Luang Prabang

We laten ons afzetten bij Sa Sa Lao, een guesthouse die ons is aangeraden door andere backpackers. Sa Sa Lao heeft weer allemaal super leuke bamboe lodges en lijkt op het natuurpark waar we zaten, maar dan nieuw en veel mooier. We besluiten naar het dorpje te lopen en even wat te gaan eten. Het is inmiddels al later op de avond en na het eten willen we dan ook terug naar de kamer om te gaan slapen. We vullen de straatnaam in op mapsme (een soort google maps voor offline gebruik) en zetten de terugreis in.
Mapsme werkt echt super meestal, maar nu stuurt ie ons door allemaal kleine stegen en straten. Het is elf uur s’avonds, pikdonker, we lopen langs lokalen die aan het jeu de boulen zijn en een vrouw die haar machetes aan het slijpen is voor de buis. Ook gezellig. We verdwalen echt drastisch en doen anderhalf uur over de 2,5 kilometer terug. Terug in onze lodge gaan we op spinnenjacht, douchen en slapen.
We slapen niet veel, aangezien we weer helemaal moeten wennen aan alle geluiden die een open hut nou eenmaal met zich mee brengt en de volgende ochtend zijn we alsnog heel moe.

De volgende dag wil Niels hierom bij de kamer blijven, in de hoop nog even te kunnen slapen en ik ga alleen op pad. Ik huur een fiets bij de receptie en besluit het stadje rond te gaan fietsen en alvast de bootkaartjes voor morgen te gaan halen. We willen morgen met de slowboat naar Huay Xai gaan om de Gibbon Experience te doen en deze kaartjes kan je het goedkoopst bij de pier halen.
In Mapsme voer ik de pier in, maar vergeet hem in te stellen op fietsen en fiets natuurlijk weer helemaal de verkeerde kant op. Je moet de rivier over en m'n navigatie brengt me naar een punt waar dit helemaal niet kan. Maakt niet uit, ik fiets lekker terug door het dorp stop hier en daar, koop nieuwe oorbellen en ga even wat eten en wat drinken.
Na m’n lunch ga ik de goede kant op, alsnog richting de pier. In het dorp zie je nog wel mensen fietsen, naar de pier niet en al snel wordt me duidelijk waarom. Zeven kilometer lang fiets ik heuvel op heuvel af, heuvel op heuvel af en ik ben vanaf m’n haarwortels tot tussen m’n tenen zeiknat van het zweten natuurlijk. Nadat ik de kaartjes heb gehaald probeer ik nog een tuktuk over te halen me terug te brengen, maar er komt een boot aan en daar staan ze allemaal op te wachten. Great, ik mag dus ook weer helemaal terug.
Om twee uur heb ik weer met Niels afgesproken en nadat ik me even gedoucht heb, Niels me heeft uitgelachen (aangezien ik meer dood dan levend aankwam), gaan we samen weer fietsen. We fietsen wat door het dorpje, gaan wat drinken, zoeken maar vinden geen zwembad en eten wat poffertjes. Poffertjes? Ja toch echt wel, poffertjes in een bananenblad. We besluiten direct te gaan avondeten, aangezien Niels ook niet meer heeft geslapen door de warmte en we morgen om acht uur op de boot moeten zijn. We willen vannacht wel een goede nachtrust. Na het eten gaan we dan ook terug en nu slapen we beide prima.

Slowboat (Pak Beng - Huay Xai)

De volgende ochtend zijn we al vroeg uitgecheckt, is onze tuktuk die ik gister geregeld had niet komen opdagen en lopen we dus met de tassen naar de hoofdweg om een tuktuk aan te houden. Dit is snel gebeurd en voor we het weten zitten we op de boot.
De slowboat doet er twee dagen over om op Huay Xai aan te komen, je vaart iedere dag zo’n negen uur en hebt een tussenstop op Pak Beng. Je vaart twee dagen lang over de mekong rivier, door het mooiste uitzicht wat je maar kunt wensen. Naast ons zien we alleen maar met jungle beboste bergen, zwemmende waterbuffels en in de rivier uitlopende watervallen. Niet anders te beschrijven dan adembenemend.

