Koh Lanta - Koh Phi Phi - Koh Samui - Koh Tao - Bangkok!

Eiland hoppen

Koh Lanta - Phi Phi Islands - Koh Samui - Koh Toa

S’morgens in alle vroegte vliegen we naar Hat Yai, weer helemaal in het zuiden van Thailand. Vanuit Hat Yai nemen we een bus naar Trang en vanuit Trang nemen we weer een bus en een boot naar Koh Lanta. Ons eerste eiland. De busrit vanuit Trang heeft me weer een paar jaar van m’n leven gekost, maar goed we zijn wel al om half drie op de eindbestemming.
Aangezien we de komende negen dagen vier eilanden willen aandoen, hebben we niet veel tijd te verspillen. Ieder eiland is te bereiken via ferry’s (veerboten) en hier doe je ongeveer twee uur over. Koh Lanta is heerlijk rustig en makkelijk te verkennen met de scooter. We hebben de eerste dag zelfs een heel privé strand.

De stranden zijn vooral op Phi Phi ook wel echt zoals op de plaatjes. Azuurblauw water, long tail boten en witte stranden. We huren bijna overal een scooter en verkennen zo ieder eiland, alleen Phi Phi is verkeer vrij en doet iedereen dus alles met de voet. Het meest komische vind ik de ambulance op Phi Phi. Dit is een golfkarretje met een stoel en een brancard erin. We liggen overdag heerlijk op het strand, gaan s’avonds lekker eten en kijken onze ogen uit van het nachtleven op Phi Phi. Na Phi Phi verblijven we één nacht op Krabi (het vaste land) om de volgende ochtend de oversteek naar Koh Samui te maken.

S’morgens worden we dan ook weer opgehaald, naar de bus gebracht en met de bus naar de boot gereden. Natuurlijk laat ik mijn telefoon in de bus liggen en ook al bel ik meerdere keren, de telefoon is weg.
Koh Samui geeft ons een echt vakantie gevoel. Het is veel meer gericht op toeristen, dit zie je bijvoorbeeld op de stranden doordat er ook continu strandverkopers aan je bedje komen. Niet dat ik dit nou heel vervelend vind, ik koop meteen een handgemaakte bikini.
We blijven hier vier nachten omdat de sunday nightmarket in de top tien staat en ik deze natuurlijk niet kan missen. Dus zondag gaan we naar markt nr 300 en het is ook echt een hele leuke markt. Ze verkopen van alles aan eten, echt je kan het zo gek niet bedenken, en natuurlijk ook de gebruike leuke dingen.

Maandag ochtend pakken we weer de Ferry naar Koh Toa. We zouden noordelijker gaan om de Burma traintrack te bezoeken, maar ivm het weer besluiten we zuidelijker te blijven.
De eilanden zijn op zich al super mooi, maar het leukste is toch wel een boot trip om het eiland heen. We boeken op Koh Toa een long tail privé boot en gaan dus om het hele eiland heen.
We zien echt een gigantische schildpad naast de boot boven komen, krijgen alle soorten vissen te zien bij de verschillende snorkelspots en krijgen zelfs nog een storm op zee mee. Ongeveer drie kwart om het eiland worden we te snel ingehaald door hele donkere wolken en voor we het weten regent het pijpenstelen. Er zijn natuurlijk wel meer boten op het water, maar dit zijn grote overdekte boten die snorkeltrips voor 30 man aanbieden. Ik moet er misschien bij vertellen dat het weer deze week niet echt meezat, we hebben ongeveer om de dag mooi weer gehad en niemand nam nu dus de privé long tail boten. Dit zijn zoals ik eerder al vertelde gewoon houten grote kano achtige boten. Wel de leukste naar mijn mening en zeker het risico waard. Goed, het begint dus te stormen en wij zitten dicht tegen elkaar aan, zeiknat alsnog, en iedereen van de organisatieboten kijkt naar ons. Maar, vijf minuten later is het alweer bijna droog en gaan we snorkelen. Tijdens zo een storm voelt het water echt als een warm bad en we kunnen er alleen maar om lachen. De rest van de tocht is het weer stralend weer en nadat we nog een uur op het nummer één strand van Koh Toa zijn geweest gaan we weer terug naar huis. Erg leuk en zeker een aanrader.

Bangkok

Vanaf Koh Toa nemen we de boot naar het vaste land, hier moeten we met een bus naar het treinstation om vervolgens s’avonds met de nachttrein naar bangkok te reizen.
Iedereen die ik sprak over Thailand zei je moet echt de nachttrein doen, dat is zo leuk. Goed zo gezegd, zo gedaan dus. Wij in de nachttrein. Niels krijgt vlak ervoor nog even koud watervrees, maar zodra we de trein instappen vinden we het eigenlijk allebei heel erg leuk. Iedereen heeft een klein bedje met een gordijn ervoor en het ligt ook echt niet verkeerd. We kijken eerst samen, redelijk opgevouwen, in één bed een film en gaan vervolgens slapen. Echt goed slapen doen we niet, met de geluiden van een trein en het geschud. Maar absoluut een leuke ervaring en we zijn dan ook blij dat we het gedaan hebben.
Om half zeven s’ochtends komen we al aan in Bangkok en moeten we weer even omschakelen naar het stadsleven. Het is chaos, je wordt door iedereen aangesproken en je denkt bij jezelf; doe even rustig, het is echt zeven uur.. Goed, uiteindelijk gaan we met de metro naar ons hotel.
Het hotel.. We hebben echt in van alles gezeten; goed, slecht, vreselijk, guesthouse, hotel, hostel, etc. Nu zitten we in Playhouse, wat een fantastisch hotel. Het heeft een theater thema en wij hebben een aladin kamer, wat wil een mens nog meer kan je je afvragen. Ehm het beste bed ooit EN een smart tv.. Nou hoor ik de oudere generatie denken wat moet je nou met een smart tv op reis?! Na een hele dag bezichtigingen en dingen doen is er voor ons geen groter feestje dan in dit bed nog even een filmpje kijken kan ik je vertellen. Dus we zijn intens gelukkig hiermee. Het is nog vroeg maar het regent en we hebben amper geslapen dus we rusten even uit en gaan daarna de buurt verkennen.
We hadden allebei heel veel zin in Bangkok, ik uiteraard vooral voor al de verschillende markten en Niels is sowieso van de wereldsteden. Nou had ik voordat we uit Nederland vertrokken alles heel goed voorbereid. Ik had van ieder land van alles opgezocht en Thailand alleen al had ik twee A4tjes. Super handig zou je denken, mits je je Lonely Planet met daarin je handige A4tjes niet letterlijk op dag één in een ticketoffice laat liggen. Vermoeiend of niet.. Goed, per plaats zoeken we dus weer de top tien op en natuurlijk in Bangkok heb ik een top tien markten gevonden.
De eerste dag gaan we naar de Patpong markt. Deze markt is puur voor toeristen, heeft heel veel namaak en er wordt van te voren gewaarschuwd voor de go go bars. We doen alles met de metro en bij onze halte hoeven we alleen de stalletjes langs de straat naar de markt te volgen. De stalletjes zijn iets anders dan we gewend zijn en we passeren vele kramen met porno, vibrators en andere exotische attributen. We gaan eerst ergens wat eten en lopen daarna rustig naar de markt. Op de markt zelf worden we continu aangesproken of we geïnteresseerd zijn in ping pong shows en zien de vele (praktisch lege) bars met go go dansers. De markt zelf is erg leuk en inderdaad vooral gepasseerd op alle namaak tassen/brillen/horloges. Na weer het één en ander gekocht te hebben gaan we nog wat drinken en dan weer met de metro en de tuktuk richting Khao San Road, de backpackersstraat.
Khao San Road is een gigantische chaos. Iedere bar heeft keiharde muziek aan staan en er wordt volop gefeest. Hier verkopen ze ook de bekende gefrituurde insecten en ook al zei Niels van te voren heel stoer doe ik wel, daar sta je dan. Ik sowieso niet. Ben wel redelijk terug gekomen op al die gekkigheid aan eten. We lopen wat in de rondte en gaan daarna wat drinken. Het is echt een gekkenhuis en ik denk dat je hier alleen al door te zitten en rond te kijken een hele leuke avond kunt hebben.
Na het drankje gaan we weer richting huis en nemen we een tuktuk. We denken een redelijke prijs te onderhandelen en stappen in. Tuktuks kun je beter vermijden in Bangkok zoals wij nu gaan ondervinden en later zullen lezen op het Internet. Hij vliegt met een noodgang over de wegen, door de bochten, op de snelweg en neemt rustig tussendoor belletjes aan. Ik vrees weer voor mijn leven en ben heel blij dat ik veel te snel weer bij het hotel sta. We hebben veel te veel betaald, tuktuks zijn gevaarlijk en iedereen neemt hier gewone taxi’s. Good to know.

De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan we eerst uitgebreid ontbijten. Er zijn een aantal dingen die we overdag willen doen en we besluiten als eerst naar China Town te gaan. We nemen de metro die richting op en stappen het laatste stuk in een taxi. De taxi chauffeur is super aardig en uiteindelijk boeken we hem voor de volgende dag om naar de Railway market en de Floathing market te gaan.
China Town is wel dicht helaas, het is namelijk moederdag hier en dat is nogal een ding. 3 dagen lang zijn officiële instanties dicht, draagt iedereen love mom shirts en zijn het feestdagen.
Uiteindelijk gaan we met de express boot, een soort grote taxi boot, en varen we de rivier op en af. We besluiten naar de Hippie Quarter te gaan. Een soort nagebouwd western straatje, waar s’avonds ook markt is. We zijn nog wel vroeg en lopen dus op ons gemak de laatste paar kilometer. We lopen door de wat mindere wijken en wat schimmige paadjes, maar komen er uiteindelijk.
Aangekomen gaan we alvast wat drinken en zitten we rustig een beetje te pesten (kaarten) samen, wanneer we worden gebeld door Beau. We hadden wel al vernomen dat er een aanslag was, maar waren niet op de hoogte dat er precies op onze route inmiddels acht aanslagen waren geweest. Aangezien we letterlijk de enige toeristen hier zijn, zelfs als we later gaan eten en over de markt lopen, vragen we ons af of andere toeristen misschien dan binnenblijven. Blijkt helemaal niet zo te zijn deze straat is pas een jaar oud en niet zo makkelijk te bereiken, hierdoor is het toerisme simpelweg nog niet op gang gekomen.
Als we willen gaan eten worden we vrijwel gedwongen te gaan eten bij de boefjes (zo heet het niet, maar dat was het thema), aangezien ze nergens anders engels spreken. We eten echt voor €4,- een gigantische schaal met verschillende vleeswaren en echt heel erg lekker. De markt is ook super leuk en ik vind het onbegrijpelijk dat dit nog niet toeristisch is. Het voelt alsof je door het wilde westen loopt, maar dan nog beter want je loopt tussen allemaal kleedjes en winkeltjes. Natuurlijk koop ik ook hier weer van alles. Alles is door het gebrek aan toerisme ook echt spotgoedkoop en ik ben helemaal in de wolken. Na de markt gaan we terug en thuis gaan we even de toestand met de aanslagen bekijken om te bepalen of we morgen wel weg moeten gaan.

We hebben besloten wel te gaan en om acht uur worden we al opgehaald om naar de Railway market te gaan, dit is namelijk anderhalf uur rijden en de trein rijdt er om half tien doorheen. Deze markt is in principe een gewone groente en fruit markt, maar wat het heel bijzonder maakt is dat er letterlijk een trein doorheen rijdt. Acht keer per dag moeten alle marktlieden alles intrekken en inklappen en rijdt er heel langzaam een trein doorheen.
De taxichauffeur heeft de tijden niet helemaal goed waardoor we de trein net gemist hebben en we twee uur moeten wachten. Maar goed dit geeft ons de tijd even rond te lopen, een mooie hoed te kopen en te ontbijten. Uiteindelijk is het het wachten waard. Ook al is het maar een moment, het hele gebeuren is echt een belevenis voor ons. Na de trein en een klein obstakel tussen mij en Niels gaan we naar de Floathing market (één stond bij de ingang en één bij de uitgang. Niels zou achter de trein aan naar mij toe lopen en ik zou wachten bij het einde. De trein kwam echter bij mij binnen en ik dacht dus dan is het logisch dat ik erachter aan naar Niels toe loop.. Niet dus. Niels mij kwijt en in paniek, ik alweer spijt van die beslissing.)
De Floathing market is duidelijk een toeristische attractie. Wanneer we aan de beurt zijn en een kaartje moeten kopen, schrikken we echt van de prijzen. €100,- voor een uurtje in een boot. We lopen dan ook serieus weg omdat we het belachelijk vinden, maar gelukkig mogen we voor het lokale tarief mee. Alsnog wel €42,- maar een heel stuk goedkoper dan toeristen prijzen.
Uiteindelijk zijn we blij dat we het gedaan hebben, want ook dit is echt een belevenis. De markt is aan de zijkanten van het water en er varen echt tientallen longrail boten doorheen. Op sommige stukken is het mega druk en is het hele water bedekt met boten. Je wordt steeds aangehaakt en natuurlijk willen ze verkopen. Ook heb je mannen met slangen en apen langs de kant, hiermee kan je dan op de foto. We onderhandelen voor een schilderijtje vanuit onze boot en ruim een uur later stappen we tevreden weer van de boot af. Tegen de tijd dat we terug zijn is het alweer vier uur en gaan we even wat lunchen.
Gedoucht en wel gaan we vanavond naar één van de grootste markten ter wereld. Twee metro’s verder komen we erachter dat deze overdag is en we besluiten morgen terug te komen. Gelukkig kan ik nog wel een enig truitje bemachtigen op een straat kraampje.. Ja ik koop overal wat en vind alleen al hierom Azië fantastisch. We eten nog wat en gaan terug naar het hotel.

De volgende dag gaan we eerst naar het duurste winkelcentrum van Bangkok. Laat ik hierbij zeggen dat dit Niels zijn idee was en ook al vind ik het natuurlijk erg leuk, je echt geen medelijden hoeft te hebben met hoeveel we winkelen. Naja misschien na vandaag wel.
We ontbijten in het winkelcentrum. Het winkelcentrum is echt immens groot en de hele begaande verdieping is eten. Allemaal lekkere bakkerijen ook en taartjes. Fantastisch. We eten verschillende kleine broodjes en ik een cheesecake, om vervolgens helemaal bovenaan te beginnen. Er zit een luxe bioscoop in, een hele game afdeling (hiervoor moet je entree betalen en binnen lopen allemaal Thaise meiden in sexy game outfits), alle dure winkels die je kunt bedenken en natuurlijk ook een auto afdeling. Denk aan Lamborghini, Maserati, Porsche, Rolls Royce, etc.. Leuk om te zien allemaal, maar redelijk buiten ons budget. We gaan dus verder naar de markt.
De Chatuchak markt is echt gigantisch. Het heeft 1500 kramen en je verdwaald binnen no time. Na drie uur hebben we meer gekocht dan we waarschijnlijk nog in onze overvolle tassen past, maar ik wil echt heel graag nog een mes kopen voor Sam en dat hebben ze hier dus net niet. We moeten dus terug naar de markt van avond nummer één, de Patpong markt.
We pakken de metro terug naar die markt en moeten wachten tot de kraampjes gevuld zijn. We gaan wat drinken aan de markt en kunnen alle twee bijna niet meer lopen, zoveel hebben we gewinkeld vandaag. Uiteindelijk kopen we twee leuke souvenirs voor Sam bij de wapenstand en gaan we in onze straat eten. Heerlijk in een ierse pub.
Na het eten gaan we douchen en direct weer terug naar de metro, want Niels wil graag naar de Skytower. De skybar waar Hangover twee is opgenomen en waar je het mooiste uitzicht over Bangkok hebt. Dresscode is fancy, ik heb helemaal mn outfit gematcht met m’n nieuwe hoed en ben er klaar voor. Van te voren zei Niels wel dat je niet op slippers mocht, maar goed ik denk het zal wel meevallen. Ik zie d’r toch verdomd hip uit. Oké ik wordt dus geweigerd..
Niet getreurd, voor de deur zit een vrouwtje die speciaal daarom kleding en schoenen verhuurd. Ik huur een paar hakken van twee maten te klein, we gaan terug in de rij en we kunnen naar binnen. Hup 64 verdiepingen later zijn we in de Skybar en is de bar beter dan we ons voorstelde. Het is letterlijk op het dak en dus niet binnen achter glas en je ziet heel Bangkok onder je liggen. We lopen naar binnen en worden een paar keer weg gestuurd. Elke keer gaan we ergens staan maar staan we weer verkeerd. We halen een cola en een biertje en mogen €24,- afrekenen. De bar is wel super mooi, het uitzicht is adembenemend en dat de drankjes “wat” duurder zijn wisten we vooraf. Ook al schrokken we alsnog wel, vrij knap als je uit Amsterdam komt denk ik zo. Jammer is alleen dat het totaal niet relaxed is, het is een toeristische attractie en hierdoor maakt het wel uit hoeveel je voor een drankje betaald. Als je lekker relaxed kan zitten, van het uitzicht kan genieten en rustig een foto kan maken zou het niet zo erg zijn om wat meer te betalen.
Maar goed we zijn wel blij geweest te zijn, het uitzicht is onbeschrijfelijk en het is gewoon een te grote hotspot om niet zo toeristisch te zijn. Helemaal gebroken komen we om één uur s’avonds aan in het hotel en moeten we de tassen inpakken, morgen vliegen we namelijk weer door naar Indonesië. Normaal is dit echt een fluitje van een cent en binnen tien minuten gebeurd. Nu hebben we echt ontzettend veel souvenirs en moeten we alles erin krijgen en zeer georganiseerd inpakken. Niet mijn sterkste punt zeg maar.

