Siem Reap

Onze vlucht richting Siem Reap vertrekt om half drie en we pakken dan ook om twaalf uur de tuktuk naar het vliegveld. De vlucht gaat snel voorbij en voor we het weten staan we weer in de rij voor een Cambodiaans Visum. Het gaat als een lopende band; je geeft bij de eerste je paspoort af, betalen bij de volgende, je loopt door tot het einde om te wachten tot je paspoort omhoog wordt gehouden en vijf minuten later heb je weer een visum.
We pinnen Amerikaanse Dollars en willen wachten op onze tassen. Wachten is echter niet nodig, er staat een man enthousiast alle koffers en tassen van de band af te gooien. We kijken even verbluft toe, maar het lijkt erop dat dit normaal is aangezien iedereen zijn koffers ertussen uitzoekt en ook wij gaan dus op zoek. Nadat we ook mijn tas ergens ondervandaan hebben getrokken, gaan we een taxi kaartje kopen.
Onze taxi chauffeur heet Mr. Chan, hij is super vriendelijk en stelt ons vele vragen. Hij vertelt ons ook enthousiast over het bedrijf waar hij voor werkt, Cambodia Transport Association zet zich namelijk in voor de arme kinderen en dat hij ons graag wil rond toeren. In vergelijking met andere tours is het niet duurder en we vinden Mr. Chan allebei heel aardig dus we boeken hem voor de volgende twee dagen. Nadat we voor morgen hebben afgesproken komen we aan bij ons hotel.
Door het laag seizoen hebben heel veel hotels in Siem Reap mega deals, we zitten dan ook in een super mooi hotel voor een hele lage prijs. Het is inmiddels al vijf uur en als we de spullen hebben weggezet gaan we even bij het zwembad wat laat lunchen.
S’avonds gaan we het stadje in en verbazen we ons over hoe Amerikaans het lijkt. We gaan naar de drukke Pubstreet en zien bijna uitsluitend Amerikaans-achtige restaurants en bars. Onderweg komen we zelfs nog een Hard Rock vestiging tegen. Natuurlijk heb je na iedere drie restaurants wel een massage salon, dus het is eerder een mix van Azië en Amerika. We besluiten te gaan eten bij een Cowboy-achtige steakhouse, met heerlijke spareribs voor mij en mini hamburgers voor Niels. We vinden het stadje erg leuk en maken een plan voor de rest van Cambodja.
We hebben maar een week, waarin ik eigelijk drie plaatsen wilde aandoen en zo ongeveer 2 dagen per plaats wilde hebben. Dit gaat helaas sowieso niet, aangezien de drie punten niet logisch op elkaar aansluiten en we besluiten er één te schrappen. Dit geeft ons dus iets meer rust en tijd in Siem Reap en Phnom Penh. Na het eten lopen we nog even kort langs de Night Market, maar als het gaat regenen gaan we terug naar het hotel.

De volgende dag is het super mooi weer en aangezien Mr. Chan om één uur pas komt, gaan we na het ontbijt lekker bij het zwembad liggen. Hij is stipt op tijd en we zijn onderweg naar Floating Village. De naam zegt het al wel, het is een geheel dorp op het water.
We rijden door het armere gedeelte van Cambodja en wat me gelijk opvalt is dat Cambodja veel platter is, eigelijk heel plat en de dieren zien er een stuk minder goed uit. We komen aan en nadat Mr. Chan onze bootkaartjes heeft gehaald, gaan we met z’n drieën in een boot.
We varen door het dorp heen en eigenlijk is het wel heel bijzonder. Je hebt een soort van woonboten, maar dan ook; twee schoolboten, winkelboten voor de dagelijkse dingen, een pool center boot en een boot waar je als toerist rijst kan kopen voor de kinderen. Mr. Chan legt uit dat het dorp mee gaat met de seizoenen, wanneer het watertij veranderd verplaatst het hele dorp mee.