We komen om 6 uur aan in Pak Beng en worden direct aangesproken door verschillende vrouwen die een kamer aanbieden. Met de meute mee lopend neig ik meer naar een vrouwtje waar nog niemand bij staat omdat ik de drukte even uit wil.
Ze heeft een privé kamer met airco en wifi voor 100.000 kip (€11,-) en we gaan bij haar in de laadbak. Achterin de laadbak komen nog drie andere backpackers en waarschijnlijk haar zoon van een jaar of acht. Al snel tikt hij me op mijn schouder en wijst dat ik m’n slippers uit moet doen op het matje, hierna wordt ook Niels aangetikt dat hij op het matje moet komen zitten.
Aangekomen hebben we echt een top kamer. Het bed is goed, we zitten op vijf minuten van de pier en tegenover een heerlijke bakker. We hebben niet echt goed gegeten op de boot, aangezien je zelf eten mee moest nemen en we dit waren vergeten. We eten dus even een broodje en aangezien er in Pak Beng buiten restaurants en guesthouses niets is relaxen we even op de kamer. S’avonds gaan we ergens wat eten, informeren naar onze doorreis morgen en verder blijven we op de kamer.

De volgende dag horen we van Alex, een Duitse backpacker die we op de boot leren kennen, dat hij met het andere vrouwtje was meegegaan en dat het helemaal niks was. De kamers waren oud, vies en het bed oncomfortabel. Goed gekozen dus.
We varen weer door de mooie omgeving en zien dit keer ook een olifant langs de kant. We zijn allebei erg te spreken over deze reis, het is super relaxed, we lezen bijna een heel boek uit, kunnen ondertussen alleen maar genieten om ons heen en hebben veel ruimte. De boten zijn voorzien van busstoelen, wij zitten op twee stoelen natuurlijk en hebben de stoelen voor ons omgedraaid zodat we een viersits hebben.
Alex gaat ook de Gibbon Experience doen en maakt ons wat zenuwachtig aangezien hij al geboekt heeft en ze toen aangaven nog enkele plaatsen te hebben. In Huay Xai is verder niks te doen en het zou met onze plannen ook heel vervelend zijn als we twee dagen extra moeten wachten.
Samen met Alex en nog twee andere lopen we uiteindelijk weer om zeven uur de boot af en onderhandelen we over een kamer naast het kantoor van de Gibbon Experience. Uiteindelijk slapen we voor €7,- in een kamer, die je ook niet veel meer zou geven maar wat voor een nacht echt prima is. We gaan met z’n alle wat eten en drinken en hebben een hele gezellige avond. Iedereen gaat bijtijds naar bed, want we willen fit zijn voor morgen (in de hoop dat we nog meekunnen).

