we bij ons verblijf worden opgehaald door een mini bus, worden we naar onze daadwerkelijke bus gebracht en kan de reis beginnen. De busrit hoort drie uur te duren, maar duurt altijd langer en we komen 4,5 uur later aan in Vang Vieng.
Aangekomen is ons hotel dichtbij dus besluiten we te gaan lopen. Ik kies de route, hierover kan je zeggen; je zou inmiddels beter moeten weten. Het heeft net geregend en tegen de tijd dat we aankomen via mijn route zijn onze benen helemaal bruin van de modder.
Dit resort hebben we gekozen omdat het het enige goedkope hotel was met een zwembad erbij en we meestal voor €20,- per nacht echt goed zitten. Dit keer dus niet helemaal. De kamer is vies, er zitten allemaal dubieuze vlekken in het gordijn, het verf schilfert van de muren en er zitten heel veel vliegjes/muggen. "Gelukkig" hebben we maar voor drie nachten geboekt! Ik hoef je niet te vertellen dat Niels op dit moment helemaal in z’n sas is, die krijgt nog net geen toeval.
Goed, het is wat het is en we gaan bij een backpackerstentje zitten om wat te eten en een beetje rond te kijken. Pon’s Place heet deze tent en er hangt een pamflet met things to do in Vang Vieng. Op deze lijst staan allerlei leuke dingen om te doen en onderaan de lijst staan een aantal restaurants/bars aangeschreven waar ze happy producten verkopen, met een kleine vermelding dat hier wel over gezwegen moet worden. Denk aan; Wietpizza’s paddestoelenpizza, opiumshakes, etc. We wisten dat dit voorheen wel echt een hotspot was voor feestgangers en dat het nu veel minder was door de vele doden (backpackers) die er zijn gevallen, maar het is verbazingwekkend te zien dat het zo aan de muur wordt gepromoot.
Na het eten kijken we nog even rond, kopen wat zonnebrand (iets wat ook niet ruim verkrijgbaar is in Azië) en gaan naar het zwembad. S’avonds begint het keihard te regenen en hoe ongezellig onze kamer ook is, besluiten we een pizza af te halen. Op het moment dat ik de kamer uit wil gaan ziet Niels weer een gigantische spin de kamer inkomen. Top, net wat we nodig hadden. Dit keer hebben we geen houten hutje waar je hem makkelijk naar buiten kan jagen en ook geen klamboe om onszelf af te schermen. Er zit niets anders op dan de spin moet dood. Niels pakt een slipper en ik roep alleen maar; "wel echt goed slaan", niet dat ie mist en de spin mijn kant op rent. Ik zie dit natuurlijk helemaal gebeuren en op het moment dat Niels slaat val ik over de kast met de tv erop. Wat een held. Lekker slapen doen we dan ook niet de eerste nacht.

