Thailand
Chiang Mai

We vliegen van Phnom Penh naar Bangkok, nemen een metro, nog een metro en willen dan met de nachttrein naar Chiang Mai. De nachttrein heeft alleen nog derde klas plaatsen en daar trappen we niet meer in. Een beetje verbaasd dat alles al volzit, ook voor morgen, staan we buiten met de lonely planet een nieuw plan te trekken. Natuurlijk worden we aangesproken en voor we het weten zitten we in de tuktuk, onderweg naar verschillende ticketshops. Uiteindelijk kopen we dan twee tickets voor de nachtbus en moeten we een paar uur wachten tot we vertrekken. In de tussentijd begint Niels zich steeds slechter te voelen en krijgt ie koorts. Zoals je begrijpt zien we erg op tegen de busreis. De rit gaat alsnog verassend goed, Niels slaapt vooral en ook ik slaap een paar uur.
De volgende ochtend vroeg zijn we dan ook in Chiang Mai en worden we naar een guesthouse gebracht. We slapen in twee dagen 24 uur en merken dat het reizen wel echt zijn tol begint te eisen. Het is namelijk geen vakantie, hoe "verwend" dat ook klinkt. Je zit continu in een bus, een boot, een vliegtuig, een tuktuk of op de brommer, omdat je zoveel mogelijk wilt zien. Ben je niet onderweg, of iets aan het doen ben je wel iets aan het plannen of aan het uitzoeken. Begrijp me niet verkeerd, het is fantastisch en je maakt ontzettend veel mee zo. Maar het begint nu wel zwaar te worden.

Ik wilde naar Chiang Mai voor het Elephant Nature park. Dit park redt olifanten van de toeristische industrie en geeft ze zoveel mogelijk van hun vrijheid terug. Hier kun je dus een hele dag met de olifanten bezig zijn, maar niet op ze rijden en ze doen uiteraard geen kunstjes. Ook het park zit helemaal vol tot het einde van de week, dus besluiten we even een week rustig aan te doen en boeken een single day trip voor vrijdag en een vliegticket naar het zuiden voor zaterdag.
Wanneer Niels zich weer iets beter voelt, gaan we s’avonds wel op pad. We gaan allereerst naar een Ladyboy Show. Dit valt te vergelijken met de Toppers, alleen dan zijn het Ladyboys en is het nog net even iets fouter. Goed, nadat Niels een heerlijke natte zoen van Miss Chiang Mai heeft gekregen kan de show beginnen. Hierbij moet ik zeggen dat Miss Chiang Mai echt de foutste van allemaal is en totaal niet terughoudend. De show is echt geweldig en we vermaken ons beide prima, soms denk je zelfs; “nee, dat kan echt geen man zijn..” Na de show lopen we via de markt weer terug.

Niels wil in Thailand heel graag naar een thaibox gevecht en we halen VIP tickets voor een andere avond. Dit betekend dat we direct aan de ring zitten, achter de scheidsrechters. We krijgen twee dames gevechten en vijf mannen gevechten. Voor het gevecht gaan we in de buurt even wat eten, maar al snel is het tijd om naar binnen te gaan. Het eerste gevecht is vrij rustig en zijn nog jonge meisjes, maar ieder volgend gevecht gaat er harder aan toe. Ook het thaiboksen is echt een leuke ervaring en uiteindelijk worden er van de zeven, vier knock-out geslagen. Ik drink wat drankjes en Niels houdt het nog even veilig bij een glaasje fris.

De dag voordat we naar het Elephant Nature Park gaan voelt Niels zich weer goed en willen we de longneck tribe gaan bezoeken. Dit zijn die vrouwen met al die ringen om hun nek. We staan praktisch klaar om te vertrekken en Niels zijn schouder schiet uit de kom. Niels heeft dit vaker en de schouder is nu zo beschadigd dat de kom en schouder niet meer goed aansluiten.
Oké, ik ben natuurlijk redelijk in paniek en alleen maar aan het huilen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en moet van Niels in allerlei posities aan z’n arm trekken. Hij blijft volhouden dat we hem er wel inkrijgen, maar ik heb vrij gegronde bedenkingen lijkt me. Beneden bij de receptie vraag ik of er een dokter in de buurt is, die is er niet en we zullen dan naar het ziekenhuis moeten. Als ik dit boven aan Niels vertel moet ik weer aan zijn arm gaan trekken, want zo zegt ie zelf; “ hij zit er alweer bijna in.” Goed, ik zie door zijn t-shirt heen, de schouder op half elf hangen en geef al trekkend aan dat ie er niet inzit en ook niet ingaat.
De tuktuk gaat hem niet worden, die rijden namelijk nogal wild en het doet natuurlijk heel veel pijn. Niels is inmiddels helemaal nat van het zweet en ik ga om een ambulance vragen. De ambulance is er vrij snel en voor we het weten zitten we in de wagen. De verpleegster schijnt het allemaal niet zo een toestand te vinden en ligt elke keer helemaal blauw om het feit dat Niels geen schoenen heeft. No shoes! No shoes! roept ze al wijzend. Lijkt ons niet het belangrijkste nu, maar haar lach is redelijk aanstekelijk. We zitten niet veel beter als in een tuktuk en ook de rijstijl komt erg overeen. Gelukkig is het ziekenhuis niet ver en al gauw worden er foto’s gemaakt.
Het ziekenhuis is erg professioneel en op Niels verzoek proberen ze de arm een tijdje te zetten zonder verdoving. Hij kan niet tegen Morfine en wil dit dan ook liever niet. Maar als echt duidelijk wordt dat het zo niet gaat, geven ze Niels wat anders waar hij even van in slaap zal vallen.
Ik heb ondertussen alleen maar of huilend of met mn handen voor m’n mond toegekeken en ik zal uitleggen waarom. In films heb ik een arm uit de kom weleens gezien en hier worden ze altijd met veel geweld en geschreeuw weer terug gezet. Hier was ik dan ook de hele tijd op aan het wachten.
Als Niels de verdoving krijgt ingespoten ga ik z’n voeten vast houden en omdat ie zo high wordt voordat ie in slaap valt, lig ik alleen nog maar dubbel. Hij roept van alles waaronder heel enthousiast; “WAUUUUWWWW, THESE ARE LIKE RUFFIES!” Ruffies is een bekende naam voor een verkrachtingsdrug en ik denk alleen maar wat moeten die mensen wel niet denken. Het personeel zelf vindt het overigens ook erg amuserend. De arm zit er zo in en na een tijdje wordt Niels weer wakker. Na nog wat onzinnige teksten is ie er weer helemaal bij en kunnen we de TukTuk terug nemen. Uiteraard gaan de stammen niet door blijven we bij het zwembad.