The Gibbon Experience

Er is gewoon nog plek en we kunnen dus mee! Om acht uur staan we al voor de deur en schrijf ik ons in. Het is prachtig weer, we ontbijten, kijken de instructievideo’s en gaan met onze groep weer achterin een laadbak. Dit keer wel met bankjes en een overkapping, ook wel prettig. We gaan met Alex, twee Belgische meiden, twee Israëlische meiden en drie Nederlandse jongens. Een hele gezellige groep blijkt.
Nadat we een half uurtje gereden hebben, worden we afgezet op de plek waar we ons harnas aanmoeten en vanaf waar we beginnen met trekken. De komende twee dagen gaan we door de jungle lopen, vooral veel ziplinen en slapen in een boomhut.
Voordat we bij de ziplines aankomen, moeten we een uur bergop lopen en hier heeft iedereen het in deze warmte wel zwaar mee. Gelukkig loop je door de hoge bomen en dus niet in de brandende zon, maar van iedereen zijn/haar perfect gekapte haar voor de foto’s is al snel niks meer over.
Zodra we bij de ziplines komen doet dit er natuurlijk helemaal niet meer toe. Het ziplinen is echt fantastisch, je haakt je vast aan een stalen kabel en zweeft (vrij hard) van de ene jungle top naar de andere. Op honderden meters boven de jungle heb je echt het gevoel alsof je vliegt. De afstanden variëren van 300 meter tot 700 meter en het uitzicht dat je krijgt zodra je tussen de bomen door bent is onbeschrijfelijk.
Je moet vaak wel goed vaart maken, recht blijven en niet afremmen wat overigens een goede workout is. Als je niet genoeg vaart heb gemaakt moet je snel de kabel pakken en jezelf achterstevoren verder trekken, wat heel zwaar voor je buikspieren is. Dit leidt vaak wel tot grappige situaties. Vooral in het begin als nog niet iedereen door heeft dat je de kabel wel snel moet pakken, want anders glij je weer terug en kan je jezelf nog 20 meter verder omhoog trekken.
De groep heeft elkaar inmiddels goed leren kennen en iedereen is blij dat we zo een leuke groep hebben. Rond vier uur s’middags ziplinen we onze boomhut in en gaan we de slaapplekken bepalen.
De hut bevind zich in een mega grote boom, boven de jungle en geeft dus echt een waanzinnig uitzicht. De boomhut zit op grote hoogte en de douche is open, je doucht dus met uitzicht over de gehele jungle. Plassen moet je wel in een zo een gat in de grond, waar een pijp aan verbonden zit die naar de grond loopt en waar gezellig allemaal wespen in zitten. Dit is iets minder ontspannen, maar goed af en toe moet er een uitdaging blijven. Onze groep zit in de grote boomhut, deze heeft drie verdiepingen die verbonden zijn met een houten wenteltrap langs de boomstam en wij hebben samen met Alex en de duitse meiden helemaal bovenin gekozen.
We doen een kaartspelletje, iedereen gaat om de beurt douchen en zien vanuit de boomhut de zon ondergang. Na het douchen komen de vrouwen met het eten de boomhut in geziplined. Ze hebben een emmer rijst mee en een handig stapel ding, hier zit in iedere laag wat anders. Beef, bloemkool, sperziebonen, champignons, patat en pittige tomaten. Het eten lijkt eerst wat weinig voor een grote groep, maar is uiteindelijk wel genoeg en super lekker. Na het eten doen we met z’n alle de gebruikelijke groepsspellen, drinken we wat en deelt de gids wat verhalen.
Ondertussen komen er steeds meer beesten de boomhut in, denk aan; gigantische motten, muggen, spinnen, mega sprinkhanen (de gids ving er één om te laten zien, werd gebeten en had bloed.. just saying) en valt ons het bordje, wat je waarschuwt voor eten in je tas ivm de aanwezige boomratten, ons pas op. Ik ben nu echt wel gewend aan de insecten. Ook al schijt ik nog elke keer in m’n broek, we hebben elkaars aanwezigheid geaccepteerd en ik vind dat al heel wat. Maar really.. Boomratten.. Waarom moet dat nou weer?
Om elf uur moeten we gaan slapen en gaat iedereen z’n tanden poetsen. De bedden zijn inmiddels klaar gemaakt, de tenten hangen erboven en we moeten dus alleen alle beesten uit de bedden zien te krijgen en tegelijkertijd de tent onder het matras krijgen. Dit geeft een hoop gegil vooral uit de tent van de Belgische dames