Na ongeveer een half uurtje op de boot komen we aan bij de “croccodile farm”. Wij hadden hier niet echt een voorstelling bij, maar vreemd genoeg worden we toch teleurgesteld. Er zijn twee houten bassins in de vloer en daar liggen allemaal krokodillen bij elkaar waarschijnlijk zich dood te vervelen. Ik ben er niet eens helemaal zeker van dat ze allemaal nog leven. In een andere bak zien we haaivissen en weer verderop lopen twee kinderen met een slang om hun nek. Ik weet het niet, het is begrijpelijk dat ze overal wat aan willen verdienen maar ik ben geen groot fan van opgesloten wilde dieren en hier lijken ze ook niet echt een lekker leven te hebben. Bovenin deze boot heb je wel een super mooi uitzicht over Cambodja. Nadat we hier wat foto’s genomen hebben en Mr. Chan ons het één en ander vertelt over Cambodja, gaan we weer verder. We varen iets verder het water op, zien een aantal vissers en een jongetje die in een teil met een peddel aan het varen is.
Op de terugweg wordt ons gevraagd of we ook rijst willen doneren, dit willen we uiteraard wel en we vragen of je bijvoorbeeld ieder 1 of 2 kilo kan doen. Dat kan dus niet, het gaat per 30 kilo en daar mag je $30,- voor afrekenen. Na enig overleg, waarin we beide steeds meer het gevoel krijgen dat het oplichterij is, besluiten we dan ook hier niet aan mee te doen. Na de rijst boot komt nog de school, ook hier wordt redelijk op aangedrongen dat we iets voor de kinderen kopen en zelfs als we zeggen niet genoeg contant mee te hebben (de bootkaartjes waren namelijk al $25 p.p. en dat dorp is niet heel groot) wil Mr. Chan het ons wel lenen. We krijgen er een naar gevoel bij en zeggen dat we niets zullen kopen. Terug bij de aanlegplaats mogen we de twee bemanningsleden nog tippen en als we van de boot afkomen krijgen we meteen een bordje met onze foto in onze handen geduwd. Bij aankomst was er wel een man die heel onverwachts ineens een foto van je nam, ik zeg onverwachts om aan te duiden hoe je dus op de foto staat. Nou niet bepaald bordjes die je thuis in je buffetkast wilt uitstallen. We bedanken dan ook weer vriendelijk.
Ik stel onze gids al vanaf het begin 100.000 vragen en het begint op te vallen dat ieder antwoord eindigt op armoede, zielige kinderen, geen geld, etc. We weten dat Cambodja echt een arm land is en we begrijpen ook dat toeristen als grote inkomsten bron worden gezien, maar het is echt jammer dat ze het op zo een manier presenteren.
Het is tijd om te lunchen! Mr. Chan weet wel een lekker restaurant. Goed, even later zitten we dus in een soort hotel lobby/restaurant. Er is nog één andere tafel bezet en er is letterlijk niks gezelligs aan. Het eten is wel goed en we begrijpen dat Mr. Chan ons hierheen brengt omdat hij bij dit restaurant gratis wat te eten krijgt. Wat ze niet begrijpen is dat als je toeristen naar een leuke plek brengt, waar je echt de lokale sfeer hebt, iedere toerist zijn gids toch zou uitnodigen om mee te eten. We zoeken tijdens het eten op tripadvisor “Floating Village” en zien alleen maar slechte beoordelingen. Oplichterij! Scam! zijn de meest populaire titels. Nou goed, na het eten gaan we de kaartjes halen voor Angkor, de heilige stad.
Angkor is het grootste religieuze monumenten complex ter wereld en is vanaf de 9e eeuw in 500 jaar gevormd. We hebben nog even tot sluitingstijd de tijd om een klein stuk te zien, maar morgen gaan we met Mr. Chan naar de mooiste tempels. Een bekende tempel hiervan is de Ta Prohm tempel, hier werd namelijk Angelina Jolie’s Tomb Raider opgenomen, dit is dan ook een toeristische attractie en erg druk bezocht. Op de terug weg stoppen we nog even bij een winkel waar we naar binnen moeten en even kunnen rond kijken. Maar, zegt Mr Chan, je hoeft echt niks te kopen hoor. Oké, nou vooruit dan. Nadat we weer in het hotel zijn hebben we echt wel een super leuke dag gehad en ook Mr. Chan met z’n vriendelijke antwoorden op al mijn vragen is nog steeds wel onze vriend. We gaan S’avonds bij het hotel wat eten, want morgen worden we om vijf uur morgens opgehaald om de zonsopkomst te zien in Angkor Wat (een deel van Angkor) en we willen dus vroeg gaan slapen.

Vijf uur s’morgens worden we opgehaald door een collega van onze gids, de Boeddhisten hebben deze ochtend namelijk een dodenherdenking, en gaan we naar Angkor Wat. Vroeg slapen werd het niet echt en we zijn wel moe, maar vooral ik heb hoge verwachtingen.