Chiang Mai- Ladyboys - Thaiboxing - Elephant Nature Park

Thailand
Chiang Mai

We vliegen van Phnom Penh naar Bangkok, nemen een metro, nog een metro en willen dan met de nachttrein naar Chiang Mai. De nachttrein heeft alleen nog derde klas plaatsen en daar trappen we niet meer in. Een beetje verbaasd dat alles al volzit, ook voor morgen, staan we buiten met de lonely planet een nieuw plan te trekken. Natuurlijk worden we aangesproken en voor we het weten zitten we in de tuktuk, onderweg naar verschillende ticketshops. Uiteindelijk kopen we dan twee tickets voor de nachtbus en moeten we een paar uur wachten tot we vertrekken. In de tussentijd begint Niels zich steeds slechter te voelen en krijgt ie koorts. Zoals je begrijpt zien we erg op tegen de busreis. De rit gaat alsnog verassend goed, Niels slaapt vooral en ook ik slaap een paar uur.
De volgende ochtend vroeg zijn we dan ook in Chiang Mai en worden we naar een guesthouse gebracht. We slapen in twee dagen 24 uur en merken dat het reizen wel echt zijn tol begint te eisen. Het is namelijk geen vakantie, hoe "verwend" dat ook klinkt. Je zit continu in een bus, een boot, een vliegtuig, een tuktuk of op de brommer, omdat je zoveel mogelijk wilt zien. Ben je niet onderweg, of iets aan het doen ben je wel iets aan het plannen of aan het uitzoeken. Begrijp me niet verkeerd, het is fantastisch en je maakt ontzettend veel mee zo. Maar het begint nu wel zwaar te worden.

Ik wilde naar Chiang Mai voor het Elephant Nature park. Dit park redt olifanten van de toeristische industrie en geeft ze zoveel mogelijk van hun vrijheid terug. Hier kun je dus een hele dag met de olifanten bezig zijn, maar niet op ze rijden en ze doen uiteraard geen kunstjes. Ook het park zit helemaal vol tot het einde van de week, dus besluiten we even een week rustig aan te doen en boeken een single day trip voor vrijdag en een vliegticket naar het zuiden voor zaterdag.
Wanneer Niels zich weer iets beter voelt, gaan we s’avonds wel op pad. We gaan allereerst naar een Ladyboy Show. Dit valt te vergelijken met de Toppers, alleen dan zijn het Ladyboys en is het nog net even iets fouter. Goed, nadat Niels een heerlijke natte zoen van Miss Chiang Mai heeft gekregen kan de show beginnen. Hierbij moet ik zeggen dat Miss Chiang Mai echt de foutste van allemaal is en totaal niet terughoudend. De show is echt geweldig en we vermaken ons beide prima, soms denk je zelfs; “nee, dat kan echt geen man zijn..” Na de show lopen we via de markt weer terug.

Niels wil in Thailand heel graag naar een thaibox gevecht en we halen VIP tickets voor een andere avond. Dit betekend dat we direct aan de ring zitten, achter de scheidsrechters. We krijgen twee dames gevechten en vijf mannen gevechten. Voor het gevecht gaan we in de buurt even wat eten, maar al snel is het tijd om naar binnen te gaan. Het eerste gevecht is vrij rustig en zijn nog jonge meisjes, maar ieder volgend gevecht gaat er harder aan toe. Ook het thaiboksen is echt een leuke ervaring en uiteindelijk worden er van de zeven, vier knock-out geslagen. Ik drink wat drankjes en Niels houdt het nog even veilig bij een glaasje fris.

De dag voordat we naar het Elephant Nature Park gaan voelt Niels zich weer goed en willen we de longneck tribe gaan bezoeken. Dit zijn die vrouwen met al die ringen om hun nek. We staan praktisch klaar om te vertrekken en Niels zijn schouder schiet uit de kom. Niels heeft dit vaker en de schouder is nu zo beschadigd dat de kom en schouder niet meer goed aansluiten.
Oké, ik ben natuurlijk redelijk in paniek en alleen maar aan het huilen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en moet van Niels in allerlei posities aan z’n arm trekken. Hij blijft volhouden dat we hem er wel inkrijgen, maar ik heb vrij gegronde bedenkingen lijkt me. Beneden bij de receptie vraag ik of er een dokter in de buurt is, die is er niet en we zullen dan naar het ziekenhuis moeten. Als ik dit boven aan Niels vertel moet ik weer aan zijn arm gaan trekken, want zo zegt ie zelf; “ hij zit er alweer bijna in.” Goed, ik zie door zijn t-shirt heen, de schouder op half elf hangen en geef al trekkend aan dat ie er niet inzit en ook niet ingaat.
De tuktuk gaat hem niet worden, die rijden namelijk nogal wild en het doet natuurlijk heel veel pijn. Niels is inmiddels helemaal nat van het zweet en ik ga om een ambulance vragen. De ambulance is er vrij snel en voor we het weten zitten we in de wagen. De verpleegster schijnt het allemaal niet zo een toestand te vinden en ligt elke keer helemaal blauw om het feit dat Niels geen schoenen heeft. No shoes! No shoes! roept ze al wijzend. Lijkt ons niet het belangrijkste nu, maar haar lach is redelijk aanstekelijk. We zitten niet veel beter als in een tuktuk en ook de rijstijl komt erg overeen. Gelukkig is het ziekenhuis niet ver en al gauw worden er foto’s gemaakt.
Het ziekenhuis is erg professioneel en op Niels verzoek proberen ze de arm een tijdje te zetten zonder verdoving. Hij kan niet tegen Morfine en wil dit dan ook liever niet. Maar als echt duidelijk wordt dat het zo niet gaat, geven ze Niels wat anders waar hij even van in slaap zal vallen.
Ik heb ondertussen alleen maar of huilend of met mn handen voor m’n mond toegekeken en ik zal uitleggen waarom. In films heb ik een arm uit de kom weleens gezien en hier worden ze altijd met veel geweld en geschreeuw weer terug gezet. Hier was ik dan ook de hele tijd op aan het wachten.
Als Niels de verdoving krijgt ingespoten ga ik z’n voeten vast houden en omdat ie zo high wordt voordat ie in slaap valt, lig ik alleen nog maar dubbel. Hij roept van alles waaronder heel enthousiast; “WAUUUUWWWW, THESE ARE LIKE RUFFIES!” Ruffies is een bekende naam voor een verkrachtingsdrug en ik denk alleen maar wat moeten die mensen wel niet denken. Het personeel zelf vindt het overigens ook erg amuserend. De arm zit er zo in en na een tijdje wordt Niels weer wakker. Na nog wat onzinnige teksten is ie er weer helemaal bij en kunnen we de TukTuk terug nemen. Uiteraard gaan de stammen niet door blijven we bij het zwembad.

De volgende dag is het dan eindelijk wel zover dat we naar het park gaan. Na een vreselijke video in de bus over de dingen die gebeuren achter de schermen van: Circussen, shows, olifanten rijden en de schilderijtjes gemaakt door olifanten komen we aan bij het park.
Het Elephant Nature Park is echt fantastisch. We voeren de olifanten eerst fruit om even aan ze te wennen. Daarna lopen we tussen ze door, door het park heen en leren ondertussen erg veel. Onze gids verteld ons stukjes over de achtergrond van de olifanten en over het initiatief zelf. We zijn een tijdje bij het verblijf voor de pasgeboren baby en deze trekt zich ook niets aan van de omstanders. Te klein om binnen gehouden te worden, loopt hij elke keer rustig tussen de spijlen door en speelt onder het waakzame oog van moeder en de tante met een afzetpion. Niels en ik zijn de enige die roken en bij het rook gedeelte is dus niemand. Niemand behalve een olifant, deze gaat rustig de rivier in en geeft ons een geweldig uitzicht van een olifant die zichzelf nat maakt. Na het wassen loopt ze op haar dooie gemak op 10 centimeter langs ons, weer de heuvel op. Nadat iedereen geluncht heeft gaan we met de olifanten die mee lopen, naar de rivier en mogen we ze wassen.
Echt absoluut een super bijzondere ervaring en zeker een must voor degene die naar Thailand gaat. De olifanten worden niet met stokken een kant op gedwongen, maar alleen met eten gelokt. De gids legt ook uit dat dit het enige middel is wat ze hebben en de activiteiten als het wassen ook afhankelijk zijn of de olifanten wel mee lopen. We zien dat dit een paar keer tot grappige situaties leidt. Soms heeft de Mahout (verzorger) geen controle en doet de olifant precies waar die zin in heeft, zoals de rivier oversteken en dan zie je de mahout heen en weer lopen en roepen in de hoop dat de olifant gaat luisteren.
S’avonds gaan we naar de nightbazaar en daar wat eten. We willen op tijd gaan slapen, want we vliegen al om 06:45 en we gaan na de bazaar dan ook weer terug. Voordat we de tassen inpakken roken we een sigaret en dan zie ik iets wat ik hoopte absoluut niet te hoeven zien.
Achter ons gaat een kamer open, hier komt een Thaise jongen uit en ik zie een thais jong meisje op het bed liggen voor zich uit starend. De jongen loopt naar de balustrade en kijkt of er geen personeel is, loopt terug, zegt wat en loopt dan samen met een Thaise vrouw die ook de kamer uitkomt weg. Het meisje blijft achter met een blanke man van een jaar of 55, die de deur dicht doet. Ik raak hier helemaal onderste boven van en zeg tegen Niels dat we wat moeten doen. Hij zegt dit weet je van Thailand, je kan het moeilijk allemaal gaan oplossen en bovendien weet je het niet 100% zeker. Natuurlijk kan ik het niet loslaten en ik ga naar de receptie. Ik vraag wie er in die kamer hoort te zitten en zoals ik verwachtte geeft ze aan: de blanke man en de Thaise oudere vrouw. Ook al leg ik haar uit wat de situatie is en wat er dus gaande is, de receptie kan niks voor me doen. Ze is nieuw en weet niet goed wat ze dan moet zeggen. Gefrustreerd ga ik terug naar de kamer en ik wil naar die kamer, maar ja wat ga je zeggen. Ik heb natuurlijk wel helemaal bedacht wat ik ga zeggen en blijf erbij dat ik volledig in mijn recht sta. Klopt natuurlijk van geen kant die situatie. Na enig overleg via whatsapp en iedereen me afraad naar die kamer toe te gaan, blijf ik dan ook op de kamer. Wel met grote spijt achteraf. Nu ik weet dat er vanuit het hotel niks aan gedaan wordt, zou ik volgende keer wel direct op de kamer kloppen. Dan maar zo.

Cambodja! Siem Reap - Phnom Penh

Siem Reap

Onze vlucht richting Siem Reap vertrekt om half drie en we pakken dan ook om twaalf uur de tuktuk naar het vliegveld. De vlucht gaat snel voorbij en voor we het weten staan we weer in de rij voor een Cambodiaans Visum. Het gaat als een lopende band; je geeft bij de eerste je paspoort af, betalen bij de volgende, je loopt door tot het einde om te wachten tot je paspoort omhoog wordt gehouden en vijf minuten later heb je weer een visum.
We pinnen Amerikaanse Dollars en willen wachten op onze tassen. Wachten is echter niet nodig, er staat een man enthousiast alle koffers en tassen van de band af te gooien. We kijken even verbluft toe, maar het lijkt erop dat dit normaal is aangezien iedereen zijn koffers ertussen uitzoekt en ook wij gaan dus op zoek. Nadat we ook mijn tas ergens ondervandaan hebben getrokken, gaan we een taxi kaartje kopen.
Onze taxi chauffeur heet Mr. Chan, hij is super vriendelijk en stelt ons vele vragen. Hij vertelt ons ook enthousiast over het bedrijf waar hij voor werkt, Cambodia Transport Association zet zich namelijk in voor de arme kinderen en dat hij ons graag wil rond toeren. In vergelijking met andere tours is het niet duurder en we vinden Mr. Chan allebei heel aardig dus we boeken hem voor de volgende twee dagen. Nadat we voor morgen hebben afgesproken komen we aan bij ons hotel.
Door het laag seizoen hebben heel veel hotels in Siem Reap mega deals, we zitten dan ook in een super mooi hotel voor een hele lage prijs. Het is inmiddels al vijf uur en als we de spullen hebben weggezet gaan we even bij het zwembad wat laat lunchen.
S’avonds gaan we het stadje in en verbazen we ons over hoe Amerikaans het lijkt. We gaan naar de drukke Pubstreet en zien bijna uitsluitend Amerikaans-achtige restaurants en bars. Onderweg komen we zelfs nog een Hard Rock vestiging tegen. Natuurlijk heb je na iedere drie restaurants wel een massage salon, dus het is eerder een mix van Azië en Amerika. We besluiten te gaan eten bij een Cowboy-achtige steakhouse, met heerlijke spareribs voor mij en mini hamburgers voor Niels. We vinden het stadje erg leuk en maken een plan voor de rest van Cambodja.
We hebben maar een week, waarin ik eigelijk drie plaatsen wilde aandoen en zo ongeveer 2 dagen per plaats wilde hebben. Dit gaat helaas sowieso niet, aangezien de drie punten niet logisch op elkaar aansluiten en we besluiten er één te schrappen. Dit geeft ons dus iets meer rust en tijd in Siem Reap en Phnom Penh. Na het eten lopen we nog even kort langs de Night Market, maar als het gaat regenen gaan we terug naar het hotel.