Uiteindelijk slapen we best oké ongeveer vier en half uur en dan gaan wij eruit, samen met Alex en Joram (één van de Nederlandse jongens) om de ochtend trek en ziplines te doen. Om zes uur s’morgens ziplijnen we dus met z’n vieren de boomhut uit en lopen we een nieuwe route omhoog. We vliegen in alle rust en stilte de nog koele jungle weer door en komen om acht uur weer terug om te ontbijten.
We ontbijten allemaal gezamenlijk, er wordt uitgebreid gepraat over de winnaar van het EK en om half tien zweven we weer allemaal de boomhut uit. We nemen weer een ander pad, doen alleen maar meer fantastisch hoge ziplines, we kunnen zelfs een paar keer samen, Niels gaat nog een keer met de gids en alles gaat goed tot op de één na laatste.
Het is de langste zipline, die van 700 meter, en Niels wilt zichzelf filmen met de go pro. Hij wil te snel filmen, hangt hierdoor nog niet in balans en begint te zwaaien en te draaien. Hierdoor verliest ie z’n pet, wil deze pakken, verbrand hierdoor z’n arm aan de kabel en moet zichzelf met de go pro stok in de ene hand nog een heel stuk omhoog trekken. Wanneer je draait kan er niets gebeuren, behalve dat je snelheid verliest. Toch raak je in een soort paniek en ik hoef je niet te vertellen dat het filmpje niet helemaal geworden is wat hij had gehoopt.
We komen uiteindelijk om twee uur aan op de plek waar we gaan lunchen en vanuit waar we worden opgehaald. Op de heenweg zat ik in de laadbak en Niels met Alex binnenin de auto, ik zat heerlijk in een windje, op de normale weg en vraag Niels nu ook achterin bij mij te zitten. De terugweg is iets anders, natuurlijk weer.. We rijden alleen maar off-road door kuilen, modder en takken en we moeten ons een half uur lang stevig vasthouden. Aangekomen bij het kantoor ben ik bond en blauw en zijn we misselijk van het schommelen.
Het eerste wat iedereen doet is gebruik maken van het toilet. Plassen in een gat in de boomhut boven de wespen is tot daar aan toe, maar laten we eerlijk zijn; wie kan er nou poepen in zo een situatie?
We douchen hier ook en gaan dan de buskaartjes regelen. Ik wilde graag met de speedboat terug, deze doet namelijk maar zeven uur over dezelfde aftand als de slowboat en lijkt me wel spannend. De speedboten zijn niet meer dan een uit de kluiten gewassen kano-achtige boot, hierin zit je met een motorhelm, dit houdt iets van de gigantische motor herrie tegen en vaak zittten er 10 man in de boot. Deze dingen in acht genomen en de internet verhalen dat het gevaarlijk is, doordat ze met die snelheid op rotsen kunnen varen, is Niels gek genoeg niet zo mega enthousiast als ik. Het feit dat de sleepersbus direct na de Gibbon Experience gaat, waardoor we niet nog een nacht moeten blijven en de helft goedkoper is geeft de doorslag. Geen speedboot voor Michelle.
Om vijf uur stappen we dan ook samen met de drie Nederlandse jongens in de tuktuk, op weg naar de bus. We zorgen er dit keer voor dat we echt niet achterin liggen en zijn blij verrast als we de bus zien. Het is een VIP bus en we hebben weer leren stoelen. Mijn geluk duurt dit keer een uur, na een uur zitten mijn hele benen onder de uitslag en gek genoeg muggenbulten. Ik heb bijna nooit muggenbulten, Niels zit altijd helemaal onder en heeft al al ons muggenspul opgemaakt en ik begrijp niet hoe het kan. In de jungle nergens last van, nog geen muggenbult gezien en hier in de VIP bus zit ik letterlijk helemaal onder. Onderweg stoppen we nog even om langs de weg te plassen, later nog even een half uurtje te pauzeren en dan vallen we allemaal in slaap.

Luang Prabang

Voor het eerst wenste iedereen dat de busrit iets langer had geduurd, maar een half uur vroeger dan gepland komen we om half vijf s’morgens aan. We hebben inmiddels ook vrienden gemaakt met een meisje dat alleen is en met z’n zessen regelen we een tuktuk. Ik heb gehoord van de monniken loop om zes uur s’morgens en aangezien niemand nog een slaapplaats heeft geregeld en alle guesthouses nog dicht zijn, is dit onze beste optie.
We lopen eerst nog over de morning market die om vijf uur begint en kopen wat fruit. Daarna zoeken we een plek waar de monniken langs zullen lopen en zien de zon opkomen. Lokale bevolking gaat hiervoor aan de kant van de weg zitten en hebben allemaal eten voorbereid om te geven. De monniken dragen hiervoor een speciale trommel, waar ze het eten in kunnen laten en zo lopen ze van tempel naar tempel door de straten van Luang Prabang.
Nadat we dit hebben gezien gaan we samen met de jongens opzoek naar wifi en ontbijt. We willen een kamer regelen en dit keer ergens in het stadje zelf. We gaan ergens zitten met een heerlijk ontbijt en vinden allemaal een geschikte guesthouse. Hierna scheiden dus onze wegen en lopen wij naar onze guesthouse, deze zit aan de rivier en na wat onderhandelingen hebben we een goede kamer voor een kleine prijs. We worden al steeds beter in het onderhandelen.
In de afgelopen twee nachten hebben we bij elkaar misschien acht uur geslapen, zijn we heel erg actief geweest, hebben we weinig gegeten en zijn we dus alle twee gesloopt. Gelukkig blijven we hier vijf nachten en hebben we alle tijd. We gaan dan ook meteen naar bed en slapen nog eens zes uur. Rond etenstijd gaan we de deur uit en zien we dat aan onze straat direct de nightmarket zit, we lopen hier een stuk overheen en vinden een tentje om te gaan eten.
Na het eten gaat de markt al sluiten en lopen we terug. We hebben hoofdpijn, zijn oververmoeid en niet helemaal lekker dus gaan meteen weer slapen.