De tempels zijn echt heel oud en hebben naar mijn idee veel meer karakter dus dan die oude tempels die je op iedere hoek tegen komt. Ik heb d’r helemaal zin in en beeld me in dat achter de tempel echt zo een super mooie rode zon opkomt. Niet helemaal. We staan op een goede plek samen met nog tientallen mensen en wachten vol spanning (ik vooral). Het is net alsof iemand gewoon het licht heeft aangedaan via een dimmer. Er is geen zon, er is alleen opeens licht. Ik blijf hopend naar de tempel kijken, totdat Niels voor de derde keer tegen me zegt Mich dit is het hé er komt geen zon. Het is te bewolkt en dus één grote teleurstelling. Omdat ik verwacht dat jullie minstens zo teleurgesteld zullen zijn inmiddels, heb ik wat mooie Angkor Sunset’s op google opgezocht voor erbij.. We lopen terug naar de chauffeur en worden even terug gebracht om verder te slapen.
We slapen weer, ontbijten, het is inmiddels weer bloedheet en zonnig en dan is Mr. Chan er weer. We vragen natuurlijk hoe het was en hij verteld ons dat zijn tante ziek werd. Wat ze heeft het is een raadsel, maar wat we eruit opmaken is iets met haar darmen. Het is vrij serieus, waardoor ze van het Cambodjaanse ziekenhuis naar Thailand werd gestuurd en we denken dus of een gat in d’r darm of een blindedarmontsteking. Goed, Mr Chan is er maar druk mee. Hij is, zo vertelt ie, de enige die goed Engels spreekt en dingen regelt in de familie. De ambulance verdwaald, hij moet het allemaal oplossen en wij kijken op de achterbank geboeid toe. Ieder telefoontje dat hij namelijk aanneemt begint ie meteen zo luid en druk te ratelen, dat je zou denken dat ie al midden in een gesprek is. Er is geen spraken van hallo of luisteren waarom iemand hem belt, nee een hele luide spraakwaterval zodra die opneemt. Gekkenwerk.
Gisteren had ik al wat gevraagd over de lonen hier in Cambodja. Schoonmaaksters verdienen bijvoorbeeld maar $80,- per maand en maken 6 dagen van 12 uur. Hij verdiend $200,-,nog wat fooien en het transfer voor z’n tante naar Thailand kost $120,-. We vinden het natuurlijk zielig, dat is even tweederde van je maandsalaris en dan heb je nog niet eens de operatie gehad.
Goed, zijn tante is onderweg, de ambulance heeft het ziekenhuis gevonden en we zijn aangekomen bij Angkor. Hij brengt ons naar de eerste tempel waar we zelfstandig doorheen lopen en alle tijd hebben om deze te bekijken. Wanneer we weer buiten komen zien we echter wilde apen en dat wilde we nou al de hele tijd zien. We volgen de apen, komen terecht bij allemaal baby apen, schieten vele foto’s, maken de batterij van de telefoon en go-pro bijna leeg en besluiten dat we misschien weer verder naar de tempels moeten. Mr. Chan brengt ons iedere keer van tempel naar tempel en voordat ie ons afzet vertelt hij de geschiedenis achter de bewuste tempels. We leren dat het gebouwd is door verschillende koningen, voor hun families en het volk om in te bidden. Het is weer een mix van Hindoeïsme en Boeddhisme, beide religies die in Azië zijn ontstaan.
Wanneer het tijd is om te lunchen, zeg ik dat ik niet weer naar zo een restaurant als gisteren wilde maar iets gezelligs en Mr Chan begrijpt het helemaal. Okee, misschien niet helemaal. We zitten wel in een echt restaurant dit keer maar alsnog weer helemaal alleen. We besluiten hier niet te eten en zeggen dat we nog wel even kunnen wachten. We gaan naar de Tomb Raider tempel en lopen hier op ons gemak nog doorheen.
Voordat we weggaan wil ik een magneet van een straatkindje kopen en zodra ik dit doe, staan er ineens 7 straatkinderen om ons heen. Ze willen allemaal erg graag wat verkopen en volgen ons iedere stap terug naar de auto. Wij blijven vriendelijk bedanken en Mr. Chan komt ons helpen. In de auto legt hij uit dat het heel zielig is, omdat kinderen binnen het gezin vaak meer geld binnenbrengen en ze daarom niet naar school mogen. Kinderen verkopen nou eenmaal makkelijker, aangezien wij (de tourist) eerder een soft spot hebben voor hen.