De volgende dag is het super mooi weer en aangezien Mr. Chan om één uur pas komt, gaan we na het ontbijt lekker bij het zwembad liggen. Hij is stipt op tijd en we zijn onderweg naar Floating Village. De naam zegt het al wel, het is een geheel dorp op het water.
We rijden door het armere gedeelte van Cambodja en wat me gelijk opvalt is dat Cambodja veel platter is, eigelijk heel plat en de dieren zien er een stuk minder goed uit. We komen aan en nadat Mr. Chan onze bootkaartjes heeft gehaald, gaan we met z’n drieën in een boot.
We varen door het dorp heen en eigenlijk is het wel heel bijzonder. Je hebt een soort van woonboten, maar dan ook; twee schoolboten, winkelboten voor de dagelijkse dingen, een pool center boot en een boot waar je als toerist rijst kan kopen voor de kinderen. Mr. Chan legt uit dat het dorp mee gaat met de seizoenen, wanneer het watertij veranderd verplaatst het hele dorp mee.
Na ongeveer een half uurtje op de boot komen we aan bij de “croccodile farm”. Wij hadden hier niet echt een voorstelling bij, maar vreemd genoeg worden we toch teleurgesteld. Er zijn twee houten bassins in de vloer en daar liggen allemaal krokodillen bij elkaar waarschijnlijk zich dood te vervelen. Ik ben er niet eens helemaal zeker van dat ze allemaal nog leven. In een andere bak zien we haaivissen en weer verderop lopen twee kinderen met een slang om hun nek. Ik weet het niet, het is begrijpelijk dat ze overal wat aan willen verdienen maar ik ben geen groot fan van opgesloten wilde dieren en hier lijken ze ook niet echt een lekker leven te hebben. Bovenin deze boot heb je wel een super mooi uitzicht over Cambodja. Nadat we hier wat foto’s genomen hebben en Mr. Chan ons het één en ander vertelt over Cambodja, gaan we weer verder. We varen iets verder het water op, zien een aantal vissers en een jongetje die in een teil met een peddel aan het varen is.
Op de terugweg wordt ons gevraagd of we ook rijst willen doneren, dit willen we uiteraard wel en we vragen of je bijvoorbeeld ieder 1 of 2 kilo kan doen. Dat kan dus niet, het gaat per 30 kilo en daar mag je $30,- voor afrekenen. Na enig overleg, waarin we beide steeds meer het gevoel krijgen dat het oplichterij is, besluiten we dan ook hier niet aan mee te doen. Na de rijst boot komt nog de school, ook hier wordt redelijk op aangedrongen dat we iets voor de kinderen kopen en zelfs als we zeggen niet genoeg contant mee te hebben (de bootkaartjes waren namelijk al $25 p.p. en dat dorp is niet heel groot) wil Mr. Chan het ons wel lenen. We krijgen er een naar gevoel bij en zeggen dat we niets zullen kopen. Terug bij de aanlegplaats mogen we de twee bemanningsleden nog tippen en als we van de boot afkomen krijgen we meteen een bordje met onze foto in onze handen geduwd. Bij aankomst was er wel een man die heel onverwachts ineens een foto van je nam, ik zeg onverwachts om aan te duiden hoe je dus op de foto staat. Nou niet bepaald bordjes die je thuis in je buffetkast wilt uitstallen. We bedanken dan ook weer vriendelijk.
Ik stel onze gids al vanaf het begin 100.000 vragen en het begint op te vallen dat ieder antwoord eindigt op armoede, zielige kinderen, geen geld, etc. We weten dat Cambodja echt een arm land is en we begrijpen ook dat toeristen als grote inkomsten bron worden gezien, maar het is echt jammer dat ze het op zo een manier presenteren.
Het is tijd om te lunchen! Mr. Chan weet wel een lekker restaurant. Goed, even later zitten we dus in een soort hotel lobby/restaurant. Er is nog één andere tafel bezet en er is letterlijk niks gezelligs aan. Het eten is wel goed en we begrijpen dat Mr. Chan ons hierheen brengt omdat hij bij dit restaurant gratis wat te eten krijgt. Wat ze niet begrijpen is dat als je toeristen naar een leuke plek brengt, waar je echt de lokale sfeer hebt, iedere toerist zijn gids toch zou uitnodigen om mee te eten. We zoeken tijdens het eten op tripadvisor “Floating Village” en zien alleen maar slechte beoordelingen. Oplichterij! Scam! zijn de meest populaire titels. Nou goed, na het eten gaan we de kaartjes halen voor Angkor, de heilige stad.
Angkor is het grootste religieuze monumenten complex ter wereld en is vanaf de 9e eeuw in 500 jaar gevormd. We hebben nog even tot sluitingstijd de tijd om een klein stuk te zien, maar morgen gaan we met Mr. Chan naar de mooiste tempels. Een bekende tempel hiervan is de Ta Prohm tempel, hier werd namelijk Angelina Jolie’s Tomb Raider opgenomen, dit is dan ook een toeristische attractie en erg druk bezocht. Op de terug weg stoppen we nog even bij een winkel waar we naar binnen moeten en even kunnen rond kijken. Maar, zegt Mr Chan, je hoeft echt niks te kopen hoor. Oké, nou vooruit dan. Nadat we weer in het hotel zijn hebben we echt wel een super leuke dag gehad en ook Mr. Chan met z’n vriendelijke antwoorden op al mijn vragen is nog steeds wel onze vriend. We gaan S’avonds bij het hotel wat eten, want morgen worden we om vijf uur morgens opgehaald om de zonsopkomst te zien in Angkor Wat (een deel van Angkor) en we willen dus vroeg gaan slapen.

Vijf uur s’morgens worden we opgehaald door een collega van onze gids, de Boeddhisten hebben deze ochtend namelijk een dodenherdenking, en gaan we naar Angkor Wat. Vroeg slapen werd het niet echt en we zijn wel moe, maar vooral ik heb hoge verwachtingen.
De tempels zijn echt heel oud en hebben naar mijn idee veel meer karakter dus dan die oude tempels die je op iedere hoek tegen komt. Ik heb d’r helemaal zin in en beeld me in dat achter de tempel echt zo een super mooie rode zon opkomt. Niet helemaal. We staan op een goede plek samen met nog tientallen mensen en wachten vol spanning (ik vooral). Het is net alsof iemand gewoon het licht heeft aangedaan via een dimmer. Er is geen zon, er is alleen opeens licht. Ik blijf hopend naar de tempel kijken, totdat Niels voor de derde keer tegen me zegt Mich dit is het hé er komt geen zon. Het is te bewolkt en dus één grote teleurstelling. Omdat ik verwacht dat jullie minstens zo teleurgesteld zullen zijn inmiddels, heb ik wat mooie Angkor Sunset’s op google opgezocht voor erbij.. We lopen terug naar de chauffeur en worden even terug gebracht om verder te slapen.
We slapen weer, ontbijten, het is inmiddels weer bloedheet en zonnig en dan is Mr. Chan er weer. We vragen natuurlijk hoe het was en hij verteld ons dat zijn tante ziek werd. Wat ze heeft het is een raadsel, maar wat we eruit opmaken is iets met haar darmen. Het is vrij serieus, waardoor ze van het Cambodjaanse ziekenhuis naar Thailand werd gestuurd en we denken dus of een gat in d’r darm of een blindedarmontsteking. Goed, Mr Chan is er maar druk mee. Hij is, zo vertelt ie, de enige die goed Engels spreekt en dingen regelt in de familie. De ambulance verdwaald, hij moet het allemaal oplossen en wij kijken op de achterbank geboeid toe. Ieder telefoontje dat hij namelijk aanneemt begint ie meteen zo luid en druk te ratelen, dat je zou denken dat ie al midden in een gesprek is. Er is geen spraken van hallo of luisteren waarom iemand hem belt, nee een hele luide spraakwaterval zodra die opneemt. Gekkenwerk.
Gisteren had ik al wat gevraagd over de lonen hier in Cambodja. Schoonmaaksters verdienen bijvoorbeeld maar $80,- per maand en maken 6 dagen van 12 uur. Hij verdiend $200,-,nog wat fooien en het transfer voor z’n tante naar Thailand kost $120,-. We vinden het natuurlijk zielig, dat is even tweederde van je maandsalaris en dan heb je nog niet eens de operatie gehad.
Goed, zijn tante is onderweg, de ambulance heeft het ziekenhuis gevonden en we zijn aangekomen bij Angkor. Hij brengt ons naar de eerste tempel waar we zelfstandig doorheen lopen en alle tijd hebben om deze te bekijken. Wanneer we weer buiten komen zien we echter wilde apen en dat wilde we nou al de hele tijd zien. We volgen de apen, komen terecht bij allemaal baby apen, schieten vele foto’s, maken de batterij van de telefoon en go-pro bijna leeg en besluiten dat we misschien weer verder naar de tempels moeten. Mr. Chan brengt ons iedere keer van tempel naar tempel en voordat ie ons afzet vertelt hij de geschiedenis achter de bewuste tempels. We leren dat het gebouwd is door verschillende koningen, voor hun families en het volk om in te bidden. Het is weer een mix van Hindoeïsme en Boeddhisme, beide religies die in Azië zijn ontstaan.
Wanneer het tijd is om te lunchen, zeg ik dat ik niet weer naar zo een restaurant als gisteren wilde maar iets gezelligs en Mr Chan begrijpt het helemaal. Okee, misschien niet helemaal. We zitten wel in een echt restaurant dit keer maar alsnog weer helemaal alleen. We besluiten hier niet te eten en zeggen dat we nog wel even kunnen wachten. We gaan naar de Tomb Raider tempel en lopen hier op ons gemak nog doorheen.
Voordat we weggaan wil ik een magneet van een straatkindje kopen en zodra ik dit doe, staan er ineens 7 straatkinderen om ons heen. Ze willen allemaal erg graag wat verkopen en volgen ons iedere stap terug naar de auto. Wij blijven vriendelijk bedanken en Mr. Chan komt ons helpen. In de auto legt hij uit dat het heel zielig is, omdat kinderen binnen het gezin vaak meer geld binnenbrengen en ze daarom niet naar school mogen. Kinderen verkopen nou eenmaal makkelijker, aangezien wij (de tourist) eerder een soft spot hebben voor hen.
We zijn inmiddels wel moe en vragen of hij ons naar het hotel wil brengen. Hij vraagt of we misschien nog vijf minuten de tijd hebben voor hem. Hij heeft nog één winkel waar we naartoe worden gebracht, alleen nu legt hij uit waarom. Als wij langer dan vijf minuten in de winkel blijven waar we heen gaan krijgt hij, zoals hij het noemt, een lucky card. Dit is een soort wedstrijd tussen chauffeurs en hiermee kunnen ze een telefoon, een tv of een fiets winnen en Mr. Chan heeft een nieuwe fiets nodig. Het zijn altijd dure winkels waar hij ons afzet en we begrepen niet waarom hij ons hierheen bracht, we zijn tenslotte “backpackers”. Nu we dit weten zijn we natuurlijk meer dan bereid om naar de winkel te gaan en voeren we binnen een hele show op. We hebben meerdere interesses en zijn continu met de verkoper bezig. Als we zeker weten dat Mr Chan zijn lucky card heeft zeggen we erover na te willen denken, het is tenslotte een hoop geld en verlaten we de winkel.
Terug bij het hotel bedanken we hem voor de leuke dagen, geven natuurlijk een goede fooi en beloven hem aan te bevelen. We gaan even bij het zwembad een klein hapje eten, doen rustig aan en gaan dan het stadje weer in. We lopen wat in de rondte, kopen wat souvenirs en eten weer niet heel erg gezond. Niels is helemaal in zijn element met al die vette lekkernijen zoals hij het zelf wel wil noemen. We eten pizza bij Little Italy, erg lekker en erg ongezond. Na het eten gaan we nog even wat drinken onder het genot van wat live muziek, om vervolgens met de tuktuk weer terug te gaan.

Vandaag willen we even lekker bij het zwembad blijven en doen we dan ook niet bijster veel. S’avonds gaan we wel weer naar het stadje met een missie; Niels moet naar de kapper. We zoeken op mapsme naar kappers en vinden alleen Soul Hairstylist. Hier wil Niels niet heen want zoals ie zelf zegt; het klinkt alsof ik hier met een afro weer uitloop. Goed, hij had zelf ergens een andere gezien en al snel hebben we deze gevonden.
Van voren kan je de zaak niet inkijken, want daar zit een ticketshop en als we erin lopen zie ik allemaal ladyboys. Sorry, maar echt je kan me wegdragen. Voordat Niels zich kan bedenken, zonder hem aan te kijken en met de grootste moeite niet in lachen uit te barsten vraag ik wat het kost ($5,- geen geld lijkt me) en de retorische vraag of ze goed zijn. Alsof ze nee zullen zeggen. Met een grote glimlach wijs ik samen met de ladyboy naar de stoel waar Niels moet gaan zitten en met enige aarzeling moet ie nu wel. Niels gaat zitten en we laten een voorbeeld zien van wat voor kapsel hij wil. Ik moet me echt alleen maar concentreren om niet heel hard te gaan lachen en besluit dat ik misschien beter even een rondje kan gaan lopen. Voordat ik wegga zeg ik tegen Niels; het mag wel wat korter aan de zijkanten, misschien moet je dat zeggen voor ze helemaal klaar is. Niels zegt hierop nou ik wacht meestal tot ze klaar is, maar bedenkt zich schijnbaar in mijn afwezigheid toch en dat is meteen zichtbaar als ik aan kom lopen. De zijkanten zijn heel kort, de achterkant een stuk langer en de bovenkant nog een stuk langer. Oke, je hebt geen afro maar wel een matje nu. Zoals je begrijpt vind ik het echt hilarisch. Niels heeft de zijkanten nog niet gezien en van voren zie je wel dat het kort is, maar valt het wel mee. Hij geeft dan ook nog 1$ fooi, voor de moeite. Als we daarna wat gaan drinken maak ik wat foto’s van het zijaanzicht en vraagt Niels zich vooral af hoe ik dit heb kunnen laten gebeuren, ik kom niet meer bij en zeg dat ik er niet bij was toen dit gebeurde. Als hij zegt dat het beter rondom allemaal eraf had gekund en ik hierop zeg dat dat nog erger is want dan heb je een eiland bovenop, heb ik eigenlijk meteen spijt. Want hoe leuk was dat geweest.. Goed het is in ieder geval een hele grappige ervaring en we kunnen er allebei erg om lachen. We luisteren weer naar wat live muziek en gaan dan terug naar het hotel. Morgen weer met de bus naar Phnom Penh.

Phnom Penh

We verslapen ons voor het ontbijt en gaan maar direct onze tassen inpakken, om twaalf uur komt de bus ons halen namelijk. We zijn hier en daar wel al wat dingen vergeten, waaronder ook de oplader van mijn e-reader en die is dus al enige tijd leeg. Maar gelukkig er is een oplossing, er is namelijk wel iets wat ik zelf heel erg leuk vind. Iedere hotel, hostel of guesthouse heeft een voorraad aan boeken, die hier achtergelaten zijn door eerdere gasten en deze kan je dus ruilen voor een ander boek. Misschien denken jullie wat is daar nou leuk aan, maar voor mij is het elke keer een klein feestje. De busreis gaat snel voorbij en om zeven uur s’avonds komen we aan in Phnom Penh. We hebben een hotel geboekt en laten ons hierheen brengen door een tuktuk. Phnom Penh’s hotel gedeeltes zijn nogal dicht op elkaar gebouwd. Ons hotel is nieuw en super leuk ingericht, maar als ik op ons balkon mijn hand uitsteek kan ik zo het raam van de buren (een ander hotel) aanraken. We leggen onze spullen weg en gaan naar het stadje om wat te eten. We eten ergens, waar ik echt de lekkerste beef bourguinon met aardappel puree eet. Ik hoor je denken; hoe Aziatisch, maar ik kan je vertellen dat zo langzamerhand het Aziatische eten mij ook de keel uit begint te hangen. Weer rijst met kip, pork of beef of anders weer noodle soep. Dus goed we genieten waar we kunnen van wat aardappelen. Bij het restaurant zie ik ook een grote boeken voorraad dus ik ruil weer een boek. Nadat we gegeten en gedronken hebben gaan we terug en maken we een plan voor morgen.