Na het ontbijt besluiten we voor vandaag een scooter te huren. Ik zag gister iets over de Blue Lagoon staan, het is mooi weer en daar gaan we dus naartoe. Laos is vooral binnenland dus heeft geen stranden maar wel rivieren en meren.
Blue Lagoon is dus een rivier, met grotten eromheen, een mogelijkheid van Ziplinen, een schommel in het water, een slingertouw en een boom van 4 meter waar uit gesprongen wordt. We zijn vrijwel de enige toeristen hier en vermaken ons eerst even door te kijken naar de lokale bevolking. Allemaal in een zwemvest gehesen, want zwemmen kunnen ze niet en dit is ook wel een grappig gezicht. Ik ga als eerst een paar keer van de boom af en in het water schommelen. We worden nog bij onze armen gepakt voor wat foto’s en dan vind ik het wel tijd dat Niels ook springt. Na veel overtuigingskracht gaat ie dan ook de boom in en wil ik een foto en een filmpje maken. Na de foto ben ik dus bezig om de go pro op filmstand te zetten en hoor ik een plons. Heb ik het godverdomme gemist ook nog! Na al mijn inspanning om hem die boom op te krijgen, kan ik weer opnieuw beginnen. Natuurlijk ging ie wel nog een keer..
Nadat we ons hier even vermaakt hebben gaan we de grotten bekijken, dit betekent een hele lange klim omhoog via rotsen en stijlen trappen. Eindelijk boven staat de grot voor een deel onderwater en kunnen we weer helemaal naar beneden..
We besluiten even wat te gaan eten en onderweg zag ik nog een bord met waterval dus daar besluiten we na het eten heen te gaan. Langs de weg staat een bord waterval 6 km met een pijl, maar daarna zie je niks meer. Je rijdt en rijdt, komt niemand tegen alleen wel echt een schitterende omgeving. Na ongeveer een half uur/ drie kwartier komen we bij een hele kleine waterval, hier zijn alleen lokale kinderen in aan het spelen en verder is er niemand. We lopen wat in de rondte en dan wordt ons verteld door een vrouwtje die uit een hut komt dat we nog 15 min moeten lopen naar de waterval. We dachten al dat dit het was.
Vol goede moed beginnen we weer omhoog te klimmen langs het snel stromende water en na 15 minuten komen we inderdaad bij een hele grote waterval. Het is werkelijk het hoogtepunt van de reis tot nu toe. Niet alleen de waterval is heel mooi, maar er is helemaal niemand en dat maakt het wel heel bijzonder met z’n tweeën. Ik ga in mn bikini het water in en loop zo dicht mogelijk naar de waterval. Zulke hoeveelheden water wat van zo een hoogte afvalt geeft enorm veel wind en kracht, dus echt onder de waterval staan kan niet. Helemaal in m'n element roep ik Niels of ie ook wil komen om een foto te maken. Voor Niels is een waterval en natuur ook het mooiste van de reis, maar echt erin hoeft voor hem niet. Bloedzuigers en wat er wel niet allemaal in het water kan zitten, het is een toestand. Goed, Niels komt erin (voorzichtig, redelijk tegen z’n zin in) en verliest z’n slipper precies bij een stuk waar de waterval snelstromend verder gaat. Ik sta geduldig te wachten en naar de waterval te kijken wanneer ik hem hoor zeggen “m’n slipper!”. Als ik omkijk zie ik zn slipper met enige snelheid wegvaren tussen alle rotsen door en het enige wat ik denk is; dat zal me niet gebeuren! Mensen zeggen dat je je leven aan je voorbij ziet flitsen voordat je doodgaat, ik zag mijn terugweg voorbij flitsen toen ik die slipper zag weg drijven en ik wist wie daar de schuld van ging krijgen. Voordat ik erover kan nadenken ren ik die slipper achterna, op mijn slippers tussen allemaal rotsen en proberen de slipper bij te houden. Ik heb hem! Gelukkig is er niks aan de hand en kunnen we er vooral om lachen samen. We maken wat foto’s en blijven nog even bij de waterval de omgeving bekijken voordat we weer terug naar beneden lopen.
Thuis gekomen gaan we douchen om vervolgens te gaan avondeten. We vinden een leuke eettent genaamd Kangaroo en gaan snel naar binnen aangezien het inmiddels begint met regenen. Kangaroo is ook een backpackers spot en tegen de tijd dat we besteld hebben regent het zo hard, dat we elkaar moeilijk kunnen verstaan. Door de golfplaten op het dak maakt de regen een onwijze herrie en hierdoor zetten ze de muziek steeds harder. De harde regen, het lekkende dak en ook de muziek maken een ontzettend gezellige sfeer. We eten heerlijk en besluiten daarna even te gaan poolen. Uiteindelijk blijven we poolen naast een soort waterval die uit het dak komt en drankjes drinken tot een uur of twaalf, wanneer we besluiten terug te gaan en te gaan slapen.