We zijn inmiddels wel moe en vragen of hij ons naar het hotel wil brengen. Hij vraagt of we misschien nog vijf minuten de tijd hebben voor hem. Hij heeft nog één winkel waar we naartoe worden gebracht, alleen nu legt hij uit waarom. Als wij langer dan vijf minuten in de winkel blijven waar we heen gaan krijgt hij, zoals hij het noemt, een lucky card. Dit is een soort wedstrijd tussen chauffeurs en hiermee kunnen ze een telefoon, een tv of een fiets winnen en Mr. Chan heeft een nieuwe fiets nodig. Het zijn altijd dure winkels waar hij ons afzet en we begrepen niet waarom hij ons hierheen bracht, we zijn tenslotte “backpackers”. Nu we dit weten zijn we natuurlijk meer dan bereid om naar de winkel te gaan en voeren we binnen een hele show op. We hebben meerdere interesses en zijn continu met de verkoper bezig. Als we zeker weten dat Mr Chan zijn lucky card heeft zeggen we erover na te willen denken, het is tenslotte een hoop geld en verlaten we de winkel.
Terug bij het hotel bedanken we hem voor de leuke dagen, geven natuurlijk een goede fooi en beloven hem aan te bevelen. We gaan even bij het zwembad een klein hapje eten, doen rustig aan en gaan dan het stadje weer in. We lopen wat in de rondte, kopen wat souvenirs en eten weer niet heel erg gezond. Niels is helemaal in zijn element met al die vette lekkernijen zoals hij het zelf wel wil noemen. We eten pizza bij Little Italy, erg lekker en erg ongezond. Na het eten gaan we nog even wat drinken onder het genot van wat live muziek, om vervolgens met de tuktuk weer terug te gaan.

Vandaag willen we even lekker bij het zwembad blijven en doen we dan ook niet bijster veel. S’avonds gaan we wel weer naar het stadje met een missie; Niels moet naar de kapper. We zoeken op mapsme naar kappers en vinden alleen Soul Hairstylist. Hier wil Niels niet heen want zoals ie zelf zegt; het klinkt alsof ik hier met een afro weer uitloop. Goed, hij had zelf ergens een andere gezien en al snel hebben we deze gevonden.
Van voren kan je de zaak niet inkijken, want daar zit een ticketshop en als we erin lopen zie ik allemaal ladyboys. Sorry, maar echt je kan me wegdragen. Voordat Niels zich kan bedenken, zonder hem aan te kijken en met de grootste moeite niet in lachen uit te barsten vraag ik wat het kost ($5,- geen geld lijkt me) en de retorische vraag of ze goed zijn. Alsof ze nee zullen zeggen. Met een grote glimlach wijs ik samen met de ladyboy naar de stoel waar Niels moet gaan zitten en met enige aarzeling moet ie nu wel. Niels gaat zitten en we laten een voorbeeld zien van wat voor kapsel hij wil. Ik moet me echt alleen maar concentreren om niet heel hard te gaan lachen en besluit dat ik misschien beter even een rondje kan gaan lopen. Voordat ik wegga zeg ik tegen Niels; het mag wel wat korter aan de zijkanten, misschien moet je dat zeggen voor ze helemaal klaar is. Niels zegt hierop nou ik wacht meestal tot ze klaar is, maar bedenkt zich schijnbaar in mijn afwezigheid toch en dat is meteen zichtbaar als ik aan kom lopen. De zijkanten zijn heel kort, de achterkant een stuk langer en de bovenkant nog een stuk langer. Oke, je hebt geen afro maar wel een matje nu. Zoals je begrijpt vind ik het echt hilarisch. Niels heeft de zijkanten nog niet gezien en van voren zie je wel dat het kort is, maar valt het wel mee. Hij geeft dan ook nog 1$ fooi, voor de moeite. Als we daarna wat gaan drinken maak ik wat foto’s van het zijaanzicht en vraagt Niels zich vooral af hoe ik dit heb kunnen laten gebeuren, ik kom niet meer bij en zeg dat ik er niet bij was toen dit gebeurde. Als hij zegt dat het beter rondom allemaal eraf had gekund en ik hierop zeg dat dat nog erger is want dan heb je een eiland bovenop, heb ik eigenlijk meteen spijt. Want hoe leuk was dat geweest.. Goed het is in ieder geval een hele grappige ervaring en we kunnen er allebei erg om lachen. We luisteren weer naar wat live muziek en gaan dan terug naar het hotel. Morgen weer met de bus naar Phnom Penh.