Vandaag huren we een scooter om naar The Killing Fields te gaan en het Tuel Sleng museum. Nadat de hotel receptie ons de drie belangrijkste dingen heeft uitgelegd; 1. stop niet voor de politie 2. als je echt een probleem en geen keus hebt geef dan nooit meer dan $2,- en 3. als je echt een groot probleem hebt en ze laten je niet gaan bel dan ons. Fijn. We scooteren naar het museum, wat niet ver is gelukkig. Bij het museum komen we erachter dat de scooter niet op stuurslot gaat en dat we de verkeerde sleutel voor bij het externe slotje hebben gehad. Bovendien is het mogelijk om met iedere sleutel onze scooter te starten (zelfs met onze hotelkamer sleutel). ALS je scooter gestolen wordt mag je 1.500$ betalen, voor een scooter die je nog geen 300 zou geven. Goed, we scooteren dus weer terug en krijgen de juiste sleutel. Ik laat mijn helm bij de receptie, aangezien mijn riempje stuk is en ik hem onderweg bijna verloren was. De bewaker van ons hotel zegt dat dit geen goed idee is en leent me zijn helm.
Eindelijk zijn we bij het museum, we huren een audio tour en gaan naar binnen. Zowel de Killing Fields als de gevangenis (het museum) zijn ter nagedachtenis aan de massamoorden in 1975, toen onder het regime van Pol Pot ongeveer 1/3 van de Cambodjaanse bevolking werd uitgemoord. We lopen door de cellen en luisteren ondertussen naar alle gruweldaden die hier in de gevangenis gebeurd zijn. Het is werkelijk wonderbaarlijk dat hier op school nooit over verteld is en dus zo weinig mensen weten wat hier gebeurd is. De audiotour duurt ongeveer twee uur. Het is inmiddels bloed benauwd en hoe lullig het ook klinkt, ik word niet lekker van al die kleine cellen, het ondertussen luisteren en alles lezen.
We gaan verder naar The Killing Fields, dit is nog ongeveer 20 minuten rijden en voor we naar binnen gaan drinken we ergens wat. The Killing Fields zijn letterlijk massagraven. Hier werden alle mensen die een (valse) bekentenis hadden gemaakt vanuit de gevangenis geëxecuteerd en de mensen die niet belangrijk genoeg waren voor de gevangenis. Even kort door de bocht uitgelegd; Pot Pol wilde een heel communistisch land en weer opnieuw beginnen. Hoog opgeleide mensen paste niet in dit plaatje, aangezien zij hun eigen meningen hadden. Hoog opgeleide mensen werden dus opgepakt naar de Tuel Sleng gevangenis gebracht, hier elke dag uren gemarteld en gedwongen bekentenissen op te schrijven. Bekentenissen van dingen die zij niet gedaan hadden. Cambodja kent meer dan 300 Killing Fields, Phnom Penh is de grootste en belangrijkste hiervan en vele zijn nog steeds niet bereikbaar door landmijnen. Al luisterend naar de audiotour lopen we over het gebied. We horen verhalen van een van de 7(!) overlevenden, oude bewakers van The Killing Fields en de mensen die als eerst op de massagraven stuitten. De graven zijn afgebakend omdat er nog steeds botten en kledingstukken naar boven komen. De half boven gekomen beenderen zie je ook. In de verhalen komt naar voren hoe sadistisch de moorden waren en het leed wat onder het regime van deze man is aangedaan. In het midden is een memoriam gebouwd waar alle gevonden schedels, beenderen en kledingstukken in zijn opgeslagen. Nadat we de gehele audio hebben beluisterd en alles hebben gezien, kijken we nog een video over deze periode en gaan we weer naar buiten. We gaan terug naar het hotel en zijn een beetje uit het veld geslagen.
S’avonds gaan we naar de nightmarket, waar in het midden een soort van gigantische picknick is en hier gaan we dan ook wat eten. Het een is niet erg lekker en heeft de smaak alsof het wel al een aantal keer gefrituurd is. We aanschouwen twee bedelende straatkindjes, die er vooral veel lol in schijnen te hebben en moeten vooral lachen om het meisje. Het meisje is een clown en krijgt hierdoor ook veel aandacht. Ze komen niet bij ons en bedelen, alleen bij de lokalen en ze krijgen ook verassend veel respons. Iedere keer als ze wat te eten ilv geld krijgen, rennen ze terug naar opa en oma (die op de stoep, apart van elkaar zitten te bedelen) en gaan ze weer verder.

We hebben de scooter voor twee dagen gehuurd, dus vandaag willen we naar het koninklijk paleis en de centrale markt. Het koninklijk paleis is helaas dicht en we rijden direct door naar de markt.
De centrale markt is de eerste dagmarkt waar we komen en het is een grote binnen bazaar, die helemaal uitgebouwd is met een markt eromheen. We lopen er wat doorheen en komen in het eetgedeelte terecht. Weer allemaal levende beesten te koop en een enorme visgeur. Zoals eerder vernomen kan ik hier niet goed tegen en ik loop met mijn neus in een flesje drinken. Niels vindt dit er niet uit zien maar ik zeg het is dit of kokhalzen, je mag kiezen. Wanneer Niels me later een foto laat zien van hoe ik erbij liep, begrijp ik wel wat ie bedoelde. Ik zie overal weer bakken met vissen, krabben, garnalen, mega slakken en alle andere vissoorten. Daarbij zie ik ze overal vis fileren, visafval liggen en in stukken gehakte vis nog rond spartelen. Laten we zeggen, dat het op zijn zachts gezegd niet mijn happy place is. Nadat ik ook een stuk of 20 kippen levend vastgebonden aan een brommer voorbij zie komen vind ik het eetgedeelte wel weer genoeg.
We lopen naar binnen en vinden eindelijk een afdeling voor Niels. De gadgets. Alles verkopen ze hier. Nagemaakt uiteraard, maar het kost ook allemaal niks. We kopen uiteindelijk twee iPhone kabels, twee adapters, een nieuwe oplader voor mijn e-reader en nieuwe oordopjes. Helemaal blij met alles gaan we even wat drinken en zodra we zitten begint het echt keihard te regenen. Alle tuktuk chauffeurs hijsen zich weer in poncho’s en ritsen de tuktuks dicht en voor je het weet ziet de straat eruit alsof het al dagen regent. We wachten tot de regen verminderd en rijden terug naar het hotel.
S’avonds leveren we de scooter in en gaan we in de buurt nog wat eten. Morgen gaan we alweer naar Thailand en hebben we nog maar zes weken over.

Laos the final

Vervolg op Luang Prabang

De volgende ochtend ben ik al wakker en slaapt Niels nog uit, wat mij de kans geeft even bij te schrijven. Wanneer ik klaar ben en Niels wakker is gaan we aan de rivier ontbijten en daarna een stuk langs de rivier lopen. Niels voelt zich nog steeds niet helemaal fit dus wil liever even rustig aan doen, ik zie vele spa’s langs de weg en ik ga dan ook een spa dag houden. We lopen terug naar onze guesthouse, waar ik Niels achterlaat en de pinpas meeneem.
Na het pinnen loop ik enthousiast terug naar alle salons, kies er eentje uit en maak een prijsafspraak.Een hot-oil massage, een manicure en een pedicure voor slechts 100.000 KIP (€11,-).
Zodra ik mee naar boven word genomen zie ik 8 matjes op de grond met daarop vier (slapende) Aziaten en begin ik al een lichte twijfel te krijgen. Goed, mag de pret niet drukken voor die elf euro. Ze spreken natuurlijk allen, behalve de vrouw die buiten de onderhandelingen doet, geen woord Engels en maken met gebaren duidelijk dat ik moet gaan liggen. Weer een lichte twijfel want een pedicure of manicure doe je niet liggend lijkt mij. Afijn,ik vraag of ik me moet uitkleden en ze lijken me niet echt te begrijpen maar knikken wel van ja. Uitgekleed en wel ga ik, niet helemaal op m’n gemak, liggen en begint er één gek genoeg toch met de pedicure. De ander begint vervolgens redelijk enthousiast mijn armen te masseren zonder olie en de twijfel is niet licht meer. Ik vraag me echt af waar ik ben beland. Ik laat het even gaan, maar na tien minuten ben ik het meer dan zat. Ik lig praktisch naakt op een matje (onder een dekentje dat wel) wat duidelijk ook voor tussentijdse dutjes wordt gebruikt. Ondertussen wordt er aan m’n tenen getrokken en ik vraag me af of ze wel weet wat french manicure is (voor de mannelijke lezers, het typische witte lijntje op de rand van de nagel). Ook hebben ze elkaar ontzettend veel te vertellen en na 10 min.hardhandig wrijven zonder olie zijn mijn armen al vrij rauw. Dus ik grijp in. Natuurlijk begrijpen ze niet wat ik wil als ik zeg eerst het één dan het ander graag en ik vraag of ze de Engels sprekende dame kunnen halen. Zij begrijpt het en legt uit wat ik wil. De massage stopt gelukkig en ze besluit de manicure te gaan doen.
De french manicure is inmiddels één fiasco geworden. Sommige tenen zijn helemaal wit, sommige voor de helft en andere hebben alleen een inimini streepje. Het slaat werkelijk nergens op en ik heb redelijk veel spijt dat ik hier naar binnen ben gelopen. Via gebaren leg ik uit dat ze het dan maar helemaal wit moet maken. Na één teen wordt al duidelijk dat dit ook niet kan en ze haalt het er weer af. Ik kies veilig één kleur voor zowel handen als voeten. Mijn ene hand krijgt twee lagen en de andere één en ik probeer dit nog één keer uit te leggen, maar ze begrijpt het niet en ik ben het echt meer dan zat te discussiëren in m’n nakie.
Eindelijk, de nagels zijn klaar. Tijd voor de massage, ik vertel haar dat ik een hot oil massage wil en nadat ze alles heeft klaar gezet kunnen we beginnen. Na nog even een klein uur pijn lijden want masseren was het echt niet kom ik beneden en zegt de Engels sprekende dame dat hot oil duurder is. Ja, dat denk ik niet. Ik ben er helemaal klaar voor om d’r duidelijk te maken dat dit geen normale gang van zaken is en zeker geen ontspannen ervaring was, maar zodra ik zeg deze prijs was afgesproken zegt ze direct ja ja nee geen probleem is goed. Wat een narigheid. Dat doen we ook niet meer zo.
Terug bij het hotel gaan Niels en ik nog even samen wat drinken en krijgen we een berichtje van Jan, één van de drie Rotterdamse musketiers die we met de Gibbon ontmoet hebben. Je hebt Jan, Michiel en Joram. Het is belangrijk dat ik ze allemaal voorstel, waarom dat weet je zo. Ze vragen of we mee wat gaan drinken vanavond. We gaan even naar de avondmarkt, eten daar wat in de buurt en lopen daarna naar Utopia.

Utopia is een typische backpackers spot, met lage tafels, kussens op de grond en een hoop drinkers. Zodra Jan, Michiel en Joram zich bij ons gevoegd hebben vertellen ze dat ze m’n blog hebben gelezen (we zijn natuurlijk Facebook vrienden) en wel fan zijn, MAAR.. Michiel en Jan zijn er niet over te spreken dat ze niet bij naam zijn voorgesteld en Joram wel..
We drinken gezellig wat en vinden het dan ook jammer dat het al snel sluitingstijd is (elf uur s’avonds, dit is bijna overal in Laos zo). De enige optie is het bowlingcentrum, deze sluit pas om twee uur en hier gaat bijna iedereen na Utopia wel heen. Niels en ik hebben beide weinig zin en ook achter me hoor ik de jongens vrij negatief over dit plan. Gek genoeg zitten we vijf minuten later met z’n alle in de tuktuk onderweg naar de bowlingbaan.
In deze tuktuk passen normaal denk ik acht man, maar goed dan reken ik niet mee dat je best tegen elkaar aan gedrukt kan zitten en er ook nog twee achterop kunnen hangen. Met elf man in de tuktuk is de chauffeur tevreden en zijn we onderweg. Het bowlen is verassend gezellig en ik vind eindelijk iemand (Michiel) die slechter is in bowlen dan ik. Bij de bowlingbaan komen we ook nog één van de Belgische meiden tegen EN verpest ik natuurlijk meteen m’n manicure.
Na het bowlen gaan we nog een broodje halen en onderweg zie ik een gigantisch beest met vleugels dood op z’n rug liggen (horsel keer 6). Jan vindt het nodig hem om te draaien met z’n voet en inmiddels staan we er alle vijf geboeid omheen te kijken. Zodra het beest is omgedraaid begint het met veel geluid te rennen en vliegen, natuurlijk rennen we alle vijf een andere kant op en gek genoeg ben ik niet degene die het hardst gilt (Jan, de oorzaak). Na het broodje nemen we afscheid en gaan we terug naar onze guesthouse.

Vandaag wilde we naar de watervallen gaan, dit gaat natuurlijk niet door. Je moet voor elf uur wel zo een beetje bij de watervallen zijn, wil je het nog even rustig hebben en we worden half twaalf wakker.We huren een scooter gaan lekker uitgebreid ontbijten en scooteren daarna naar het zwembad van Luang Prabang. De rest van de dag liggen we hier heerlijk bij het zwembad en spelen we kaart spellen.
S’avonds wil ik wat meer op m’n gemak naar de markt, die overigens heel erg leuk is en besluiten we te eten bij een sportsbar (gisteren gedronken, dan gaat vet eten het best naar binnen). We nemen de Aussie-burger, echt een fantastisch grote hamburger met ananas. We blijven hier nog even kaarten en worden dan weggejaagd door de toenemende muggen. Lekker slapen, morgen echt naar de watervallen.

De volgende ochtend gaan we eerst weer ontbijten bij Joma, een franse tent met de bagel egger. Geweldig. Een bagel met ei, bacon, mayonaise en kaas uit de oven. Je zou denken dat we wel aankomen met al die rijst wat wordt afgewisseld met vettig eten. Gelukkig vallen we alle twee door al het bewegen en zweten alleen maar af.
Na het ontbijt gaan we op de scooter richting de watervallen, dit is 30 kilometer en hier zullen we wel een klein uur over doen. De rit is natuurlijk weer geweldig qua uitzicht en we genieten volop.
Als we er bijna zijn, nemen we de verkeerde afslag en komen we per ongeluk bij een andere waterval terecht. Wanneer we erin rijden staan er nog vier hele schattige enthousiaste meisjes, hier neem ik natuurlijk een foto van en ik heb de foto amper genomen of ze gaan allemaal bedelen. Dit is heel normaal hier en leren ze al van jongs af aan. We geven ze ons kleingeld en dan gaan we verder.
De waterval is echt schitterend en heel sprookjesachtig. Voor het eerst is al het water echt blauw en het lijkt, door de zon en de bomen, net alsof sommige delen verlicht zijn. Hier zijn we samen met nog één ander stel weer praktisch alleen. We blijven hier even zwemmen en gaan dan verder naar de nummer één waterval van Luang Prabang.
Na ongeveer tien minuten rijden komen we aan en zien we dat dit een grote toeristische attractie is, we zijn dan ook blij dat we eerst bij de “verkeerde” terecht kwamen.
Eerst lopen we via een beren opvang, wat ook leuk is, en dan komen we bij het onderste deel van de waterval. Het is wel echt niet normaal mooi hier (zie foto's!). Een stuk drukker, maar absoluut schitterend. Ik ga hier natuurlijk meteen zwemmen en daarna lopen we zo steeds een laag hoger. Wanneer we bij het algemene zwemgedeelte aankomen kan ook Niels er niet meer onderuit en gaan we samen zwemmen. De waterval loopt uit in allemaal lagen en iedere laag heeft echt iets bijzonders. We komen uiteindelijk bij de daadwerkelijke waterval aan en dit is wel echt de mooiste waterval die we tot nu toe gezien hebben. We zijn alle twee echt groot fan van watervallen dus vinden deze uitstapjes dan ook altijd geweldig.
Je kan langs de waterval ook omhoog klimmen en natuurlijk, zoals altijd, doen we dit ook. Dit is een stuk rustiger en ik begrijp echt waarom. De klim is heel stijl en heel hoog. Na ongeveer tien minuten ben ik ervan overtuigd dat ik zo een hartaanval krijg, maar leg me erbij neer dat dit dan mijn laatste uitzicht is geweest. Dramatisch.. Natuurlijk kom ook ik uiteindelijk boven en nadat ik op adem ben gekomen, lopen we verder.
We komen uit op een stuk boven de waterval met heel mooi uitzicht en zien dat je een soort gondel tochtje kan maken naar het begin van de waterval in een bamboe vlot. Hoe leuk is dat. Wij in dat vlot, helemaal leuk, samen met nog een Aziatische jongen (wel een toerist, sprak ook alleen engels namelijk) en met een enorme bamboe stok vaart (duwt) onze stuurman ons zo het water door. Hij verteld het één en ander waar zowel wij als onze medevaarder niks van begrijpen, maar het is echt een mooie ervaring.
Na de tocht klimmen we weer naar beneden en gaan we terug naar de scooter om voor het donker weer terug te zijn. S’avonds gaan we weer naar de markt, ik kan er niks aan doen, en willen we in de buurt van het hotel eten. We bestellen beide kip en ik kan je vertellen dit was niet meest mollige kip die ze konden vinden. Gelukkig krijgen we er per persoon wel vijf patatjes bij en zitten we dus totaal niet vol. We halen nog wat lekkere dingen voor op de kamer en gaan rustig een film kijken.