De volgende dag is het dan eindelijk wel zover dat we naar het park gaan. Na een vreselijke video in de bus over de dingen die gebeuren achter de schermen van: Circussen, shows, olifanten rijden en de schilderijtjes gemaakt door olifanten komen we aan bij het park.
Het Elephant Nature Park is echt fantastisch. We voeren de olifanten eerst fruit om even aan ze te wennen. Daarna lopen we tussen ze door, door het park heen en leren ondertussen erg veel. Onze gids verteld ons stukjes over de achtergrond van de olifanten en over het initiatief zelf. We zijn een tijdje bij het verblijf voor de pasgeboren baby en deze trekt zich ook niets aan van de omstanders. Te klein om binnen gehouden te worden, loopt hij elke keer rustig tussen de spijlen door en speelt onder het waakzame oog van moeder en de tante met een afzetpion. Niels en ik zijn de enige die roken en bij het rook gedeelte is dus niemand. Niemand behalve een olifant, deze gaat rustig de rivier in en geeft ons een geweldig uitzicht van een olifant die zichzelf nat maakt. Na het wassen loopt ze op haar dooie gemak op 10 centimeter langs ons, weer de heuvel op. Nadat iedereen geluncht heeft gaan we met de olifanten die mee lopen, naar de rivier en mogen we ze wassen.
Echt absoluut een super bijzondere ervaring en zeker een must voor degene die naar Thailand gaat. De olifanten worden niet met stokken een kant op gedwongen, maar alleen met eten gelokt. De gids legt ook uit dat dit het enige middel is wat ze hebben en de activiteiten als het wassen ook afhankelijk zijn of de olifanten wel mee lopen. We zien dat dit een paar keer tot grappige situaties leidt. Soms heeft de Mahout (verzorger) geen controle en doet de olifant precies waar die zin in heeft, zoals de rivier oversteken en dan zie je de mahout heen en weer lopen en roepen in de hoop dat de olifant gaat luisteren.
S’avonds gaan we naar de nightbazaar en daar wat eten. We willen op tijd gaan slapen, want we vliegen al om 06:45 en we gaan na de bazaar dan ook weer terug. Voordat we de tassen inpakken roken we een sigaret en dan zie ik iets wat ik hoopte absoluut niet te hoeven zien.
Achter ons gaat een kamer open, hier komt een Thaise jongen uit en ik zie een thais jong meisje op het bed liggen voor zich uit starend. De jongen loopt naar de balustrade en kijkt of er geen personeel is, loopt terug, zegt wat en loopt dan samen met een Thaise vrouw die ook de kamer uitkomt weg. Het meisje blijft achter met een blanke man van een jaar of 55, die de deur dicht doet. Ik raak hier helemaal onderste boven van en zeg tegen Niels dat we wat moeten doen. Hij zegt dit weet je van Thailand, je kan het moeilijk allemaal gaan oplossen en bovendien weet je het niet 100% zeker. Natuurlijk kan ik het niet loslaten en ik ga naar de receptie. Ik vraag wie er in die kamer hoort te zitten en zoals ik verwachtte geeft ze aan: de blanke man en de Thaise oudere vrouw. Ook al leg ik haar uit wat de situatie is en wat er dus gaande is, de receptie kan niks voor me doen. Ze is nieuw en weet niet goed wat ze dan moet zeggen. Gefrustreerd ga ik terug naar de kamer en ik wil naar die kamer, maar ja wat ga je zeggen. Ik heb natuurlijk wel helemaal bedacht wat ik ga zeggen en blijf erbij dat ik volledig in mijn recht sta. Klopt natuurlijk van geen kant die situatie. Na enig overleg via whatsapp en iedereen me afraad naar die kamer toe te gaan, blijf ik dan ook op de kamer. Wel met grote spijt achteraf. Nu ik weet dat er vanuit het hotel niks aan gedaan wordt, zou ik volgende keer wel direct op de kamer kloppen. Dan maar zo.