Phnom Penh

We verslapen ons voor het ontbijt en gaan maar direct onze tassen inpakken, om twaalf uur komt de bus ons halen namelijk. We zijn hier en daar wel al wat dingen vergeten, waaronder ook de oplader van mijn e-reader en die is dus al enige tijd leeg. Maar gelukkig er is een oplossing, er is namelijk wel iets wat ik zelf heel erg leuk vind. Iedere hotel, hostel of guesthouse heeft een voorraad aan boeken, die hier achtergelaten zijn door eerdere gasten en deze kan je dus ruilen voor een ander boek. Misschien denken jullie wat is daar nou leuk aan, maar voor mij is het elke keer een klein feestje. De busreis gaat snel voorbij en om zeven uur s’avonds komen we aan in Phnom Penh. We hebben een hotel geboekt en laten ons hierheen brengen door een tuktuk. Phnom Penh’s hotel gedeeltes zijn nogal dicht op elkaar gebouwd. Ons hotel is nieuw en super leuk ingericht, maar als ik op ons balkon mijn hand uitsteek kan ik zo het raam van de buren (een ander hotel) aanraken. We leggen onze spullen weg en gaan naar het stadje om wat te eten. We eten ergens, waar ik echt de lekkerste beef bourguinon met aardappel puree eet. Ik hoor je denken; hoe Aziatisch, maar ik kan je vertellen dat zo langzamerhand het Aziatische eten mij ook de keel uit begint te hangen. Weer rijst met kip, pork of beef of anders weer noodle soep. Dus goed we genieten waar we kunnen van wat aardappelen. Bij het restaurant zie ik ook een grote boeken voorraad dus ik ruil weer een boek. Nadat we gegeten en gedronken hebben gaan we terug en maken we een plan voor morgen.

Vandaag huren we een scooter om naar The Killing Fields te gaan en het Tuel Sleng museum. Nadat de hotel receptie ons de drie belangrijkste dingen heeft uitgelegd; 1. stop niet voor de politie 2. als je echt een probleem en geen keus hebt geef dan nooit meer dan $2,- en 3. als je echt een groot probleem hebt en ze laten je niet gaan bel dan ons. Fijn. We scooteren naar het museum, wat niet ver is gelukkig. Bij het museum komen we erachter dat de scooter niet op stuurslot gaat en dat we de verkeerde sleutel voor bij het externe slotje hebben gehad. Bovendien is het mogelijk om met iedere sleutel onze scooter te starten (zelfs met onze hotelkamer sleutel). ALS je scooter gestolen wordt mag je 1.500$ betalen, voor een scooter die je nog geen 300 zou geven. Goed, we scooteren dus weer terug en krijgen de juiste sleutel. Ik laat mijn helm bij de receptie, aangezien mijn riempje stuk is en ik hem onderweg bijna verloren was. De bewaker van ons hotel zegt dat dit geen goed idee is en leent me zijn helm.
Eindelijk zijn we bij het museum, we huren een audio tour en gaan naar binnen. Zowel de Killing Fields als de gevangenis (het museum) zijn ter nagedachtenis aan de massamoorden in 1975, toen onder het regime van Pol Pot ongeveer 1/3 van de Cambodjaanse bevolking werd uitgemoord. We lopen door de cellen en luisteren ondertussen naar alle gruweldaden die hier in de gevangenis gebeurd zijn. Het is werkelijk wonderbaarlijk dat hier op school nooit over verteld is en dus zo weinig mensen weten wat hier gebeurd is. De audiotour duurt ongeveer twee uur. Het is inmiddels bloed benauwd en hoe lullig het ook klinkt, ik word niet lekker van al die kleine cellen, het ondertussen luisteren en alles lezen.