We moeten de scooter om één uur vandaag inleveren en ik stel voor nog naar de waterval hier in de buurt te rijden. Het is tenslotte maar zes kilometer.
De weg naar deze waterval wordt momenteel gedeeltelijk, hiermee bedoel ik een paar vierkanten her en der, geasfalteerd en we moeten via een omweg. Ze zijn er duidelijk nog niet aan toegekomen deze weg te asfalteren en we rijden de inmiddels al tien kilometer lange weg over modder, stenen, kuilen en ga zo maar door. Het is waarschijnlijk ook niet een hele populaire waterval, want onderweg zien we niemand.
Hé hé we komen ergens, we rijden een heel afgelegen dorp in en iedereen in het dorp kijkt ons ook redelijk verbaasd aan. We rijden maar door aangezien Mapsme (de offlline routeplanner) ons hierheen stuurt, tot we bij een brug aankomen. De brug is héél primitief en niet toegankelijk voor de scooter. We durven de scooter niet achter te laten en besluiten dan ook maar, aangezien het ook qua tijd toch weer krap wordt, terug te gaan. Dit was dus niet zo een succesvol plan.
Om één uur precies zijn we terug en zijn we blij dat we van de scooter af kunnen. Het krampachtig vasthouden drie kwartier heen en drie kwartier terug was niet het lekkerste ritje zeg maar. Als we de scooter hebben terug gebracht gaan we met de tuk tuk naar Pistoche, het zwembad, en vermaken we ons verder prima de rest van de dag.
S’avonds willen we op de nightmarket eten. In een steeg staan allemaal kramen met een stuk of 20 zilveren schalen per kraam en kan je een bord vullen voor €1,5. We hebben geen idee wat we opscheppen, maar eten uiteindelijk echt heel lekker en zitten meer dan vol. Aangezien het vandaag onze laatste dag in Laos is moesten we uitkomen met het resterende locale geld.Na het eten hebben we nog precies 50.000 KIP (€5,-) en hiervan wil ik nog 6 handgemaakte onderzetters, een Aziatische handgemaakte sier paraplu en een magneet kopen. Niels was op z'n zachts gezegd nogal sceptisch over mijn ambiteuze plannen. Maargoed, geef mij nou geen uitdaging op het gebied van winkelen. Eenmaal terug in het hotel gaan we de tassen pakken want morgen vervolgen we onze reis naar Cambodja!

Slowboat - Gibbon Experience - Luang Prabang

Luang Prabang

We laten ons afzetten bij Sa Sa Lao, een guesthouse die ons is aangeraden door andere backpackers. Sa Sa Lao heeft weer allemaal super leuke bamboe lodges en lijkt op het natuurpark waar we zaten, maar dan nieuw en veel mooier. We besluiten naar het dorpje te lopen en even wat te gaan eten. Het is inmiddels al later op de avond en na het eten willen we dan ook terug naar de kamer om te gaan slapen. We vullen de straatnaam in op mapsme (een soort google maps voor offline gebruik) en zetten de terugreis in.
Mapsme werkt echt super meestal, maar nu stuurt ie ons door allemaal kleine stegen en straten. Het is elf uur s’avonds, pikdonker, we lopen langs lokalen die aan het jeu de boulen zijn en een vrouw die haar machetes aan het slijpen is voor de buis. Ook gezellig. We verdwalen echt drastisch en doen anderhalf uur over de 2,5 kilometer terug. Terug in onze lodge gaan we op spinnenjacht, douchen en slapen.
We slapen niet veel, aangezien we weer helemaal moeten wennen aan alle geluiden die een open hut nou eenmaal met zich mee brengt en de volgende ochtend zijn we alsnog heel moe.

De volgende dag wil Niels hierom bij de kamer blijven, in de hoop nog even te kunnen slapen en ik ga alleen op pad. Ik huur een fiets bij de receptie en besluit het stadje rond te gaan fietsen en alvast de bootkaartjes voor morgen te gaan halen. We willen morgen met de slowboat naar Huay Xai gaan om de Gibbon Experience te doen en deze kaartjes kan je het goedkoopst bij de pier halen.
In Mapsme voer ik de pier in, maar vergeet hem in te stellen op fietsen en fiets natuurlijk weer helemaal de verkeerde kant op. Je moet de rivier over en m'n navigatie brengt me naar een punt waar dit helemaal niet kan. Maakt niet uit, ik fiets lekker terug door het dorp stop hier en daar, koop nieuwe oorbellen en ga even wat eten en wat drinken.
Na m’n lunch ga ik de goede kant op, alsnog richting de pier. In het dorp zie je nog wel mensen fietsen, naar de pier niet en al snel wordt me duidelijk waarom. Zeven kilometer lang fiets ik heuvel op heuvel af, heuvel op heuvel af en ik ben vanaf m’n haarwortels tot tussen m’n tenen zeiknat van het zweten natuurlijk. Nadat ik de kaartjes heb gehaald probeer ik nog een tuktuk over te halen me terug te brengen, maar er komt een boot aan en daar staan ze allemaal op te wachten. Great, ik mag dus ook weer helemaal terug.
Om twee uur heb ik weer met Niels afgesproken en nadat ik me even gedoucht heb, Niels me heeft uitgelachen (aangezien ik meer dood dan levend aankwam), gaan we samen weer fietsen. We fietsen wat door het dorpje, gaan wat drinken, zoeken maar vinden geen zwembad en eten wat poffertjes. Poffertjes? Ja toch echt wel, poffertjes in een bananenblad. We besluiten direct te gaan avondeten, aangezien Niels ook niet meer heeft geslapen door de warmte en we morgen om acht uur op de boot moeten zijn. We willen vannacht wel een goede nachtrust. Na het eten gaan we dan ook terug en nu slapen we beide prima.

Slowboat (Pak Beng - Huay Xai)

De volgende ochtend zijn we al vroeg uitgecheckt, is onze tuktuk die ik gister geregeld had niet komen opdagen en lopen we dus met de tassen naar de hoofdweg om een tuktuk aan te houden. Dit is snel gebeurd en voor we het weten zitten we op de boot.
De slowboat doet er twee dagen over om op Huay Xai aan te komen, je vaart iedere dag zo’n negen uur en hebt een tussenstop op Pak Beng. Je vaart twee dagen lang over de mekong rivier, door het mooiste uitzicht wat je maar kunt wensen. Naast ons zien we alleen maar met jungle beboste bergen, zwemmende waterbuffels en in de rivier uitlopende watervallen. Niet anders te beschrijven dan adembenemend.

We komen om 6 uur aan in Pak Beng en worden direct aangesproken door verschillende vrouwen die een kamer aanbieden. Met de meute mee lopend neig ik meer naar een vrouwtje waar nog niemand bij staat omdat ik de drukte even uit wil.
Ze heeft een privé kamer met airco en wifi voor 100.000 kip (€11,-) en we gaan bij haar in de laadbak. Achterin de laadbak komen nog drie andere backpackers en waarschijnlijk haar zoon van een jaar of acht. Al snel tikt hij me op mijn schouder en wijst dat ik m’n slippers uit moet doen op het matje, hierna wordt ook Niels aangetikt dat hij op het matje moet komen zitten.
Aangekomen hebben we echt een top kamer. Het bed is goed, we zitten op vijf minuten van de pier en tegenover een heerlijke bakker. We hebben niet echt goed gegeten op de boot, aangezien je zelf eten mee moest nemen en we dit waren vergeten. We eten dus even een broodje en aangezien er in Pak Beng buiten restaurants en guesthouses niets is relaxen we even op de kamer. S’avonds gaan we ergens wat eten, informeren naar onze doorreis morgen en verder blijven we op de kamer.

De volgende dag horen we van Alex, een Duitse backpacker die we op de boot leren kennen, dat hij met het andere vrouwtje was meegegaan en dat het helemaal niks was. De kamers waren oud, vies en het bed oncomfortabel. Goed gekozen dus.
We varen weer door de mooie omgeving en zien dit keer ook een olifant langs de kant. We zijn allebei erg te spreken over deze reis, het is super relaxed, we lezen bijna een heel boek uit, kunnen ondertussen alleen maar genieten om ons heen en hebben veel ruimte. De boten zijn voorzien van busstoelen, wij zitten op twee stoelen natuurlijk en hebben de stoelen voor ons omgedraaid zodat we een viersits hebben.
Alex gaat ook de Gibbon Experience doen en maakt ons wat zenuwachtig aangezien hij al geboekt heeft en ze toen aangaven nog enkele plaatsen te hebben. In Huay Xai is verder niks te doen en het zou met onze plannen ook heel vervelend zijn als we twee dagen extra moeten wachten.
Samen met Alex en nog twee andere lopen we uiteindelijk weer om zeven uur de boot af en onderhandelen we over een kamer naast het kantoor van de Gibbon Experience. Uiteindelijk slapen we voor €7,- in een kamer, die je ook niet veel meer zou geven maar wat voor een nacht echt prima is. We gaan met z’n alle wat eten en drinken en hebben een hele gezellige avond. Iedereen gaat bijtijds naar bed, want we willen fit zijn voor morgen (in de hoop dat we nog meekunnen).

The Gibbon Experience

Er is gewoon nog plek en we kunnen dus mee! Om acht uur staan we al voor de deur en schrijf ik ons in. Het is prachtig weer, we ontbijten, kijken de instructievideo’s en gaan met onze groep weer achterin een laadbak. Dit keer wel met bankjes en een overkapping, ook wel prettig. We gaan met Alex, twee Belgische meiden, twee Israëlische meiden en drie Nederlandse jongens. Een hele gezellige groep blijkt.
Nadat we een half uurtje gereden hebben, worden we afgezet op de plek waar we ons harnas aanmoeten en vanaf waar we beginnen met trekken. De komende twee dagen gaan we door de jungle lopen, vooral veel ziplinen en slapen in een boomhut.
Voordat we bij de ziplines aankomen, moeten we een uur bergop lopen en hier heeft iedereen het in deze warmte wel zwaar mee. Gelukkig loop je door de hoge bomen en dus niet in de brandende zon, maar van iedereen zijn/haar perfect gekapte haar voor de foto’s is al snel niks meer over.
Zodra we bij de ziplines komen doet dit er natuurlijk helemaal niet meer toe. Het ziplinen is echt fantastisch, je haakt je vast aan een stalen kabel en zweeft (vrij hard) van de ene jungle top naar de andere. Op honderden meters boven de jungle heb je echt het gevoel alsof je vliegt. De afstanden variëren van 300 meter tot 700 meter en het uitzicht dat je krijgt zodra je tussen de bomen door bent is onbeschrijfelijk.
Je moet vaak wel goed vaart maken, recht blijven en niet afremmen wat overigens een goede workout is. Als je niet genoeg vaart heb gemaakt moet je snel de kabel pakken en jezelf achterstevoren verder trekken, wat heel zwaar voor je buikspieren is. Dit leidt vaak wel tot grappige situaties. Vooral in het begin als nog niet iedereen door heeft dat je de kabel wel snel moet pakken, want anders glij je weer terug en kan je jezelf nog 20 meter verder omhoog trekken.
De groep heeft elkaar inmiddels goed leren kennen en iedereen is blij dat we zo een leuke groep hebben. Rond vier uur s’middags ziplinen we onze boomhut in en gaan we de slaapplekken bepalen.
De hut bevind zich in een mega grote boom, boven de jungle en geeft dus echt een waanzinnig uitzicht. De boomhut zit op grote hoogte en de douche is open, je doucht dus met uitzicht over de gehele jungle. Plassen moet je wel in een zo een gat in de grond, waar een pijp aan verbonden zit die naar de grond loopt en waar gezellig allemaal wespen in zitten. Dit is iets minder ontspannen, maar goed af en toe moet er een uitdaging blijven. Onze groep zit in de grote boomhut, deze heeft drie verdiepingen die verbonden zijn met een houten wenteltrap langs de boomstam en wij hebben samen met Alex en de duitse meiden helemaal bovenin gekozen.
We doen een kaartspelletje, iedereen gaat om de beurt douchen en zien vanuit de boomhut de zon ondergang. Na het douchen komen de vrouwen met het eten de boomhut in geziplined. Ze hebben een emmer rijst mee en een handig stapel ding, hier zit in iedere laag wat anders. Beef, bloemkool, sperziebonen, champignons, patat en pittige tomaten. Het eten lijkt eerst wat weinig voor een grote groep, maar is uiteindelijk wel genoeg en super lekker. Na het eten doen we met z’n alle de gebruikelijke groepsspellen, drinken we wat en deelt de gids wat verhalen.
Ondertussen komen er steeds meer beesten de boomhut in, denk aan; gigantische motten, muggen, spinnen, mega sprinkhanen (de gids ving er één om te laten zien, werd gebeten en had bloed.. just saying) en valt ons het bordje, wat je waarschuwt voor eten in je tas ivm de aanwezige boomratten, ons pas op. Ik ben nu echt wel gewend aan de insecten. Ook al schijt ik nog elke keer in m’n broek, we hebben elkaars aanwezigheid geaccepteerd en ik vind dat al heel wat. Maar really.. Boomratten.. Waarom moet dat nou weer?
Om elf uur moeten we gaan slapen en gaat iedereen z’n tanden poetsen. De bedden zijn inmiddels klaar gemaakt, de tenten hangen erboven en we moeten dus alleen alle beesten uit de bedden zien te krijgen en tegelijkertijd de tent onder het matras krijgen. Dit geeft een hoop gegil vooral uit de tent van de Belgische dames

Uiteindelijk slapen we best oké ongeveer vier en half uur en dan gaan wij eruit, samen met Alex en Joram (één van de Nederlandse jongens) om de ochtend trek en ziplines te doen. Om zes uur s’morgens ziplijnen we dus met z’n vieren de boomhut uit en lopen we een nieuwe route omhoog. We vliegen in alle rust en stilte de nog koele jungle weer door en komen om acht uur weer terug om te ontbijten.
We ontbijten allemaal gezamenlijk, er wordt uitgebreid gepraat over de winnaar van het EK en om half tien zweven we weer allemaal de boomhut uit. We nemen weer een ander pad, doen alleen maar meer fantastisch hoge ziplines, we kunnen zelfs een paar keer samen, Niels gaat nog een keer met de gids en alles gaat goed tot op de één na laatste.
Het is de langste zipline, die van 700 meter, en Niels wilt zichzelf filmen met de go pro. Hij wil te snel filmen, hangt hierdoor nog niet in balans en begint te zwaaien en te draaien. Hierdoor verliest ie z’n pet, wil deze pakken, verbrand hierdoor z’n arm aan de kabel en moet zichzelf met de go pro stok in de ene hand nog een heel stuk omhoog trekken. Wanneer je draait kan er niets gebeuren, behalve dat je snelheid verliest. Toch raak je in een soort paniek en ik hoef je niet te vertellen dat het filmpje niet helemaal geworden is wat hij had gehoopt.
We komen uiteindelijk om twee uur aan op de plek waar we gaan lunchen en vanuit waar we worden opgehaald. Op de heenweg zat ik in de laadbak en Niels met Alex binnenin de auto, ik zat heerlijk in een windje, op de normale weg en vraag Niels nu ook achterin bij mij te zitten. De terugweg is iets anders, natuurlijk weer.. We rijden alleen maar off-road door kuilen, modder en takken en we moeten ons een half uur lang stevig vasthouden. Aangekomen bij het kantoor ben ik bond en blauw en zijn we misselijk van het schommelen.
Het eerste wat iedereen doet is gebruik maken van het toilet. Plassen in een gat in de boomhut boven de wespen is tot daar aan toe, maar laten we eerlijk zijn; wie kan er nou poepen in zo een situatie?
We douchen hier ook en gaan dan de buskaartjes regelen. Ik wilde graag met de speedboat terug, deze doet namelijk maar zeven uur over dezelfde aftand als de slowboat en lijkt me wel spannend. De speedboten zijn niet meer dan een uit de kluiten gewassen kano-achtige boot, hierin zit je met een motorhelm, dit houdt iets van de gigantische motor herrie tegen en vaak zittten er 10 man in de boot. Deze dingen in acht genomen en de internet verhalen dat het gevaarlijk is, doordat ze met die snelheid op rotsen kunnen varen, is Niels gek genoeg niet zo mega enthousiast als ik. Het feit dat de sleepersbus direct na de Gibbon Experience gaat, waardoor we niet nog een nacht moeten blijven en de helft goedkoper is geeft de doorslag. Geen speedboot voor Michelle.
Om vijf uur stappen we dan ook samen met de drie Nederlandse jongens in de tuktuk, op weg naar de bus. We zorgen er dit keer voor dat we echt niet achterin liggen en zijn blij verrast als we de bus zien. Het is een VIP bus en we hebben weer leren stoelen. Mijn geluk duurt dit keer een uur, na een uur zitten mijn hele benen onder de uitslag en gek genoeg muggenbulten. Ik heb bijna nooit muggenbulten, Niels zit altijd helemaal onder en heeft al al ons muggenspul opgemaakt en ik begrijp niet hoe het kan. In de jungle nergens last van, nog geen muggenbult gezien en hier in de VIP bus zit ik letterlijk helemaal onder. Onderweg stoppen we nog even om langs de weg te plassen, later nog even een half uurtje te pauzeren en dan vallen we allemaal in slaap.