De reden dat ik graag naar Vang Vieng wilde is om het tuben. Tuben is in principe gewoon met een rubberen band de rivier afdrijven, maar hier haken ze je aan barretjes die langs de kant zitten en zo stop je elke keer om wat te gaan drinken. Vroeger zaten hier dus heel veel barren, waren er super hoge slingertouwen en glijbanen. Een dorp die zich vooral ging richtten op de feestende backpackers dus. Doordat de rivier snelstromend is, drugs in overvloed beschikbaar en drankjes niet te zuinig worden beschonken, vielen er dus veel doden. Eind 2015 nog vier in één week. De overheid moest dus wel ingrijpen en nu zijn er nog twee barren, geen slingers en geen glijbanen.
Vandaag willen we dus gaan tuben, maar het regent. Niels oppert dat we nog een nacht blijven en morgen gaan (inmiddels dus ook helemaal gewend aan onze “suite”). Na een kleine berekening besluiten we dat we niet langer kunnen blijven, met alles wat we nog willen doen in Laos en inmiddels is het gestopt met regenen. We gaan dus wel tuben!
Eerst moeten we banden halen en worden we met een tuktuk naar het beginpunt gebracht. We varen met een groep mee. Bij de eerste bar wordt er een soort stoelen dans gedaan maar dan met de banden in de modder, bij de tweede bar spelen we beerpong en dan hebben wij het feestgedeelte wel gezien. Vooral het Tuben zelf leek ons leuk en we moeten nog ruim een half uur drijvend de rivier af. We gaan dus met z’n tweeën verder en genieten al drijvend van alles om ons heen. Ik weet dat ik in het begin zei dat Vietnam mooier was dan Laos, maar dit blijkt niet het geval. Laos heeft een veel mooiere natuur en de omgeving is echt niet te vergelijken. Vietnam is vooral kust en Laos is binnenland. Na het Tuben is het al zes uur, we kopen onze tickets voor de sleepersbus morgen naar de 4000 islands en gaan we na het douchen avondeten.

4000 Islands

Het is tijd voor de sleepersbus, heel veel backpackers doen dit en voor ons is dit dan de eerste keer. Het is nu één uur middags, we gaan een reis van 22 uur in totaal tegemoet en weten niet goed wat te verwachten.
Eerst worden we terug naar Vientiane gebracht en hier zullen we de sleepersbus ingaan. In zo’n bus heb je allemaal kleine hokjes voor twee personen, dit is opzicht prima voor ons en hier zien we dan ook niet tegenop. In de bus heb je ook helemaal achterin 5 slaapplaatsen naast elkaar, dit is de slechtste plek die je kunt krijgen en nou mag jij raden waar wij lagen. Natuurlijk, achterin.. Goed, ik lig bij het raam, Niels naast mij, dan een Aziatische man en een ouder (ongeveer 35 jaar) backpackersstel.
Oudere backpackers zijn echt vreselijk. Wij zijn dan al niet het type dat zich echt backpacker mag noemen, maar een backpacker van 20 tot 27 jaar kan ik nog enigszins charmant vinden. Backpackers van die leeftijd zijn ronduit armoedig. De vervallen kleding, het smerige haar, meestal bedekt in tatoeages, altijd flessen bier bij zich hebben en het rondlopen op de vieze straat zonder schoenen.
Ik vind die hele bus echt te vies voor woorden en je kan mij echt niet vertellen dat die bedjes regelmatig verschoond worden. Er zitten bloedvlekken, ik voel overal zand, ik zie haren en ik vind het HE-LE-MAAL niks. Je kan veel zeggen over de kamertjes waar we gezeten hebben maar dat waren op z’n minst schone bedden. Goed iedereen kruipt onder de Winnie de Poo of Hello Kitty dekentjes en wij gaan maar film kijken. Ik ben me erg bewust van alle viezigheid en na de eerste stop spreid ik mijn eigen hamamdoek onder me uit, ik hoef ook echt niet onder een deken. Achterin de bus vlieg je ook elke hobbel de lucht in en van al dat geschommel moet ik meerdere keren plassen.
Het toilet… Wat zal ik daar eens over zeggen zonder te negatief over te komen. Kan niet en maakt me ook niet uit, het is vreselijk. Gelukkig heb ik servetten mee, maar de bril is helemaal onder gepiest, de vloer is helemaal nat en bij iedere bocht spat het “water” (dit blijf je naïef denken) op je benen. Als vrouw zijnde is het al een kunst te hangen boven het toilet nou stel je dit eens voor in een snelrijdende bus, waarbij je op je voeten moet letten, niks wilt vasthouden en absoluut geen contact met de wc zelf wilt. Een nachtmerrie kan ik je vertellen. Ik zat er al over na te denken om voor de terugreis opzoek te gaan naar luiers voor volwassenen, moet je voorstellen hoever ik heen was.
Het oudere backpackstel ligt natuurlijk te slapen alsof ze in het verdomde Hilton liggen. Ik lig inmiddels strak tegen het raam gedrukt met Niels tegen me aan, die zijn armen niet eens naast hem kan leggen. Tegen de ochtend vallen we nog even in slaap maar we komen natuurlijk helemaal gebroken aan en dan moeten we nog 3 uur met een minivan. De minivan krijgen we niet zozeer mee omdat we voornamelijk slapen eindelijk, daarna moeten we met de boot verder en rond 12 uur komen we aan op de 4000 islands.
Nadat we onze spullen naar het hotel hebben gebracht gaan we wat eten in het dorpje. Zodra we zitten begint het weer keihard te regenen en het blijft voor het eerst op onze reis echt ook regenen. We hebben tot nu toe heel veel mazzel met het weer gehad maar nu het zo regent voelt het ook alsof het zo moet zijn. Na het eten gaan we heerlijk douchen en naar bed en slapen we in alle rust even bij. S’avonds eten we wat in het dorpje, verder doen we niet veel.