We gaan verder naar The Killing Fields, dit is nog ongeveer 20 minuten rijden en voor we naar binnen gaan drinken we ergens wat. The Killing Fields zijn letterlijk massagraven. Hier werden alle mensen die een (valse) bekentenis hadden gemaakt vanuit de gevangenis geëxecuteerd en de mensen die niet belangrijk genoeg waren voor de gevangenis. Even kort door de bocht uitgelegd; Pot Pol wilde een heel communistisch land en weer opnieuw beginnen. Hoog opgeleide mensen paste niet in dit plaatje, aangezien zij hun eigen meningen hadden. Hoog opgeleide mensen werden dus opgepakt naar de Tuel Sleng gevangenis gebracht, hier elke dag uren gemarteld en gedwongen bekentenissen op te schrijven. Bekentenissen van dingen die zij niet gedaan hadden. Cambodja kent meer dan 300 Killing Fields, Phnom Penh is de grootste en belangrijkste hiervan en vele zijn nog steeds niet bereikbaar door landmijnen. Al luisterend naar de audiotour lopen we over het gebied. We horen verhalen van een van de 7(!) overlevenden, oude bewakers van The Killing Fields en de mensen die als eerst op de massagraven stuitten. De graven zijn afgebakend omdat er nog steeds botten en kledingstukken naar boven komen. De half boven gekomen beenderen zie je ook. In de verhalen komt naar voren hoe sadistisch de moorden waren en het leed wat onder het regime van deze man is aangedaan. In het midden is een memoriam gebouwd waar alle gevonden schedels, beenderen en kledingstukken in zijn opgeslagen. Nadat we de gehele audio hebben beluisterd en alles hebben gezien, kijken we nog een video over deze periode en gaan we weer naar buiten. We gaan terug naar het hotel en zijn een beetje uit het veld geslagen.
S’avonds gaan we naar de nightmarket, waar in het midden een soort van gigantische picknick is en hier gaan we dan ook wat eten. Het een is niet erg lekker en heeft de smaak alsof het wel al een aantal keer gefrituurd is. We aanschouwen twee bedelende straatkindjes, die er vooral veel lol in schijnen te hebben en moeten vooral lachen om het meisje. Het meisje is een clown en krijgt hierdoor ook veel aandacht. Ze komen niet bij ons en bedelen, alleen bij de lokalen en ze krijgen ook verassend veel respons. Iedere keer als ze wat te eten ilv geld krijgen, rennen ze terug naar opa en oma (die op de stoep, apart van elkaar zitten te bedelen) en gaan ze weer verder.

We hebben de scooter voor twee dagen gehuurd, dus vandaag willen we naar het koninklijk paleis en de centrale markt. Het koninklijk paleis is helaas dicht en we rijden direct door naar de markt.
De centrale markt is de eerste dagmarkt waar we komen en het is een grote binnen bazaar, die helemaal uitgebouwd is met een markt eromheen. We lopen er wat doorheen en komen in het eetgedeelte terecht. Weer allemaal levende beesten te koop en een enorme visgeur. Zoals eerder vernomen kan ik hier niet goed tegen en ik loop met mijn neus in een flesje drinken. Niels vindt dit er niet uit zien maar ik zeg het is dit of kokhalzen, je mag kiezen. Wanneer Niels me later een foto laat zien van hoe ik erbij liep, begrijp ik wel wat ie bedoelde. Ik zie overal weer bakken met vissen, krabben, garnalen, mega slakken en alle andere vissoorten. Daarbij zie ik ze overal vis fileren, visafval liggen en in stukken gehakte vis nog rond spartelen. Laten we zeggen, dat het op zijn zachts gezegd niet mijn happy place is. Nadat ik ook een stuk of 20 kippen levend vastgebonden aan een brommer voorbij zie komen vind ik het eetgedeelte wel weer genoeg.
We lopen naar binnen en vinden eindelijk een afdeling voor Niels. De gadgets. Alles verkopen ze hier. Nagemaakt uiteraard, maar het kost ook allemaal niks. We kopen uiteindelijk twee iPhone kabels, twee adapters, een nieuwe oplader voor mijn e-reader en nieuwe oordopjes. Helemaal blij met alles gaan we even wat drinken en zodra we zitten begint het echt keihard te regenen. Alle tuktuk chauffeurs hijsen zich weer in poncho’s en ritsen de tuktuks dicht en voor je het weet ziet de straat eruit alsof het al dagen regent. We wachten tot de regen verminderd en rijden terug naar het hotel.
S’avonds leveren we de scooter in en gaan we in de buurt nog wat eten. Morgen gaan we alweer naar Thailand en hebben we nog maar zes weken over.