Luang Prabang

Voor het eerst wenste iedereen dat de busrit iets langer had geduurd, maar een half uur vroeger dan gepland komen we om half vijf s’morgens aan. We hebben inmiddels ook vrienden gemaakt met een meisje dat alleen is en met z’n zessen regelen we een tuktuk. Ik heb gehoord van de monniken loop om zes uur s’morgens en aangezien niemand nog een slaapplaats heeft geregeld en alle guesthouses nog dicht zijn, is dit onze beste optie.
We lopen eerst nog over de morning market die om vijf uur begint en kopen wat fruit. Daarna zoeken we een plek waar de monniken langs zullen lopen en zien de zon opkomen. Lokale bevolking gaat hiervoor aan de kant van de weg zitten en hebben allemaal eten voorbereid om te geven. De monniken dragen hiervoor een speciale trommel, waar ze het eten in kunnen laten en zo lopen ze van tempel naar tempel door de straten van Luang Prabang.
Nadat we dit hebben gezien gaan we samen met de jongens opzoek naar wifi en ontbijt. We willen een kamer regelen en dit keer ergens in het stadje zelf. We gaan ergens zitten met een heerlijk ontbijt en vinden allemaal een geschikte guesthouse. Hierna scheiden dus onze wegen en lopen wij naar onze guesthouse, deze zit aan de rivier en na wat onderhandelingen hebben we een goede kamer voor een kleine prijs. We worden al steeds beter in het onderhandelen.
In de afgelopen twee nachten hebben we bij elkaar misschien acht uur geslapen, zijn we heel erg actief geweest, hebben we weinig gegeten en zijn we dus alle twee gesloopt. Gelukkig blijven we hier vijf nachten en hebben we alle tijd. We gaan dan ook meteen naar bed en slapen nog eens zes uur. Rond etenstijd gaan we de deur uit en zien we dat aan onze straat direct de nightmarket zit, we lopen hier een stuk overheen en vinden een tentje om te gaan eten.
Na het eten gaat de markt al sluiten en lopen we terug. We hebben hoofdpijn, zijn oververmoeid en niet helemaal lekker dus gaan meteen weer slapen.

Vientiane - Vang Vieng - 4000 Islands - Pakse

Laos

We vliegen naar Laos en moeten bij aankomst nog een visum regelen. Dit blijkt geen moeilijkheid te zijn en voor we het weten staan we buiten. Normaal gesproken zijn we wel voorbereid wat betreft de munteenheid en hoeveel een taxi kost naar het gebied waar we heen willen, maar dit keer staan we wat verbluft om ons heen te kijken en hebben we geen idee. De munteenheid berekenen we zo ongeveer met wat ons visum ons gekost heb en als ik iemand naar een taxi vraag moeten we terug naar binnen om een kaartje te kopen. Laos maakt schijnbaar buiten het vliegveld om niet echt gebruik van taxi’s en hier op het vliegveld is het allemaal vooraf geregeld, ook wel fijn.

Vientiane

Aangekomen in Vientiane droppen we eerst onze spullen in het hotel, een prima klein kamertje en natuurlijk weer een heel vriendelijk ontvangst. We pakken twee gratis fietsen van het hotel en gaan de omgeving verkennen. Prioriteit nummer één is; de was! Niels draagt op dit moment zijn boxers al binnenstebuiten en ik kan mijn bh’s echt niet meer dragen. Al snel vinden we de wasserette en nadat we deze hebben afgegeven willen we wat lunchen.
Op dit moment vind ik Laos minder dat Vietnam, er is veel minder bedrijvigheid op straat en het komt me vakantietachtig over. Een lange boulevard (maar niet met winkels) , veel tempels, weinig mensen op straat en veel bedrijfsgebouwen.
We gaan aan de boulevard bij een Belgische tent wat eten en wat drinken en het valt ons op hoe rustig het hier is. De Boulevard zit aan de Mekong Rivier, wat dan wel weer heel mooi is en s’avonds is er over de gehele boulevard een nightmarket. De rest van de dag fietsen we wat in de rondte en maken we een plan voor de volgende dag.

Vooraf had ik al gehoord dat Vientiane niet veel bijzonders is en we blijven dus ook maar twee nachten. Het enige wat ik hier wel graag wil doen is naar het Buddhapark en natuurlijk de nightmarket. Niet omdat deze nou bijzonder of anders zou moeten zijn, maar ja het blijft gewoon leuk om overheen te lopen.
We huren een scooter en gaan naar het Buddhapark, ongeveer een uur rijden. Dit Buddhapark is in 1958 gebouwd en heeft een mix van hele uitbundige sculpturen uit het hindoeïsme en boeddhisme. Onderdeel van deze sculpturen is ook een gigantische pompoen waar je in kunt klimmen en zo van het dak het hele park kunt overzien. Niels wil een foto van mij maken en gaat alvast naar beneden, mij achterlatend op het dak. Voor een normaal persoon is uit zo een pompoen komen niet echt een uitdaging misschien, voor mij dus wel. Ik heb echt nul richtingsgevoel en kom er niet uit, heb werkelijk geen idee waar het mis gaat en Niels moet me via de kleine ramen (gaten) begeleiden. Goed eindelijk zie ik de uitgang en wil ik er gehurkt uit kimmen, staan er drie kleine kindjes die net op de foto gaan. De kleinste (4 ongeveer) kijkt achterom, heeft nog niet zo vaak een westerling gezien denk ik en begint keihard te huilen. De rest van het park houdt ie me strak in de gaten en laat me geen seconde uit het oog.
Nadat we het hele park hebben gezien wil Niels me laten rijden, we hebben namelijk een schakelbrommer gehuurd en ik heb nog nooit op een schakel gereden. Ik vind het meteen helemaal leuk en Niels heeft alweer spijt want nu wil ik rijden. Op de terugweg kijken we nog bij wat Tempels en gaan we bij een suggestie van het hotel eten. Dit is vrij lastig te vinden, maar na een tijd door de modder een steeg in te zijn gereden vinden we het toch en zijn we de enige. We bestellen beide wat anders, maar krijgen precies hetzelfde. Goed maakt niet, uit het is echt heel goedkoop en ook echt lekker dus niks te klagen. Na het eten wil ik nog even bij de Mekong Rivier kijken, waar ook weer een soort mini buddhapark zit. Ze zijn hier echt heel erg van de buddha’s en tempels. Overal waar je kijkt staat wel iets, al is het een soort mini tempel.
S’avonds eten we bij Makphet, dit restaurant is een onderdeel van de Friends restaurants en hier zetten ze zich in voor de straatkinderen. Ze bieden de kinderen hier kansen van werk en inkomsten, om zo een betere toekomst voor zichzelf te realiseren. Het zijn wat duurdere restaurants, maar alle winst gaat naar het verbeteren van de levens van zulke kinderen. Het restaurant is echt leuk aangekleed en het eten is er zeker goed.
Na het eten gaan we natuurlijk naar de nightmarket. Een hele lange markt met weer alleen maar troep, waar ik met veel plezier weer een uur overheen loop en Niels met waarschijnlijk net zoveel plezier een uur lang naast me loopt.

Vang Vieng

Voor de volgende dag hebben we een busticket naar Vang Vieng geboekt. Nadat we bij ons verblijf worden opgehaald door een mini bus, worden we naar onze daadwerkelijke bus gebracht en kan de reis beginnen. De busrit hoort drie uur te duren, maar duurt altijd langer en we komen 4,5 uur later aan in Vang Vieng.
Aangekomen is ons hotel dichtbij dus besluiten we te gaan lopen. Ik kies de route, hierover kan je zeggen; je zou inmiddels beter moeten weten. Het heeft net geregend en tegen de tijd dat we aankomen via mijn route zijn onze benen helemaal bruin van de modder.
Dit resort hebben we gekozen omdat het het enige goedkope hotel was met een zwembad erbij en we meestal voor €20,- per nacht echt goed zitten. Dit keer dus niet helemaal. De kamer is vies, er zitten allemaal dubieuze vlekken in het gordijn, het verf schilfert van de muren en er zitten heel veel vliegjes/muggen. "Gelukkig" hebben we maar voor drie nachten geboekt! Ik hoef je niet te vertellen dat Niels op dit moment helemaal in z’n sas is, die krijgt nog net geen toeval.
Goed, het is wat het is en we gaan bij een backpackerstentje zitten om wat te eten en een beetje rond te kijken. Pon’s Place heet deze tent en er hangt een pamflet met things to do in Vang Vieng. Op deze lijst staan allerlei leuke dingen om te doen en onderaan de lijst staan een aantal restaurants/bars aangeschreven waar ze happy producten verkopen, met een kleine vermelding dat hier wel over gezwegen moet worden. Denk aan; Wietpizza’s paddestoelenpizza, opiumshakes, etc. We wisten dat dit voorheen wel echt een hotspot was voor feestgangers en dat het nu veel minder was door de vele doden (backpackers) die er zijn gevallen, maar het is verbazingwekkend te zien dat het zo aan de muur wordt gepromoot.
Na het eten kijken we nog even rond, kopen wat zonnebrand (iets wat ook niet ruim verkrijgbaar is in Azië) en gaan naar het zwembad. S’avonds begint het keihard te regenen en hoe ongezellig onze kamer ook is, besluiten we een pizza af te halen. Op het moment dat ik de kamer uit wil gaan ziet Niels weer een gigantische spin de kamer inkomen. Top, net wat we nodig hadden. Dit keer hebben we geen houten hutje waar je hem makkelijk naar buiten kan jagen en ook geen klamboe om onszelf af te schermen. Er zit niets anders op dan de spin moet dood. Niels pakt een slipper en ik roep alleen maar; "wel echt goed slaan", niet dat ie mist en de spin mijn kant op rent. Ik zie dit natuurlijk helemaal gebeuren en op het moment dat Niels slaat val ik over de kast met de tv erop. Wat een held. Lekker slapen doen we dan ook niet de eerste nacht.

Na het ontbijt besluiten we voor vandaag een scooter te huren. Ik zag gister iets over de Blue Lagoon staan, het is mooi weer en daar gaan we dus naartoe. Laos is vooral binnenland dus heeft geen stranden maar wel rivieren en meren.
Blue Lagoon is dus een rivier, met grotten eromheen, een mogelijkheid van Ziplinen, een schommel in het water, een slingertouw en een boom van 4 meter waar uit gesprongen wordt. We zijn vrijwel de enige toeristen hier en vermaken ons eerst even door te kijken naar de lokale bevolking. Allemaal in een zwemvest gehesen, want zwemmen kunnen ze niet en dit is ook wel een grappig gezicht. Ik ga als eerst een paar keer van de boom af en in het water schommelen. We worden nog bij onze armen gepakt voor wat foto’s en dan vind ik het wel tijd dat Niels ook springt. Na veel overtuigingskracht gaat ie dan ook de boom in en wil ik een foto en een filmpje maken. Na de foto ben ik dus bezig om de go pro op filmstand te zetten en hoor ik een plons. Heb ik het godverdomme gemist ook nog! Na al mijn inspanning om hem die boom op te krijgen, kan ik weer opnieuw beginnen. Natuurlijk ging ie wel nog een keer..
Nadat we ons hier even vermaakt hebben gaan we de grotten bekijken, dit betekent een hele lange klim omhoog via rotsen en stijlen trappen. Eindelijk boven staat de grot voor een deel onderwater en kunnen we weer helemaal naar beneden..
We besluiten even wat te gaan eten en onderweg zag ik nog een bord met waterval dus daar besluiten we na het eten heen te gaan. Langs de weg staat een bord waterval 6 km met een pijl, maar daarna zie je niks meer. Je rijdt en rijdt, komt niemand tegen alleen wel echt een schitterende omgeving. Na ongeveer een half uur/ drie kwartier komen we bij een hele kleine waterval, hier zijn alleen lokale kinderen in aan het spelen en verder is er niemand. We lopen wat in de rondte en dan wordt ons verteld door een vrouwtje die uit een hut komt dat we nog 15 min moeten lopen naar de waterval. We dachten al dat dit het was.
Vol goede moed beginnen we weer omhoog te klimmen langs het snel stromende water en na 15 minuten komen we inderdaad bij een hele grote waterval. Het is werkelijk het hoogtepunt van de reis tot nu toe. Niet alleen de waterval is heel mooi, maar er is helemaal niemand en dat maakt het wel heel bijzonder met z’n tweeën. Ik ga in mn bikini het water in en loop zo dicht mogelijk naar de waterval. Zulke hoeveelheden water wat van zo een hoogte afvalt geeft enorm veel wind en kracht, dus echt onder de waterval staan kan niet. Helemaal in m'n element roep ik Niels of ie ook wil komen om een foto te maken. Voor Niels is een waterval en natuur ook het mooiste van de reis, maar echt erin hoeft voor hem niet. Bloedzuigers en wat er wel niet allemaal in het water kan zitten, het is een toestand. Goed, Niels komt erin (voorzichtig, redelijk tegen z’n zin in) en verliest z’n slipper precies bij een stuk waar de waterval snelstromend verder gaat. Ik sta geduldig te wachten en naar de waterval te kijken wanneer ik hem hoor zeggen “m’n slipper!”. Als ik omkijk zie ik zn slipper met enige snelheid wegvaren tussen alle rotsen door en het enige wat ik denk is; dat zal me niet gebeuren! Mensen zeggen dat je je leven aan je voorbij ziet flitsen voordat je doodgaat, ik zag mijn terugweg voorbij flitsen toen ik die slipper zag weg drijven en ik wist wie daar de schuld van ging krijgen. Voordat ik erover kan nadenken ren ik die slipper achterna, op mijn slippers tussen allemaal rotsen en proberen de slipper bij te houden. Ik heb hem! Gelukkig is er niks aan de hand en kunnen we er vooral om lachen samen. We maken wat foto’s en blijven nog even bij de waterval de omgeving bekijken voordat we weer terug naar beneden lopen.
Thuis gekomen gaan we douchen om vervolgens te gaan avondeten. We vinden een leuke eettent genaamd Kangaroo en gaan snel naar binnen aangezien het inmiddels begint met regenen. Kangaroo is ook een backpackers spot en tegen de tijd dat we besteld hebben regent het zo hard, dat we elkaar moeilijk kunnen verstaan. Door de golfplaten op het dak maakt de regen een onwijze herrie en hierdoor zetten ze de muziek steeds harder. De harde regen, het lekkende dak en ook de muziek maken een ontzettend gezellige sfeer. We eten heerlijk en besluiten daarna even te gaan poolen. Uiteindelijk blijven we poolen naast een soort waterval die uit het dak komt en drankjes drinken tot een uur of twaalf, wanneer we besluiten terug te gaan en te gaan slapen.

De reden dat ik graag naar Vang Vieng wilde is om het tuben. Tuben is in principe gewoon met een rubberen band de rivier afdrijven, maar hier haken ze je aan barretjes die langs de kant zitten en zo stop je elke keer om wat te gaan drinken. Vroeger zaten hier dus heel veel barren, waren er super hoge slingertouwen en glijbanen. Een dorp die zich vooral ging richtten op de feestende backpackers dus. Doordat de rivier snelstromend is, drugs in overvloed beschikbaar en drankjes niet te zuinig worden beschonken, vielen er dus veel doden. Eind 2015 nog vier in één week. De overheid moest dus wel ingrijpen en nu zijn er nog twee barren, geen slingers en geen glijbanen.
Vandaag willen we dus gaan tuben, maar het regent. Niels oppert dat we nog een nacht blijven en morgen gaan (inmiddels dus ook helemaal gewend aan onze “suite”). Na een kleine berekening besluiten we dat we niet langer kunnen blijven, met alles wat we nog willen doen in Laos en inmiddels is het gestopt met regenen. We gaan dus wel tuben!
Eerst moeten we banden halen en worden we met een tuktuk naar het beginpunt gebracht. We varen met een groep mee. Bij de eerste bar wordt er een soort stoelen dans gedaan maar dan met de banden in de modder, bij de tweede bar spelen we beerpong en dan hebben wij het feestgedeelte wel gezien. Vooral het Tuben zelf leek ons leuk en we moeten nog ruim een half uur drijvend de rivier af. We gaan dus met z’n tweeën verder en genieten al drijvend van alles om ons heen. Ik weet dat ik in het begin zei dat Vietnam mooier was dan Laos, maar dit blijkt niet het geval. Laos heeft een veel mooiere natuur en de omgeving is echt niet te vergelijken. Vietnam is vooral kust en Laos is binnenland. Na het Tuben is het al zes uur, we kopen onze tickets voor de sleepersbus morgen naar de 4000 islands en gaan we na het douchen avondeten.