De eerste dag op de 4000 islands liggen we de hele dag bij het zwembad. We zijn weer zo bleek als wat geworden, je wordt nou eenmaal niet heel bruin als je elke dag van alles doet en we willen even wat kleur opdoen en vooral even relaxen. Al met al is het een heerlijk relaxte dag en eten we s'middags bij het zwembad.
S’avonds gaan we naar Adam’s, een backpackers tentje met goede referenties op tripadvisor. Hier kun je op de laptop talloze films en series kiezen en kijken onder het genot van eten en drinken. Ook hier wordt volop drugs aangeboden en overal hangen borden waar de verschillende happy products op worden aangeboden. We begrijpen nu ook waarom dit zo een succes is, alle backpackers liggen helemaal stoned op de lounge matten film te kijken. In Laos is dit heel normaal en je hebt overal zogenaamde friends en family guy toko’s. Dit zijn restaurant achtige zaken waar de hele dag friends of family guy wordt uitgezonden en waar happy products worden aangeboden. We kijken een stuk van de film mee onder het eten, wat trouwens erg lekker is en niet happy, en gaan terug naar het hotel. We hebben het nummer 1 hotel van dit eiland gekozen (na de sleepersbus) en voelen ons dan ook meer dan thuis.

Voor vandaag hebben we een kajak tour geboekt en we moeten al vroeg verzamelen. We gaan de grootste waterval van zuid oost Azië bekijken, een kleinere waterval en dolfijnen (als die zich laten zien).
Het kajakken is een stuk zwaarder dan dat half uurtje wat we in Halong Bay gedaan hebben. Dit keer zitten we in de snelstromende mekong rivier en moeten we om alle kleine eilandjes heen manoeuvreren. 4000 islands heeft namelijk maar een paar bewoonde eilanden, het overgrote deel zijn gewoon hele kleine hopen aarde met takken in het water.
Het is super mooi weer en dus ook gelijk heel warm, we moeten echt heel hard werken om de gids bij te houden en met moeite gaan we vooruit. De gids waarschuwt ons dat we in een stuk sneller stromend water zullen komen en we goed moeten sturen. Natuurlijk duurt het niet lang of wij varen een klein eilandje met heel veel takken in. Ik zit vast met m’n haar in de takken en voordat ik goed en wel doorheb wat er gebeurd kapseizen we.. Great! Het rivier water in Azië is, zoals jullie misschien al eerder gezien hebben, bruin en niet erg uitnodigend. Het moment dat we omvallen schreeuwen we nog wat en denk ik alleen maar aan de go pro. De go pro is van papa en ik heb al meerdere geleende spullen (altijd alles) kwijtgemaakt. We liggen dus in het water. Ik helemaal gefocust op dat ding (go pro) die overigens vast gebonden zit aan de kajak, en Niels helemaal gefocust om zo snel mogelijk uit dat bruine water te komen. In een verwoedde poging probeert hij de kajak nog om te draaien, maar dit gaat natuurlijk niet en de gids komt aangesneld om ons te helpen. De gids draait de kajak om, maar hierdoor wordt de go pro, met daaraan mij dus, ondergetrokken en krijg ik de kajak op m’n hoofd. Wat een fiasco. Uiteindelijk zitten we weer veilig en wel in de kajak en na tien minuten kan ook ik erom lachen. We gaan eerst naar een kleinere waterval en vervolgens kijken of er dolfijnen te zien zijn, deze laten zich vandaag helaas niet zien en we gaan met de groep lunchen. Na de lunch is er nog één stop; de grootste waterval van zuid-oost Azië. De waterval is ook echt gigantisch, niet zozeer hoog maar ontzettend breed en oprecht heel erg mooi. Net als we op het puntje van de rotsen staan waar je het beste zicht hebt, begint het te stormen en moeten we snel van de rotsen af.
Al met al was het een zware maar leuke dag en natuurlijk weer vol (onhandige) gebeurtenissen. S’avonds eten we wat in het dorpje en halen we kaartjes om morgen weer naar Pakse af te reizen, dit keer met het vliegtuig. Het kost misschien wat meer, maar de sleepersbus dat willen we niet meer.