4000 Islands

Het is tijd voor de sleepersbus, heel veel backpackers doen dit en voor ons is dit dan de eerste keer. Het is nu één uur middags, we gaan een reis van 22 uur in totaal tegemoet en weten niet goed wat te verwachten.
Eerst worden we terug naar Vientiane gebracht en hier zullen we de sleepersbus ingaan. In zo’n bus heb je allemaal kleine hokjes voor twee personen, dit is opzicht prima voor ons en hier zien we dan ook niet tegenop. In de bus heb je ook helemaal achterin 5 slaapplaatsen naast elkaar, dit is de slechtste plek die je kunt krijgen en nou mag jij raden waar wij lagen. Natuurlijk, achterin.. Goed, ik lig bij het raam, Niels naast mij, dan een Aziatische man en een ouder (ongeveer 35 jaar) backpackersstel.
Oudere backpackers zijn echt vreselijk. Wij zijn dan al niet het type dat zich echt backpacker mag noemen, maar een backpacker van 20 tot 27 jaar kan ik nog enigszins charmant vinden. Backpackers van die leeftijd zijn ronduit armoedig. De vervallen kleding, het smerige haar, meestal bedekt in tatoeages, altijd flessen bier bij zich hebben en het rondlopen op de vieze straat zonder schoenen.
Ik vind die hele bus echt te vies voor woorden en je kan mij echt niet vertellen dat die bedjes regelmatig verschoond worden. Er zitten bloedvlekken, ik voel overal zand, ik zie haren en ik vind het HE-LE-MAAL niks. Je kan veel zeggen over de kamertjes waar we gezeten hebben maar dat waren op z’n minst schone bedden. Goed iedereen kruipt onder de Winnie de Poo of Hello Kitty dekentjes en wij gaan maar film kijken. Ik ben me erg bewust van alle viezigheid en na de eerste stop spreid ik mijn eigen hamamdoek onder me uit, ik hoef ook echt niet onder een deken. Achterin de bus vlieg je ook elke hobbel de lucht in en van al dat geschommel moet ik meerdere keren plassen.
Het toilet… Wat zal ik daar eens over zeggen zonder te negatief over te komen. Kan niet en maakt me ook niet uit, het is vreselijk. Gelukkig heb ik servetten mee, maar de bril is helemaal onder gepiest, de vloer is helemaal nat en bij iedere bocht spat het “water” (dit blijf je naïef denken) op je benen. Als vrouw zijnde is het al een kunst te hangen boven het toilet nou stel je dit eens voor in een snelrijdende bus, waarbij je op je voeten moet letten, niks wilt vasthouden en absoluut geen contact met de wc zelf wilt. Een nachtmerrie kan ik je vertellen. Ik zat er al over na te denken om voor de terugreis opzoek te gaan naar luiers voor volwassenen, moet je voorstellen hoever ik heen was.
Het oudere backpackstel ligt natuurlijk te slapen alsof ze in het verdomde Hilton liggen. Ik lig inmiddels strak tegen het raam gedrukt met Niels tegen me aan, die zijn armen niet eens naast hem kan leggen. Tegen de ochtend vallen we nog even in slaap maar we komen natuurlijk helemaal gebroken aan en dan moeten we nog 3 uur met een minivan. De minivan krijgen we niet zozeer mee omdat we voornamelijk slapen eindelijk, daarna moeten we met de boot verder en rond 12 uur komen we aan op de 4000 islands.
Nadat we onze spullen naar het hotel hebben gebracht gaan we wat eten in het dorpje. Zodra we zitten begint het weer keihard te regenen en het blijft voor het eerst op onze reis echt ook regenen. We hebben tot nu toe heel veel mazzel met het weer gehad maar nu het zo regent voelt het ook alsof het zo moet zijn. Na het eten gaan we heerlijk douchen en naar bed en slapen we in alle rust even bij. S’avonds eten we wat in het dorpje, verder doen we niet veel.

De eerste dag op de 4000 islands liggen we de hele dag bij het zwembad. We zijn weer zo bleek als wat geworden, je wordt nou eenmaal niet heel bruin als je elke dag van alles doet en we willen even wat kleur opdoen en vooral even relaxen. Al met al is het een heerlijk relaxte dag en eten we s'middags bij het zwembad.
S’avonds gaan we naar Adam’s, een backpackers tentje met goede referenties op tripadvisor. Hier kun je op de laptop talloze films en series kiezen en kijken onder het genot van eten en drinken. Ook hier wordt volop drugs aangeboden en overal hangen borden waar de verschillende happy products op worden aangeboden. We begrijpen nu ook waarom dit zo een succes is, alle backpackers liggen helemaal stoned op de lounge matten film te kijken. In Laos is dit heel normaal en je hebt overal zogenaamde friends en family guy toko’s. Dit zijn restaurant achtige zaken waar de hele dag friends of family guy wordt uitgezonden en waar happy products worden aangeboden. We kijken een stuk van de film mee onder het eten, wat trouwens erg lekker is en niet happy, en gaan terug naar het hotel. We hebben het nummer 1 hotel van dit eiland gekozen (na de sleepersbus) en voelen ons dan ook meer dan thuis.

Voor vandaag hebben we een kajak tour geboekt en we moeten al vroeg verzamelen. We gaan de grootste waterval van zuid oost Azië bekijken, een kleinere waterval en dolfijnen (als die zich laten zien).
Het kajakken is een stuk zwaarder dan dat half uurtje wat we in Halong Bay gedaan hebben. Dit keer zitten we in de snelstromende mekong rivier en moeten we om alle kleine eilandjes heen manoeuvreren. 4000 islands heeft namelijk maar een paar bewoonde eilanden, het overgrote deel zijn gewoon hele kleine hopen aarde met takken in het water.
Het is super mooi weer en dus ook gelijk heel warm, we moeten echt heel hard werken om de gids bij te houden en met moeite gaan we vooruit. De gids waarschuwt ons dat we in een stuk sneller stromend water zullen komen en we goed moeten sturen. Natuurlijk duurt het niet lang of wij varen een klein eilandje met heel veel takken in. Ik zit vast met m’n haar in de takken en voordat ik goed en wel doorheb wat er gebeurd kapseizen we.. Great! Het rivier water in Azië is, zoals jullie misschien al eerder gezien hebben, bruin en niet erg uitnodigend. Het moment dat we omvallen schreeuwen we nog wat en denk ik alleen maar aan de go pro. De go pro is van papa en ik heb al meerdere geleende spullen (altijd alles) kwijtgemaakt. We liggen dus in het water. Ik helemaal gefocust op dat ding (go pro) die overigens vast gebonden zit aan de kajak, en Niels helemaal gefocust om zo snel mogelijk uit dat bruine water te komen. In een verwoedde poging probeert hij de kajak nog om te draaien, maar dit gaat natuurlijk niet en de gids komt aangesneld om ons te helpen. De gids draait de kajak om, maar hierdoor wordt de go pro, met daaraan mij dus, ondergetrokken en krijg ik de kajak op m’n hoofd. Wat een fiasco. Uiteindelijk zitten we weer veilig en wel in de kajak en na tien minuten kan ook ik erom lachen. We gaan eerst naar een kleinere waterval en vervolgens kijken of er dolfijnen te zien zijn, deze laten zich vandaag helaas niet zien en we gaan met de groep lunchen. Na de lunch is er nog één stop; de grootste waterval van zuid-oost Azië. De waterval is ook echt gigantisch, niet zozeer hoog maar ontzettend breed en oprecht heel erg mooi. Net als we op het puntje van de rotsen staan waar je het beste zicht hebt, begint het te stormen en moeten we snel van de rotsen af.
Al met al was het een zware maar leuke dag en natuurlijk weer vol (onhandige) gebeurtenissen. S’avonds eten we wat in het dorpje en halen we kaartjes om morgen weer naar Pakse af te reizen, dit keer met het vliegtuig. Het kost misschien wat meer, maar de sleepersbus dat willen we niet meer.

Pakse

We komen middags aan in Pakse en als we de bus uitkomen, gaan we eerst even wat eten. We hebben alle bagage bij ons, dus even rondlopen kan niet echt en na het eten pakken we de tuktuk naar ons hotel.
Aangekomen in het hotel is het maar goed dat we al gegeten hebben, want er is niks in de weide omgeving. Onze tassen zijn nat geworden in de bus en daarmee ook alle kleding. Nadat we dit allemaal hebben uitgehangen, probeer ik wat met het personeel te communiceren over internet en eten. Het personeel spreekt letterlijk geen woord Engels en begrijpt ook echt totaal niet wat ik wil.
Ik schrijf m’n verhaal en rond etenstijd bestellen we wat van de menukaart van het hotel. Ongeveer tien minuten later komt er een brommer aangereden met ons eten, schijnbaar hebben ze dus geen keuken en bellen ze het door. We hebben geen idee wat we besteld hebben, iets met pork, en krijgen een paar mini botjes met wat vlees eraan en veel bladeren eromheen. We gaan dus even opzoek naar eten en lopen de weg af.
Onderweg zitten alleen de mensen met een straat bbq en hierop liggen hoorns en gekkigheid. We lopen langs een “restaurant” waar net voor een man staat te plassen in de bosjes, net als we voorbij lopen pakt ie mij ineens bij m’n arm en zet ik het op een gillen. Pakse, en dan vooral waar wij nu zitten, is niet erg toeristisch en we hebben dan ook veel bekijks. De man blijkt een beetje de buurtgek te zijn ofzo en is heel erg dronken, later als we in winkels onze avondmaaltijd (koekjes, chips, cake en instant noodles) bij elkaar halen probeert ie Niels steeds vast te pakken. We lopen langs een huis waar uit het niets een heel waaks keffertje op me afstuift. Ik ben niet bang voor honden en al helemaal niet voor dat soort kleine beesten, maar het lijkt me duidelijk dat ik totaal niet op m’n gemak ben en ik begin weer gillend de weg op te rennen. Natuurlijk vindt Niels dit bijzonder grappig, maar ik ben inmiddels wel klaar om terug naar het hotel te gaan.
Terug in het hotel begint het keihard te regenen en het is dit keer geen bui. Het blijft regenen en om vijf uur s’nachts worden we wakker van lekkage, recht boven Niels. We verplaatsen het bed, maar dit helpt niet en we moeten dus weer de receptie wakker maken. We krijgen natuurlijk direct een andere kamer om in te slapen.

De volgende ochtend regent het nog steeds en moeten we met een taxi of tuktuk naar het vliegveld. De receptioniste kan ons eerst niet helpen, maar weet dan toch iemand te vinden die ons wel wil brengen.
Aangereden komt een brommertje met een karretje ernaast wat wel een overdekking heeft, maar verder helemaal open is en er zit dus al drie man in. Super vriendelijk, want zij brengen ons gratis naar het vliegveld en iedereen vindt het juist wel grappig.
Nu, vier en half uur te vroeg, zijn we op het vliegveld (het enige woord wat ze begreep was airport en ze hadden natuurlijk geen ontbijt, dus ja dan ga je maar naar het airport) en gaan we naar Luang Prabang. Weer helemaal omhoog in Laos.

Hanoi - Halong Bay

Hanoi

Hanoi zou vergelijkbaar moeten zijn met Ho Chi Minh City, het drukke verkeer en vooral ook het stadsgevoel. We vliegen om elf uur vanaf Hué airport, tenminste dat denk ik.
Vooraf moet ik misschien vermelden dat Niels en ik op dit punt tegenpolen zijn. Niels weet waar hij heen gaat, hoe hij er moet komen en hoelaat de “afspraak” is. Het is dan ook een wonder dat hij toch elke keer weer op mij vertrouwd met bepaalde cruciale dingen. Als het op dat soort dingen aankomt, verlies ik mijn belangstelling en ben ik alleen maar bezig met wat voor leuks er te doen is daar waar we heen gaan. Goed, gisteren werd door het hotel al gevraagd hoe laat onze vlucht is en ik antwoord eerlijk elf uur geloof ik. Pas in de taxi S’morgens bedenk ik me dat ik dit helemaal niet gecheckt heb, we hebben de tickets al enige tijd geleden geboekt en ik kan het dus echt niet meer met zekerheid zeggen. In mijn onschuld zeg ik dit ook zodra ik het denk tegen Niels; “ ik heb eigenlijk nooit gecontroleerd of het wel elf uur is.” Had ik wellicht beter even voor mezelf kunnen houden. Niels helemaal uit zijn doen. Als we aankomen op het vliegveld zien we dan de vlucht om 11:55 is. Oké er zat dus wel een elf in! Uurtje te vroeg, maakt niet uit Niels kan weer naar me lachen.
We komen S’morgens aan in Hanoi en gaan zodra we in ons hotel zijn geweest direct uitzoeken hoe we naar Halong Bay kunnen. We boeken voor de volgende ochtend een drie daagse tour en doen de rest van de dag dus rustig aan en niet veel meer dan eten en rondlopen.

Halong Bay

We gaan met de Fantasea Cruise, de goedkoopste optie die ons wordt aangeboden, dit vooral omdat deze de beste referenties kreeg op TripAdvisor. S’morgens worden we opgehaald en moeten we eerst 3,5 uur met de bus, voordat we bij de boot komen.
De trip is uiteindelijk echt fantastisch. We zitten met een hele leuke groep backpackers, krijgen elke maaltijd super lekker en heel veel te eten en hebben echt een schattige kajuit toegedeeld gekregen. De omgeving is echt prachtig en we varen alleen maar tussen allemaal gigantische rotsblokken/bergen.
Allereerst gaan we de grotten van Halong Bay bekijken, om daarna zelfstandig te kajakken door de baaien. Voordat we gaan worden we wel gewaarschuwd dat we niet mogen zwemmen, want er zitten giftige kwallen in het water. De kwallen zien er exact hetzelfde uit als degene die we eerder zagen en ik geloof d'r niks van. Ik denk alleen maar straks krijg ik Niels helemaal het water niet meer in, bedankt!
De eerste nacht slapen we met iedereen op de boot en doen we s’avonds verschillende drankspellen met de groep. Ook karaoke is mogelijk en zodra er genoeg gedronken is durft iemand dit voor te stellen. Er wordt wat gezongen, ook door mij en het is allemaal even slecht. Na YMCA komt het enige nog aanwezige personeelslid achter de bar vandaan en zegt; “oké, ik zal ook een lied zingen.” Nog nooit heb ik iemand zo zijn moment zien pakken. We verstonden er helemaal niks van, maar zijn enthousiasme alleen al was genoeg om iedereen mee te krijgen en het was lang niet slecht.