Pakse

We komen middags aan in Pakse en als we de bus uitkomen, gaan we eerst even wat eten. We hebben alle bagage bij ons, dus even rondlopen kan niet echt en na het eten pakken we de tuktuk naar ons hotel.
Aangekomen in het hotel is het maar goed dat we al gegeten hebben, want er is niks in de weide omgeving. Onze tassen zijn nat geworden in de bus en daarmee ook alle kleding. Nadat we dit allemaal hebben uitgehangen, probeer ik wat met het personeel te communiceren over internet en eten. Het personeel spreekt letterlijk geen woord Engels en begrijpt ook echt totaal niet wat ik wil.
Ik schrijf m’n verhaal en rond etenstijd bestellen we wat van de menukaart van het hotel. Ongeveer tien minuten later komt er een brommer aangereden met ons eten, schijnbaar hebben ze dus geen keuken en bellen ze het door. We hebben geen idee wat we besteld hebben, iets met pork, en krijgen een paar mini botjes met wat vlees eraan en veel bladeren eromheen. We gaan dus even opzoek naar eten en lopen de weg af.
Onderweg zitten alleen de mensen met een straat bbq en hierop liggen hoorns en gekkigheid. We lopen langs een “restaurant” waar net voor een man staat te plassen in de bosjes, net als we voorbij lopen pakt ie mij ineens bij m’n arm en zet ik het op een gillen. Pakse, en dan vooral waar wij nu zitten, is niet erg toeristisch en we hebben dan ook veel bekijks. De man blijkt een beetje de buurtgek te zijn ofzo en is heel erg dronken, later als we in winkels onze avondmaaltijd (koekjes, chips, cake en instant noodles) bij elkaar halen probeert ie Niels steeds vast te pakken. We lopen langs een huis waar uit het niets een heel waaks keffertje op me afstuift. Ik ben niet bang voor honden en al helemaal niet voor dat soort kleine beesten, maar het lijkt me duidelijk dat ik totaal niet op m’n gemak ben en ik begin weer gillend de weg op te rennen. Natuurlijk vindt Niels dit bijzonder grappig, maar ik ben inmiddels wel klaar om terug naar het hotel te gaan.
Terug in het hotel begint het keihard te regenen en het is dit keer geen bui. Het blijft regenen en om vijf uur s’nachts worden we wakker van lekkage, recht boven Niels. We verplaatsen het bed, maar dit helpt niet en we moeten dus weer de receptie wakker maken. We krijgen natuurlijk direct een andere kamer om in te slapen.

De volgende ochtend regent het nog steeds en moeten we met een taxi of tuktuk naar het vliegveld. De receptioniste kan ons eerst niet helpen, maar weet dan toch iemand te vinden die ons wel wil brengen.
Aangereden komt een brommertje met een karretje ernaast wat wel een overdekking heeft, maar verder helemaal open is en er zit dus al drie man in. Super vriendelijk, want zij brengen ons gratis naar het vliegveld en iedereen vindt het juist wel grappig.
Nu, vier en half uur te vroeg, zijn we op het vliegveld (het enige woord wat ze begreep was airport en ze hadden natuurlijk geen ontbijt, dus ja dan ga je maar naar het airport) en gaan we naar Luang Prabang. Weer helemaal omhoog in Laos.