De volgende ochtend moeten we om zeven uur aan het ontbijt zitten en is niemand fris en fruitig. Om negen uur hebben we al ontbeten, een half uur gezwommen bij het strand en zijn we uitgecheckt op de boot. Vandaag gaan we naar Cat Ba en nemen we afscheid van de helft die maar twee dagen geboekt hebben. Zodra we van de boot afstappen krijgen we het nieuws dat we gaan hiken in het nationale park van Cat Ba en wel de berg OP. Niemand juicht op dit moment, het is 40 graden, we hebben allemaal slippers aan en niet heel veel geslapen. Goed, we gaan natuurlijk wel allemaal en na 25 min met de bus zijn we in het nationale park van Cat Ba.
De berg op is echt een understatement. Na 10 minuten lijkt het al alsof we net onder de douche vandaan komen en we lopen of een super stijle trap van rots op of we klimmen over rotsen naar boven. Eenmaal boven is het het wel helemaal waard geweest. Het uitzicht is wederom onbeschrijfelijk. Er zijn twee uitzicht punten, één helemaal boven en één net honderd meter eronder. Ik hoef niet perse helemaal naar de top en wacht op Niels op het eerste uitkijkpunt. Ik wacht en wacht.. Niels zag me niet zitten en is al naar beneden. Zit je dan verlaten op een berg (met de gids, maar toch).
S’middags zijn we vrij om te doen wat we willen en gebruiken we de tijd om de buurt te verkennen. We zijn overgebleven met wat Engelsen en Duitsers en weten dat de avond niet geheel rustig voorbij zal gaan. Na het avondeten gaan we dan ook meteen met de rest een bar opzoeken, we willen in de buurt blijven en tegenover het mega scherm waarop ze voetbal uitzenden. Al snel vinden we een bar met pooltafels, tafelvoetbal en happy hour tot drie uur s’nachts. Perfect!
Het voetbal begint pas om elf uur en er gaat cocktail na cocktail in. Als de wedstrijd begint beginnen wij met shotjes en tegen de tijd dat de halve wedstrijd gespeeld is kun je mij afschrijven. Voorafgaand had ik al gezegd dat ik wel zelfstandig naar het hotel zou gaan, maar op het moment dat ik tegen Niels zeg “ik ga naar huis, blijf jij maar.” kijkt ie me aan alsof ik gek ben. Hij wil ook naar huis en alleen nog maar naar bed. Om half één liggen we dan ook weer heerlijk in bed, gelukkiger kan je ons niet krijgen.

De volgende ochtend voel ik me prima, Niels heeft er altijd iets meer last van en heeft dan ook hélémaal geen zin in de busrit terug. We ontbijten eerst met z'n alle en moeten terug naar de haven, daar varen we weer met de boot terug Halong Bay af en dan wachten we op onze bus. De terugrit gaat vrij snel voorbij en als we weer terug zijn zijn we op van de 3 volgeplande dagen en hebben we echt geen zin meer in rijst. We aten namelijk 3 keer per dag rijst. Dus na een kleine zoektocht vinden we een döner kebab en eten we dit heerlijk in bed met Netflix! Even is het net als thuis.

Hanoi

We zijn nu nog drie volle dagen in Hanoi, maar er zijn hier vooral veel musea en niet heel veel wat wij graag willen doen. De eerste dag gaan we dan ook naar het meer. Het meer van Hanoi is midden in Hanoi, hieromheen zitten allerlei eetgelegenheden en het ligt centraal van alle winkelstraten. We lopen wat door Hanoi heen en gaan aan het meer zitten om wat te drinken en te eten. Na het eten lopen we nog wat rond en komen we zo bij Wanna Waffel terecht, een klein tentje waar je je eigen wafels kan samenstellen. Super lekker.

De volgende dag gaan we naar de oude gevangenis in Hanoi. Deze is gebouwd door de Fransen tijdens de Franse bezetting, hier kwamen alle Vietnamezen vast te zitten die zich tegen de Fransen verzette. Later, tijdens de Vietnam oorlog gebruikten de Vietnamezen de gevangenis om Amerikaanse soldaten en piloten gevangen te houden. Wat vooral bijzonder om te zien is, is hoe de Vietnamezen behandeld (mishandeld) zijn door zowel de Fransen als de Amerikanen en hoe zij op hun beurt de tegenpartij behandelden. Heel veel Vietnamezen gingen dood aan ziektes die niet behandeld werden. Alle Amerikanen in gevangenschap kregen medische hulp, mochten brieven schrijven, naar buiten, kregen kookles. Moet je ook maar kunnen.
S’avonds eten we bij een Poh tentje. Poh is een Aziatische soep met noodles en indien gewenst, vlees. Super lekker en het kost echt allemaal helemaal niks. Ze eten dit overal op straat. Kleine vrouwtjes, omringt met mini krukjes, een grote pan naast zich, met wat verse groeten eromheen en je hebt een “restaurant”. Op straat eten doen wij alleen niet echt. We eten hier en daar op de markt wel steeds meer bbq stokjes en lokale taferelen, maar we zijn hier wel voorzichtig mee.S’avonds lopen we de nightmarket af en gaan we terug naar het hotel.

De laatste dag Vietnam vandaag! Ik wil heel graag wat souvenirs kopen (dit vooral omdat ik mijn oh zo trots gekochte oorbellen alweer vergeten ben in Cat Ba) en naar een broodjes tent die ons is aangeraden.
Bahmi 25 is een super kleine kar waar het duurste broodje 25.000 Dong is, één euro dus. We nemen dan ook allebei de duurste, een mix van pork, beef, paté en ham, en verbazen ons over hoe druk het werkelijk is. Er staat continu een rij aan de kar en een scooter haalt telefonische bestellingen op. Ik vraag, aan wie ik denk dat de eigenaar is, hoeveel broodjes ze op een dag verkopen en hij zegt dat ze ongeveer 400 a 500 broodjes op een dag verkopen. Waarom zij zo druk zijn en andere zo rustig? Ze maken echt hele lekkere en rijkbelegde broodjes voor een minimale prijs en ze maken geen onderscheid tussen toeristen en lokalen. Echt heel leuk. Na het broodje gaan we de straten af opzoek naar souvenirs en hebben we alleen nog maar plezier in het onderhandelen. Hanoi heeft allemaal lange winkelstraten en er zit ook zeker een logica in, één hele lange straat is alleen maar kleding, één zijn allemaal Chinese versieringen en lampionnen etc. We zijn al verschillende keren langs een straat bbq gelopen en vinden het er zo leuk uitzien, dat we er op onze laatste avond gaan eten. Je vult een mandje met wat je wilt, zij grillen het voor en gooien het in je kleine tafel bbq. We eten steeds meer lokale dingen en het is echt veel leuker dan in een restaurant zitten. Na het eten lopen we nog wat rond en gaan rond tien uur weer naar het hotel, want morgenochtend 10:00 uur vliegen we naar Laos en ja dit keer weet ik het zeker.

Dalat - Hoi An

Da Lat

Voor nu mag Niels het vervoer even regelen. We gaan weg uit Cat Tien en boeken een taxi die ons naar de sleepersbus zal brengen. Schijnbaar is dit een bus waarin je ook kunt slapen en je dus een soort van bedden hebt.
Onderweg naar de bus is de taxi continu druk aan de telefoon met, wat later blijkt, onze buschauffeur. De bus staat al een tijdje te wachten en de taxichauffeur hield contact met hem, om te laten weten dat we eraan kwamen. We zijn de laatste personen die op de bus stappen en krijgen twee stoelen toegewezen, gelukkig wel naast elkaar. De sleepersbus is weer een hele ervaring, je hebt allemaal een eigen leren stoel, drie rijen (ene raamkant, midden van de bus en andere raamkant) en dan heb je nog boven en beneden. Voordat je de bus in mag, moet je je schoenen uit en in een plastic tasje doen. Wij liggen boven, Niels aan de raamkant ik in het midden. Ik kan je vertellen dat is best wel even wennen. Het zijn comfortabele stoelen die je helemaal in ligstand kan stellen. Je krijgt er een deken en flesje water bij, maar het is best eng als je boven dus achterover ligt en ze gaan natuurlijk allemaal bochten om. Je hebt wel een riem om, maar ik denk nou die hele bus ligt straks op z’n zijkant en daar hang je dan.
Goed, we hebben ons nog niet goed en wel geïnstalleerd of de bus stopt ergens en iedereen staat op en gaat eruit. Blijkt dat de andere passagiers er al een tijd inzitten en dit is even een rustplaats waar je kunt eten. Ook wij gaan er dus uit en zien een soort grote kantine met een vietnamees buffet. Alles ziet er echt heel lekker uit en ik neem de lekkerste kippenpoot, met jus en rijst die ik in tijden heb gegeten. Niels neemt Pringles, aangezien hij als de dood is dat het vietnamezen eten straks in de bus gaat opspelen. Een half uurtje later gaan we weer verder en de rest van de busreis liggen we heerlijk comfortabel met, op een paar rochelende Aziaten na, geen vuiltje aan de lucht.
Aangekomen in Da Lat is het al avond en gaan we even naar het stadje om wat te eten. Da Lat was voor de Fransen, toen Vietnam Frans bezet was, een soort vakantieplek. Het is hier merkbaar een stuk kouder, aangezien het in de bergen is en het heeft nog alleen maar Frans koloniale huizen. We dragen hier voor het eerst dan ook lange broeken. Na het eten gaan we nog even het marktje over, maar ondanks mijn voornemen om van alles te kopen en naar Nederland te sturen is het overal alleen maar troep en gaan we weer naar het hotel.

Da Lat was een must voor mij, omdat ik heel graag wilde abseilen van een waterval. Niels gaat niet mee want die, en dit zijn z’n eigen woorden, wil liever nog niet dood. Dus nou prima, s’morgens word ik opgehaald en uitgezwaaid door Niels. Ik ga mee met een groep van 22 backpackers, die elkaar allemaal al kennen van het hostel waar ze in slapen. Natuurlijk krijg ik een aantal keer de vraag; in welk hostel zit jij? Ehm nou nee ik zit in Hong Mon Villa… Ze zijn allemaal echt super aardig en sociaal en ik voel me al heel snel geen buitenstaander meer.
De hele dag doen we de leukste dingen in de mooiste omgeving. Abseilen, meedrijven in snelstromende rivieren, glijden van watervallen en springen van rotsen. Helemaal mijn ding. S’middags krijgen we een heerlijk uitgebreide lunch aan de rivier en nadat we de leukste waterval abseil hebben gedaan en even één kilometer terug de berg op hebben gelopen gaan we weer terug naar de verblijven. In de bus hoor ik de backpackers tegen elkaar roepen wie er eerst mag douchen, want dan is er nog warm water! Ben ik even blij met m’n oneindig warme rainshower.
Niels heeft zich heerlijk vermaakt vandaag. Hij heeft een scooter gehuurd, is Da Lat helemaal gaan verkennen en heeft hier en daar lekker op het terras gezeten. Wel nog een klein ongeluk veroorzaakt, aangezien je zoveel bekijks hebt als westerling hier en de man op de motor hem net iets te lang nakeek. Zo op de motorkap van een auto. Ook ons restaurant voor de avond heeft hij gevonden, het V café. Het restaurant waar we gisteren al wilde eten, maar wat we niet zo snel konden vinden. Hier eten we lekker varkenskarbonade met aardappelpuree en jus. Heerlijk!
Na het eten wil hij me op de scooter nog even Da Lat laten zien en gaan we een stukje toeren. We eindigen bij een Skybar, waar ik verassend genoeg mijn eerste cocktail drink. Da Lat zit er weer op en morgen gaan we met het vliegtuig naar Hoi An. We zouden ook met de bus kunnen en dit is wel een stuk goedkoper, maar de bus doet er 20 uur over en het vliegtuig één uur. Wat zou jij kiezen?

Hoi An

Ondanks dat we niet echt backpacken, hebben we elke dag een vrij druk programma gehad en willen we in Hoi An even wat rust pakken. We hebben voor €30,- per nacht een resort/spa geboekt en aangezien Niels nu even het vervoer mag bepalen gaan we dus niet met de lokale bus, maar met een private-car naar het resort.
Het resort is echt geweldig. Overal hangen lampionnen, je hebt een loopbrug naar het eetgedeelte (wat dus op het water is), je krijgt bij aankomst een voucher voor een gratis voetmassage en het bed is letterlijk vierpersoons. Ik zeg tegen Niels dat heel Hoi An me gestolen kan worden, ik ga hier niet meer weg. We komen om 15 uur aan en gaan voor het eerst dan ook direct bij het zwembad liggen.
De temperatuur in Da Lat lag rond de 22 graden en in Hoi An is het 39 graden met een gevoelstemperatuur van 47 graden. Zonder een zuchtje wind drijven we dus ook van ons bed af. S’avonds eten we op het resort en neem ik zeker optimaal gebruik van de spa.

De volgende dag maken we gebruik van de gratis shuttle service en gaan we naar het privé strand. Privé STRAND is wel een groot woord. Dit betekent namelijk niet meer dan dat ze over acht strandstoelen beschikken. Klagen doen we echter zeker niet, het zijn lekkere stoelen, gratis en ze liggen direct aan een heerlijk Italiaans strand restaurant. S’middags eten we dan ook super lekkere bruschetta en natuurlijk.. een pizza!
In de zee zitten wel kwallen, en geen kleine kwallen kan ik je vertellen. Ik ben niet bang en vind ze wel mooi dus ga natuurlijk gewoon diep de zee in, dit maakt Niels erg nerveus en die staat van een afstandje me alleen maar terug te roepen. We hebben dan ook een leuk lied bedacht voor hem op het deuntje van een bekend kinderliedje; “ Niels is zo bang voor de wilde dieren, Niels is zo bang, Niels is zo bang..”
Na een dag op het strand, gaan we S’avonds het stadje in en ben ik op slag verliefd op Hoi An. De mooiste plek van Vietnam. Het hele stadje is verlicht met lampionnen. In het water drijven ook lampionnen, die je voor ongeveer 30 cent kunt kopen en voor goed geluk met een kaarsje in het water kunt laten. En finally, voor het eerst echt allemaal leuke kraampjes en winkeltjes.
Mijn oog vallen op een paar oorbellen en een magneet van Vietnam. Bij wijze van uitdaging zegt Niels tegen me dat ik wel eerst moet afdingen. Ik moet hierbij zeggen dat ik weet dat dit gebruikelijk is in deze landen, maar ik vind het erg onwennig en blijf eerst 300 keer draaien in de winkel. Niels staat ondertussen geamuseerd toe te kijken. Wanneer ik andere toeristen zie afdingen durf ik het ook en merk ik dat het eigenlijk heel simpel is en de verkoopsters niet anders gewend zijn. Mijn nieuwe aankopen krijg ik dan ook voor de helft van de vraagprijs en ik ben helemaal tevreden met mezelf.

We zouden eigenlijk 3 nachten blijven in Hoi An, maar boeken er nog een nacht bij en besluiten Hué even over te slaan. Niet dat we echt wat doen in Hoi An, maar dat bevalt ons juist wel prima.

De rest van de dagen doen we niet veel behalve naar het strand gaan, lezen, Vietnamees eten en door het stadje lopen. Wel neem ik hier eindelijk mijn lang gewilde pedicure en manicure, voor een gezamenlijke prijs van €6,-!

Hué

We vliegen morgenochtend door naar Hanoi vanuit Hué en moeten er dus wel één nacht verblijven. Dit keer nemen we wel weer gewoon de lokale bus en drie en half uur later, om half tien s’avonds komen we aan in Hué. Voor het eerst sinds we een Vietnam zijn worden we afgesproken door een drugsdealer. Niet één, niet twee, maar in de vijf minuten dat we moeten lopen wel zes keer. Elke keer stopt er een scooter naast ons en wordt er gefluisterd; Marihuana? en alsof dat niet duidelijk genoeg is maken ze ook welbekende gebaar van een joint naar je mond, we bedanken elke keer vriendelijk. Het kleine stukje van Hué wat we zien, op zoek naar een restaurant, bevalt ons erg goed en we vinden het dan wel weer jammer dat we er niet meer van kunnen zien. Je kunt niet alles hebben, helaas.

Nadatwe hebben gegeten bij een leuk café met een voetbalscherm gaan we terug naar het hotel. Na de sleepersbus, het vliegtuig, de private-car en het resort, vond ik wel dat het weer tijd was dat ik weer in charge was over het hotel en we slapen vannacht dan ook voor €11,- in hotel Charming. We hebben de kamer al gezien uiteraard, even op het bed gelegen en het zag er voor dat geld en die ene nacht prima uit.
Onderweg naar het terras had Niels een soort uitslag op z'n onderarm, maar goed dat kan ook best van de lokale bus komen en ik dacht er verder niet zoveel van. Nadat we ongeveer een kleine drie kwartier op bed liggen zitten we allebei onder de uitslag en na een uur is Niels het meer dan zat en gaat naar beneden. Zo jammer dat nou precies mijn keuzes altijd zo uitvallen. We krijgen, ookal is het één uur s'nachts, direct een andere en betere kamer en kunnen zo alsnog wel een paar uur prima slapen.